januari 2008

nu nog een titel

9 januari 2008 03:08:

Elke dag maak ik wel een snapshot. Desnoods bewogen. Van een van m'n ijverige hulpen of iets dat we de Hoofdstad niet kenden (daar werden ze verzameld voor Floradorp (als werkverschaffing voor ME, Brandweer en Burgemeester;)) Maar dat terzijde.

Uploaden van die snapshots lukt niet altijd. Verhuis-tijdgebrek door het Regelen, Uitzoeken of het Grote Kwijtzijn —‘ik weet wel waar het ligt: —in mijn herinnering aan de Sumatrastraat, Cliffordstraat en’ vult u maar in. Een tekst erbij lukt meestal ook niet. Vaak is het aan het eind van de dag gewoon op.

Of ik beschouw ineens alles als mezelf voor de gek te houden. Natuurlijk, ik kan doen alsof er zoiets is als ‘een leven na’. Er is immers een leven na. Dat leven is Grijs, Oud, Zestig-plus —qua gevoelsleeftijd en gaat gebukt onder een verpletterend falen, van niets-kunnen-betekenen voor mijn ouders (die beter verdienden) tot Achjazoleukbenikniet en was ik nooit ‘want als ik wel leuk was geweest dan’— en het niet eens in staat zijn tot het eenvoudigweg verwóórden van die zaken. U lieve lezer, neemt het ons nabestaanden niet kwalijk dat we regelmatig terugkeren naar het ondraaglijke verlies: u bent misschien nog niet moe, maar zèlf zou ik regelmatig graag uit mezelf stappen, en één van mijn vroegere zelven willen zijn.

En als ik tussen alles door ook maar probéér woorden te vinden, dan rest me niets dan dat heel laat 's nachts te doen... combineer dat met mijn ontbrekende weblog-CMS....... en tijd en titel boven dit stukje zijn geheel duidelijk ;-} Maar ook ik wens iedereen heel veel geluk in het nieuwe jaar, ondanks alle tegenslag en verdriet die eerste dagen van dit jaar al kenden...
[ reacties ]

Po in de po

13 januari 2008 00:08:

What's in a name... ;-)
En ja, de po was ...gebruikt, stond naast het bedje... waar Po afviel... (ook voor Thomas, over wie Leora het nog steeds heeft als: mijn vriend van wie ik Po gekregen heb.. In een Doos van de Zeep! De Juf dacht al dat ze Thomas In Real Life kende: Leora kan hem verrassend treffend tekenen na Giens weblog ;-)) Inmiddels is Po weer uit de wasmachine en heeft zij vandaag stralend fris door de Supermarkt gereden.
[ reacties ]

het mysterie van het oranje gereedschapskistje

16 januari 2008 23:28:

Tot vorige week, zaten al onze schroevedraaiers in een Oranje Gereedschapskistje. Mijn vader denkt bij deze zin: Oh dat kistje ken ik, dat gaf ik haar voor haar verjaardag toen ze zeven werd. Ja dat klopt Pappa, maar dàt gereedschapskistje is nog altijd in dienst als naaidoos. Dit kistje lijkt er veel op, maar dan dertig jaar jonger.

Omdat al onze schroevedraaiers in dat kistje zaten, en er waarschijnlijk nòg inzitten, ben ik ..al ..een ..week naar het kistje op zoek.

Vraag één: wie heeft het kistje het laatst gebruikt en wáár? Daar zijn we nog niet over uit, maar vermoedelijk was het mijn Geliefde Verstrooide Professor. Bij het ophangen van lampen in het achterkamertje. En zo niet, dan was ik het zelf;-)

*Alles* heb ik overhoop gehaald. Meubels verschoven, vensterbanken uitgeruimd. Versteende boterhammen, behangstalen, afplaktape, een Dreidel: van alles gevonden, de ontbrekende domino-kaartjes, USB-kabel, een visitekaartje van een pannekoekenhuis. En terwijl ik dit schrijf.... loop ik nog één keer naar boven naar de plek waar Het Oranje Kistje het laatst gebruikt zou zijn —bij het lampen ophangen— en ja hoor: achter een stapel dozen, ín een boekenkastje. Mysterie opgelost. Ook mijn handboortjes (onmisbaar omdat de kopstukken van de boormachine altijd zoek zijn sinds het einde van mijn vrijgezelligheid ;)) zitten erin.

Ik weet wat u denkt: Wat doet die foto van die Dinosaurus nu boven dit stukje? Dat het mysterie zich zou oplossen nog vóór het stukje af was, had ik niet verwacht. Vandaar dat ik het kiekje van een ander mysterie HOE komt die Dino Tussen De Varens hier al boven had geplaatst ;-)
[ reacties ]

T-Rex: de Dino en het dakraam

21 januari 2008 23:58:

De T-Rex uit het vorige stukje, die uit het raam naar buiten keek, had veel weg van de T-Rex waarover mijn zusje en ik ons altijd weer bescheurden. Die T-Rex stond in een lesboek van mijn vader. Telkens als we het lesboek doorbladerden, was de meligheid niet meer te onderdrukken, de schaterlachende lachstuip: daartoe leidde het plaatje waarop de Dino door het dakraam keek.

Nu ik het plaatje terugzie: —mijn vader mailde het me een kwartier nadat ik het noemde op de reactiepagina— verbaast het me dat mijn zusje en ik, hooguit vijf en zeven destijds, het plaatje niet doodeng gevonden hebben. Mijn vader moet er als fysisch geograaf een steengoed verhaal bij gehad hebben :-) Een verhaal dat compatibel was met de 18+ers aan wie hij destijds lesgaf, maar ook met de kleuters thuis. Zo'n Reuzesalamander die ineens door je zolderaam naar binnen gluurt, de schoorsteenveger wegjaagt en oldtimers doet wegracen. En ons als kleuters desondanks niets wist aan te jagen dan ....de lachstuipen.

Ik beschouw het als een compliment voor mijn vader: Het verhaal ben ik vergeten, maar de lachstuipen staan me bij als de dag van gisteren.

Als ik de kinderen van mijn zusje, nu na haar dood, iets zou moeten noemen waarover ze zich keer op keer lachtranen gelachen heeft, dan zou het dit plaatje zijn.
[ reacties ]

kaarsen smelten

22 januari 2008 01:09:

Buiten ruist de regen in een genadeloze roffel neer op ons vrijwel platte dak. In de wasmachineruimte hebben we eindelijk ontdekt waar de lekkage huist: in de muur, tussen de vijfde en zesde tegel van onder. Wie had zoiets kunnen bedenken. Belangrijker: hoe lossen we het op? Binnen lonken de verhuisdozen naar te bouwen kasten. Had ik ooit gezworen niet, nooit, nooit meer te gaan verhuizen vóór alle wanden, kasten en bergruimten (kelder, vliering incl. electra/wasmachineaansluitingen) klaar waren? (Lees: ik heb alweer meineed gepleegd ;-})

Vol spierpijn van het werk op ons oude adres gisteren, waar Leora in een hartverscheurend snikken uitbarstte — "Hier hadden we zó'n mooie grote tuin..." (lees: 60 m2 met bomen, coniferen, rhododendron) "..dáár hebben we een stom klein tuintje..." (lees: 8 m2 met ministruiken) ..Hier hadden we zó'n mooie kelder (lees: 28 m2, geschilderd, pràchtige trap en afgezet met gipswanden) en dáár hebben we een stomme kelder (lees: 12 m2 lekkage) en hier hadden we zùlke mooie kamertjes... Hier was het zó leuk.... ik HAAT verhuizen.... Waarom konden we niet HIER blijven..?!" — wat ik maar met moeite wist te relativeren met: "Ja, maar dáár heb je Casper en Joy, die wonen hier niet.." liep ik door het nieuwe huis, blokken lood aan mijn bovenbenen, rugpijn en pijn in mijn nek, een vuilniszak in de aanslag om onnodige spullen te verzamelen.

Verder dan kaarsenmaken ben ik ondanks die waslijst aan werk niet gekomen. Ja, ik kan beweren dat Rosalie me op het idee bracht (is waar: ze wilde de knikkers uit een zelfgemaakte kaars die nagenoeg op was hebben.)

Ik vraag het me vaak af: passen we er wel in, in dit ogenschijnlijk, op papier, grotere huis? En zo ja: hoe krijgen we het ooit allemaal af? Ohwell. Vandaag kaarsen gemaakt. Morgen nieuwe kansen.
[ reacties ]

wónder van chinees industrieel vernuft, met handleiding

23 januari 2008 23:32:

Huiverend heb ik ze altijd bekeken in de folders van de woonwarenhuizen, dè ultieme lelijkheid: kasten van stof vaatdoek-kunststof, op een metalen frame, geen deuren, in plaats daarvan een rits. Wat voor mensen kópen zulke kasten?

Edwin is inmiddels weer lang en breed begonnen aan een opdracht. En sinds ik gewerkt heb met programmeurs, weet ik hoe lang vier maanden duren ;-) Vóór augustus komen die gipslaten dus niet van hun rustplek op de overloop. Zeker, ik kan alleen gaan klussen. Dat doe ik ook regelmatig, maar strand dan op urenlang zoeken naar het gereedschap. Wat overigens meteen bewijst dat vrouwen niet trouwen met een man die op hun vader lijkt: Mijn vader zou nooit — nooit — de inhoud van de gereedschapskist in een verstrooide professorbui op een ànder plankje dan gebruikelijk leggen. Gebruikelijk? Zei ik gebruikelijk? Hééft het gereedschap dan een vaste plaats? Nee, het gereedschap in Huize Martin zwerft als Osama Bin Laden van schuilplek naar schuilplek ;-)

Enfin. Waar geen muren zijn, kun je ook geen kasten plaatsen. Logisch. OK, er zíjn wel een paar muren, maar daar staan al kledingkasten voor mijn huisgenootjes. En na vijf weken (eh wat zeg ik..) ben ik het zat om tijd te verliezen aan gegraaf in dozen.

Voor 19,95 mocht ik het bouwpakket in mijn bakfiets gooien. De handleiding bleek een puzzel vol Eschergrapjes. Geheel terecht: met mannelijke kracht zou de kast in trapeziumvorm geëindigd zijn, zo flexibel zijn de plastic verbindingsstukjes ;-)

De volgende keer dat u ze aantreft in de folder van de oranjegeblokte woonwinkelketen of de spaanplaat gigant, weet u wie de markt vormt voor deze ultieme wanstalt. Iedereen die kan zeggen: mijn man is klusser programmeur en die nog nèt niet desparaat genoeg is om naar de Bouwmarkt te fietsen voor nieuw gereedschap ;-)

Overigens verwacht ik dat dàt moment ook nog wel komt. Het moment waarop ik de inhoud van de gereedschapskist opnieuw aanschaf. Want zo'n ritskast van vaatdoekstof, hoelang zou ik er tegenaan kunnen kijken.....? ;-)
[ reacties ]

hardnekkige verhuishel

27 januari 2008 00:01:

Gisteren was het tijd voor de WC-ruimte. Goed gezien ;-) de kartonnen mal voor de vloer is gemaakt van de verpakking van de Wonder-ritskast van Eergisteren ;-) Uiteindelijk zal de WC-ruimte beter moeten worden dan dit.... (nu: nieuwe bril, nieuwe vloer.) En terwijl onze Nieuwe Woonkamer vandaag nèt ontdaan van de dozen is... moeten daar morgen minimaal deze dozen aan worden toegevoegd... uit onze kelder en de kamer die u kende als onze computerkamer..

Als ik bedenk dat mijn vader op zijn 63ste nog deze hele verhuishel heeft doorleefd, dan neem ik mijn pet diep af... Alleen al de ROMMEL die in onze kelder —bekend van de keldercam— huist, waar nog bergen objecten, dozen staan te wachten... Net als zaken die we wel mòeten achterlaten zoals de Trap die Opa Agustin voor ons maakte... In de achtergrond van dezelfde foto ziet u de resten van mijn werkplek, onder het.... Macquarium.

Een kleine troost is dat de dametjes dit weekend niet hartverscheurend huilden om het Oude Huis, maar blij aan de slag gingen met de cadeautjes uit hun Cadeautjes-Tas... samengesteld op de Mosveldmarkt.

En ja, ook dat àndere toeval is zoals Anna-Maria zei, een geluk bij een ongeluk: de aanslag in Cafe Familia, pal naast 'ons' Chinees Restaurant hebben we mooi gemist. Bij het wegbrengen van de vuilnis vanmiddag, zagen we alleen het leger politiebusjes staan, net als de meterslange schermen om kijkers weg te houden. Toch weet ik het zeker: ik zal Amsterdam missen. Noord is de buurt van de gemiste kansen. Ik keer terug naar de straat waar ik ooit woonde, en hoop dat anderen meer geluk vinden in —ons gerenoveerde— Noord. Boy... na deze verhuishel in slowmotion moet dat kunnen... ;-)
[ reacties ]

beknopte biografie

27 januari 2008 16:56:

Soms krijg ik nog post van andere vrienden van Eugène, dat het goed is dat zijn I.M.-pagina na tien jaar nog online is. Nu ik weer regelmatig langs Toko Roko en de pomp fiets waar hij zijn flesjes en M&M's kocht, leek het me tijd om eindelijk iets meer te vertellen wie Eugène Buitenhuis, reporter van Veronica-Blad, was. Lezers die Eugène gekend hebben, kunnen altijd anecdotes insturen voor de pagina :-)
[ reacties ]

Dino voor Opa

28 januari 2008 23:22:

‘Kijk Mamma...’ kwam Leora vanmiddag met deze tekening aanzetten. Geïnspireerd door het plaatje uit het aardrijkskundeboek van mijn vader. ‘Zullen we dan zondag even bij Opa Muziekjes (zoals ze m'n vader vernoemd heeft naar zijn orgeltjes ;-)) langsgaan om 'm te laten zien?’ Nu is ‘even’ helaas geen optie richting Zeeuwse Kust, en valt al het (ver)huiswerk in het weekend door Edwins drukke opdrachtplanning ;-}

En we zullen je hier nog maar even niet uitnodigen Papa, want van het aanblik van het werk zou je al plaatsvervangend rugpijn krijgen, vrees ik ;-) Dus de tekening ligt op de kast. Opsturen mag niet, want Leora is er zelf zéér verguld mee.... :-)

P.S.: let op het mondje van het figuurtje bij de Dino: dat zegt expliciet Oo... :-)
[ reacties ]

kurk

29 januari 2008 00:35:

Weinig is zo ontgoochelend als een fles ontkurken, van een wijn en een wijnhuis, dat je ooit met stip op je boodschappenlijstje (‘If: Spar Then: Pagos de Labarca Rioja’) gezet hebt, en vervolgens de geur op te snuiven van ...bittere as, puntenslijpsel en beschimmelde keldermuren.

‘Kurk.’ Gek genoeg heb ik dat met deze wijn al een keer of vier meegemaakt. Terwijl ik de beschrijving van deze Rioja kan beamen — als de fles niet bedorven is, dan.

Of het nu de natuurkurk is of niet, laat dit wijnhuis snel overgaan op kunststof kurken of een betere productiewijze. Want ik heb geen zin om nòg een fles aan de gootsteen te voederen ;-]
[ reacties ]

hoe laat ik een ritskast ..instorten

30 januari 2008 02:32:

Kledingophaalzakken heb ik in Amsterdam de laatste jaren niet meer zo vaak gezien. Het nachtelijke leegtrekken van de zakken bezorgde me schrikbeelden van Rondsliertende Reuzeonderbroeken, model zwangerschap, en elastiekloze BH's die in de wind fladderden — waarschijnlijk was ik niet de enige, want nergens zag ik nog kledingzakken met het logo van het Heilsleger of Geef Max De Zak staan.

En wat viel hier op de deurmat? De vederlichte Textielzak met CBF-keurmerk. Een betere reden om die Acht Dozen Met Textiel die in De Ritskast gepropt moetsen worden te decimeren kon ik me niet bedenken ;-) OK, één Textielzak was niet genoeg, twee ook niet, maar Komozakken hebben we genoeg. De Ritskast leek geduldig, steeds meer dozen kon ik leeg platvouwen en steeds meer zakken dichtknopen.

Tot ik een moment in mijn handen stond met een tasje met kleding van mijn zus. Na haar dood heb ik onder andere een tasje met Kousjes geërfd. Je weet hoe dat gaat: kiezen is er niet bij, je moet blij zijn dat je überhaupt iets krijgt. Maar laat ik nu zèlf ook zo'n tasje hebben met precies dezelfde kousjes. OK: maat 36. De kousjes in haar tasje zijn een stuk groter. Maar ik draag dat soort kousjes al jaren nog maar zelden.

En op het minieme moment dat ik me een afvroeg of ik niet...... een páár van die kousjes.... Stortte de Ritskast in. Natuurlijk: toeval hoor. Niet dat ik de kast aanraakte, maar “We live in an ocean of motion” zou Uri Geller zeggen ;-)

Om te voorkomen dat er nog meer instortte, heb ik de Schikgodinnen maar beloofd geen ènkel kousje weg te gooien dan mijn eigen kousjes ;-) heb ik ..de kast weer inelkaar gezet en tenslotte ..alle zakken de trap af gedragen.

Nu maar hopen dat de volle kast hiermee langgenoeg blijft staan. En natuurlijk: dat leegtrekken van de zakken hier geen goed gebruik is. Anders fladderen hier morgen tòch verwassen tentmodellen door de straat ;-)
[ reacties ]

  © Jolie, 2002, 2009