Friso
maandag 20 februari 2012 om 18:34
Af en toe heb ik deze dagen moeite met de toestand van Johan Friso. Ik heb mijn beide ouders al (geprobeerd) te bellen, omdat ik vermoed dat zij nog erger dan ik last hebben van Johan Friso.
Nee, niet omdat mijn familie of ik reusachtige Oranjefans zijn ;-} Maar omdat zij en ik weten welke horror Beatrix, Alexander, Mabel en hun kinderen deze dagen moeten meemaken.
Het gekoeld houden van het slachtoffer, de bijbehorende narcose, het opheffen van die koeling en narcose. En dan het angstige wachten of iemand na de uitwerking van het narcosemiddel wakker wordt.
Kennis, informatie die je heel mondjesmaat en onverwachts toekomt. Artsen die ‘nog niets kunnen zeggen.’ Een verpleegster die terloops —maar voor mij, op 9 oktober 2003 veelbetekend— opmerkt: Oh, dit is trouwens haar eigen coma: het narcosemiddel krijgt ze niet meer..
‘Je bedoelt...?’
Ja.... Ernstige blik, haar eigen coma...
Langzaam maar zeker ...groeit het besef dat je naaste familielid niet meer wakker wordt.
Ik hoop dat het eventuele hersenletsel dat Friso heeft opgelopen bij dit ongeluk meevalt.
Maar omdat de berichtgeving schaars is, ben ik er niet gerust op. Eerlijk gezegd geloof ik de RVD's bewering dat het tot vrijdag kan duren voor er een prognose is niet zo. En die rel over die arts wiens echtgenote, Jannetje Koelewijn, bij de NRC werkt, vind ik ook vreselijk schijnheilig. Waarom zou de hele wereld moeten denken dat Friso een schedelbasisfractuur heeft? Of moeten denken dat Johan Friso 'hersendood' zou zijn, zoals een Oostenrijkse krant op vrijdag schreef? Het is de taak van de journalistiek om berichtgeving te controleren op (on)juistheden en informatie waar nodig te nuanceren. Heel goed dat Koelewijn beide zaken —Schädelbruch en Hirntod— ontkracht heeft.
Maar waarom geloof ik de RVD niet?
Omdat ik denk dat de RVD best wel een paar regels de wereld had willen insturen, mocht het zo geweest zijn dat Friso gisteren, na het uitwerken van de narcose zouzijn bijgekomen. (Het lijkt mij tenminste héél wat belangrijker nieuws dan ‘Friso is hetero’ - en dat was de RVD destijds wèl bereid te berichten.)
Verder vertrouw ik het RVD-nieuws niet omdat ik weet dat de oordeelvellende SSEP-test al op dag 3 gedaan wordt. OK, misschien wachten ze daar in Oostenrijk een hele week mee. Het is te hopen, voor de geloofwaardigheid van de RVD. Over de (vreselijk slechte) prognose bij afwezigheid van somatosensory evoked potentials na Anoxic Brain Injury, kunt u hier alles lezen. Dit is overigens niet identiek aan hersendood, maar dat terzijde.
Ik hoop dat er op vrijdag (pas) een SSEP-test bij Friso gedaan wordt, en dat de uitkomst dan goed zal zijn. En hij snel wakker zal worden uit zijn coma, met geen of minimale fysieke gevolgen.
En mòcht de uitkomst van de SSEP-test anders zijn, dan hoop ik dat Beatrix, Alexander en Mabel een Stan bespaard mag blijven.
Stan was een fictieve naam. Zijn echte naam ben ik vergeten. Maar bij al het nieuws over Friso, zag ik hem weer even voor me. Het jeugdige, zielige, ongespierde, vadsige mannetje, waarmee ik met terugwerkende kracht medelijden heb.
Ik heb het oude weblogstukje van 9 oktober 2003 teruggezocht — dat ik destijds met al het nieuws over mijn zus van mijn site moest afhalen, van bepaalde familieleden. Hier is het.
Stan the schlemiel
Hij was lelijk, blond en had varkensogen. Zijn leven voorbestemd voorbij te gaan zonder één wapenfeit. Eindelijk had hij zijn diploma (nieuwe stijl, studiehuis) op zak. Hij deed mee aan de loting. Zo begon Stan the Schlemiel in het legendarische jaar Tweeduizend Drie aan zijn studie Medicijnen.
Stans Allereerste Zaak was Het Slecht Nieuws Gesprek. Dat moet je óók oefenen niet waar. Die obducties komen later wel.
Hij frummelde aan zijn witte jas. Dat was wennen. Zo'n witte jas.
SSEP Nul. SEP Nul, repeteerde hij. Daar moest hij het over hebben. SSEP Nul.
"Jij bent de expert," giechelde de èchte arts, een Duitse vrouw van de leeftijd van de patiente, en stootte hem aan.
"Eh. U bent hier voor mevrouw. Het is niet is niet zo goed. We kunnen u vertellen dat de hersenen zuurstofgebrek hebben gehad," probeerde hij. De hersenen, die dus. De gespreksparters hadden zich dit immers on-mo-ge-lijk zelf kunnen bedenken.
En zo bazelde Stan een kostbaar kwartier over SSEP Nul.
Zonder ook maar één zinnig, laat staan nieuw woord uit te brengen.
Stan was een aanwinst voor De Wetenschap. Een Sociaal Wonder. En Stan kreeg vast een ruime voldoende voor zijn Eerste Studie-opdracht.
De verpleegster huilde.
En jij? Jij verdiende geen Stan.
Of hoe hij ook heette. Zijn naam zal onmogelijk ooit iemand bijblijven.
Petra is jouw naam. Jij veegde vloeren aan met Stan.
Destijds gepost op: 10 Okt 2003 02:29
©