Ergens halverwege de jaren tachtig, was een reuzenhorloge mode. Petra kocht er eén voor mij, op de Albert Cuyp zei ze, en ik voelde me helemaal de bink met zo'n wiebel aan mijn pols, die geen moment goed midden op mijn pols bleef omdat de maat eigenlijk te was. Na batterijvervanging raakte de achterplaat los, en later zoek.
Bij de laatste verhuizing vond ik de achterplaat terug, en bleken de batterijen bij Zeeman te koop te zijn. De vraag ‘Weetje nog, dat grote horloge..?’ lag te wachten met vakantiesouvenirs. Nu ligt de oude reus naast mijn computer. Tikt, anders dan en menubalkklok.
|
