|
|
[ Egbert is zijn been kwijt ]
[..]
Mokkend zette Marinus de wandelstok in de ton die dienst deed als paraplubak.
"Stomme kinderen," nam hij de hoed af alsof hij groette en liep de trap op. Het geluid van zijn schoenen op de houten traptreden galmde door de gang.
"Wacht hier," gebaarde Egbert naar Andrea en Rudy.*)
Terwijl de klerenhanger nog wiebelde op de plek waar Egbert een mantel van de kapstok getrokken had, wachtten Andrea en Rudy op Egbert, die de WC onder de trap in was gedoken. Gerinkel van een broekriem klonk vanachter de WC-deur. Iets zwaars dat tegen de verwarming viel. De deur zwaaide open. Met Opa's zeemanspet over zijn ogen strompelde Egbert de WC uit. Was het Egbert wel? De voorovergebogen gestalte hield zijn rechterknie vast en hinkte door de gang. Onder die knie zat niets. Alleen een stok.
Ontzet keken Andrea en Rudy naar de gekke verschijning in de lange donkerblauwe mantel, met brede epaulletten op de schouders en grote koperen knopen.
"Aaah, mijn been.. mijn been...." hinkte Egbert door de gang, beide handen om zijn rechterbeen geklemd.
"Fo.." sliste hij toen hij binnen bereik van de trapleuning was gekomen. Met één hand trok hij de zoom van zijn jas even omhoog. Op kniehoogte was een halve rode bol te zien. Onder die bol zat niets. Alleen een houten stok.
"Mijn hele been eraf!" riep Egbert.
"Echt?!" staarden ze naar de stok. Meer was er onder de zoom van de jas niet te bekennen.
"ik heb in Korea gevochten-" vervolgde Egbert.
"Wat is Kogea?" onderbrak Andrea hem met haar deftige peutertongval.
"Daar faten de Ruffen," sliste Egbert, "met bommen en granaten.. M'n héle been eraf!"
"Nu kan ik niets meer...! Alleen mijn knopen nog verkopen..! Echt goud met een echt wapen!" trok Egbert de knoop met jaspand vooruit.
Rudy bestudeerde de knoop. Het leek wel een bruine gulden met een leeuw en een zwaard in z'n poot.
"Kiekeboe!" riep Andrea terwijl ze het achterpand van de blauwe mantel optilde, "Daar is je been!" Vlak onder bilhoogte hing Egberts voet in de broekriem die Egbert om zijn heupen gegespt had.
"Dankjewel Andrea, hèhè," verzuchtte Egbert alsof hij een berevel van zich afschudde, "ik begon al kramp te krijgen."
Huppend op zijn linkerbeen gespte hij de riem los en zette zijn voet op de vloer. Terwijl Egbert de mantel weer ophing, probeerde Rudy of het hem ook lukte, met één knie in de omgekeerde ontstopper staan. Op dat moment zwol buiten in de tuin het geluid van een zware dieselmotor aan. Het grint op de oprit knisperde onder het gewicht van een voertuig.
"Ban!" gilde Andrea en rende naar het raam.
De tweekleurige Volkswagen-Transporter met het logo van Opa's fabriek parkeerde op de oprit. Het bestuurdersportier zwaaide open.
[..]
|
|