|
|
[ Proloog ]
"Limonade," zegt Danathan*), "ik wil limonade." Zijn vierjarigenstemmetje schalt over de Intensive Care.
"Wil je Mama niet zien?" vraagt Harman. Reinigingsmiddel en rozenglycerine dringt zich als geur aan hem op. De rozenglycerine die zijn Oma altijd in de keukenvensterbank had staan. Witte pot, rode deksel.
"Nee... Straks." Danathan trekt aan de hand van zijn oom als ze langs de glazen kamer van de verpleegkundigen lopen: "Limonade!"
"Hij kent de weg al," stramme mondhoeken, als hij de verpleegkundige toeknikt.
Zijn blik valt op het wandbord achter haar. Witgelakt en gelinieerd, een viltstift en een wisser in de goot onderaan het bord. Namen van de patienten. "T.S." staat er in grote viltstift-kapitalen achter de naam van Andrea.
"Familie?" ze neemt hem onderzoekend op.
"De broer van mevrouw Harman." zegt hij, "Rudy Harman."
Danathan rukt zich los en stuift het TL-verlichte kantoortje binnen. Klimt op een stoel. Pakt de fles limonade-siroop van het theeblad op het bureau.
"Is goed," houdt de verpleegkundige Harman tegen, "Het is moeilijk voor hem zijn moeder zo te zien." Alsof hij zich dat zelf nog niet had bedacht.
"Waar ligt ze?" vraagt Harman.
"Bed acht," wijst ze naar een gordijn rechts achter, "ik blijf even bij... Danathan." Ze knikt naar Danathan die met een bodempje siroop in een papieren beker op weg is naar het water-apparaat.
Achter het gordijn blijkt een lange smalle kamer, met twee bedden. Omgeven door een oerwoud aan apparatuur. Het voorste bed is leeg.
In het achterste bed ligt een pop, ziet hij terwijl hij het bed in trage seconden nadert. Een prachtige blonde pop, mooi als de Lente van Botticelli. Lange wimpers. Groot voorhoofd met ernstige wenkbrauwen. Een beademingsslang in de mond. Dit is Andrea niet. Andrea heeft niet zo'n opgezette kaaklijn. Andrea heeft een kleiner gezicht. Dit is een andere vrouw. Dit is niet zijn zus. Hier is een vergissing gemaakt.
Bij elke luchtuitstoot gaat het grote poppenhoofd achterover, dieper het kussen in, en wanneer het apparaat de lucht uit haar keel zuigt, komt de kin weer naar haar borst toe, haar voorhoofd weer omhoog.
Nog dichterbij gekomen valt zijn blik op [...]
[..]
[ Het overige deel van de proloog bevat enkele te gruwelijke details om zomaar online te zetten. Dat kan misschien in drukvorm, maar niet in een website waarvan de lezer (in deze passage ten dele terecht) zal aannemen dat het autobiografisch is. Omwille van de privacy kan ik die details hier dus niet neerzetten.]
|
|