|
...
terrastuin
zij schuilt daar
achter elke struik
wuiven kruinen haar gewicht
gras verbergt haar
halssnoer
uit duizend madelieven
daar kondigt geen
kindergil haar keer
verraadt stilte haar
sterven
haastige woonwijk
wortelt in haar as
|
|
gordijn
een douchegordijn
kocht ik omdat jij
ons bezoeken zou
het oude grauw
vervangen
totdat de telefoon
vertelde dat je
wegbleef
voorgoed
hangt ongezien
aan uitgescheurde ringen
mijn mozaiek
in zeepaanslag
en witte waterkringen
de vouw
nog altijd scherp
als gisteren
het cellofaan
ontpropt en
knisperglimmend
jouw dood
nog
ongedaan
|
|
brief aan mijn zusje
Je kent hem wel
de oude reus bracht rozen
Eerst alleen
voor jou en elke week
Met jouw recept
op zak, het handschrift
van een kind
dat levens redde
Het zijne zeker
want je maakte
ruzie met zijn internist
Zo vertelt hij
graag opnieuw
en ik
weet hoe dat
geklonken heeft
Je kent hem wel
je oude reus bracht rozen
Eerst voor jou alleen en
na een jaar ook
voor zijn zoon
Die ken je vast want hij
koos
dezelfde methode
die hem doodde
Hij weet dat niet ik
heb het hem maar
nooit verteld
want jij zijn held
hij houdt zich doof
zodra ik me
verspreek
Je vraagt me na
een lange week
Waar is de oude reus
de lange man die rozen bracht
en altijd aan je
woorden dacht
Ik had hem zoveel
meer gegund
een nieuw epoche
een lentepunt
Oh Petra
ik denk dat hij daar in
onze geboorteplaats
vastzit tot zijn dood 
|
|
uit de nacht
in mijn droom was ze er nog, aan de andere kant van een bos;
dat was geheim, ze belde stiekem;
erg kwetsbaar, dat hoorde ik meteen;
blij verrast wilde ik haar opzoeken;
daar in de verte, onveranderd, even blond geknipt en blauwe ogen;
maar dat mocht niet, belde een boze zielekneep haar na;
ze deed daar therapie met uitblijvend resultaat;
heus, ze zou het zo weer doen;
zag ik haar rennend, ze speelde paard achter de bomen;
mij restte wachten op haar knipoog
|
|
vissen
Alle vissen
die ik vind
in laden kasten kelders
gekocht
voor jou
mijn sterrebeeld
mijn sterrebeeld
jij winterkind
zilver, kralen
keramiek
de portugese
vis die lacht
je hebt hem in een
plastic tas
gebroken en
teruggebracht
(Jij was geen lachende vis.
Ik ook niet.
Niet meer.
Soms
stort ik schelpen
op je graf.)
|
|
herfst
prille winterweduwe
berijdt haar grijze
herfstbruid
zingt zich voor de kerk uit
haar langbeschaduwd
benenpaar
nachtvorst Kronos
slikt ze rauw
zoet zomerkind uit eigen zaad
verhult
hoe vaak zij hem verraadt
haar spring gesprongen
lentevrouw
|
|
(kus de vloer)
drietand
vergroeide pruik
die altijd en eeuwig
als een bureaucratisch breiwerk
van uitverplozen analyse in
recht en averechtse dwangbevelen
voor mijn ogen hangt
slijmerige slierten religieus zeewier
mis verstand en ongegrond zijn
zinloos gravend delvend naar
ontkenning en onderspit
- Jolie, oktober 1986
|
|
zwijgen
[datum bekend]
Jarenlang heeft zij gewacht
haar gang vertraagd
geen recht kunnen bekennen
nu zij gehuld in zilverdraad
en tandeloos
geen teken van een
toekomst ziet
zwijg jij haar weg
jij
verdraagt
enkel uitersten
|
|
tel
tel elke
zegening
zoals de dominees
zeggen
tellen tel
tot in de hel en
voorbij
de kap van de beul
tel elke
zegening
tel ze
tel
tel oneindig
verdwaalde schapen aan mijn
eeuwig maanloze
nacht
|
|
zuurstof
8 Okt 2003 16:18:
blind en berooid
bevecht ik mijn zoutwatervallende
woede
jij
hebt geen wimper bewogen
|
|
|
