april 2009

gewetensvraagje..

8 april 2009 10:17:

Eerst lunchen in Durgerdam....	Daarna naar Artis....	...de dubbele Artis-kaarten

Op veel basisscholen is vrijdagmiddag vrij voor de lagere klassen. Afgelopen vrijdag zou het een zonnige dag worden, zo hebben we er een uitstapjes-middag van gemaakt. Eerst een hapje eten bij de Oude Taveerne in Durgerdam. Daarna naar Artis. Wie de foto's goed bestudeert, zal zien dat beide dametjes in de Artisfoto's andere kleren aan hebben dan in de Durgerdamfoto's. Edwins onbesuisde rijstijl rond de Amsterdamse wegomleggingen deed Rosalies chocoladetaart over haar kleertjes (en het autointerieur) belanden ;-} Dat terzijde: dat de lezer niet denkt dat de foto's op verschillende dagen genomen zijn ;-)

Bij de Kassa van Artis gaf ik opnieuw onze adreswijziging door, om mijn abonnement te verlengen. Dat had ik bij de verhuizing al twee keer gedaan, per post en per email (“adreswijzigingen bij voorkeur per email doorgeven.”) Toch ontving ik nooit meer post van Artis, ook de jaarlijkse vrijkaartjes bleven achterwege. Gelukkig was het nauwelijks moeite om het abonnement alsnog te verlengen, en de ter plekke geprinte vrijkaartjes kon ik meteen inzetten voor Leora, Rosalie en Edwin.

De volgende ochtend lag er een dikke envelop van Artis op de mat. Een bevestiging dat mijn adreswijziging na 15 maanden was doorgevoerd. En.. opnieuw het velletje met vrijkaartjes, ter waarde van een kleine 70 euro toegangskaartjes. Dat moet haast wel een foutje zijn. Nu ben ik door mijn ouders altijd heel gewetensvol opgevoed: ik vrees schaamrood op mijn kaken als ik me volgende keer met deze kaartjes bij de Artis-kassa meld. Is dat nog terecht in deze tijd? Of kan ik op de volgende zonnige dag gerust weer met de dametjes naar Artis gaan?
[ reacties ]

het vleesgeworden (kunnen) lezen

9 april 2009 12:38

Als kind, vóór ik kon lezen, tuurde ik vaak naar de rug van dit boek. Pa Pinkelman Omnibus stond hoog in de boekenkast en Kareltje met zijn bril en pyama viel op tussen egale kaften. Ooit, zodra ik die spinnetjes die letters heten kon lezen, zou ik DIT boek kunnen lezen. Het zou te ver gaan om te zeggen dat ik heb leren lezen puur om dit boek te kunnen lezen —de Winterboeken van mijn vader en zijn Bertus, Jaap Holm en Peerke hingen ook als een wortel in mijn gedachten.

Het boek kwam nooit van de plank, met argumenten als Dat wìl je niet lezen, veel te oubollig, helemaal niet grappig meer hielden mijn ouders het in de kast. Net als Jaap Holm en Peerke trouwens, maar die stonden zo laag dat ik ze stiekem zelf kon pakken. Ergens is het boek zelfs helemaal uit de kast verdwenen. Na de scheiding van mijn ouders, stond het noch in mijn vaders boekenkast, noch in die van mijn moeder.

Laatst —we zochten wat boeken voor de doos Boeken voor Suus ;-) — vroeg ik mijn moeder nog eens waar het boek toch gebleven was. Het bleek al jaren in de àchterste van de dubbele rij in de boekenkast te staan.

Dat het nu in mijn boekenkast staat, is alleen om het sentiment: na even bladeren moet ik mijn ouders gelijk geven. Misschien zijn er vandaag nog citaten van Bomans die mee kunnen, zo'n Pa Pinkelman is uit de tijd. Niet eens om woorden als nochtans, somtijds of ‘nikkertje’ (eerste woord bladzijde 10.) Het is de verteller die te pas en te onpas ingrijpt, met zinnen als “Niemand begrijpt er wat van. Wat een wonderlijke mensen leven er toch op de wereld!” op momenten dat er niets voorvalt dat niet te begrijpen zou zijn en die ‘wonderlijke mensen’ hooguit oubollig of wereldvreemd zijn.

Het enige dat nog hedendaags is in het boek is de populistische politiek. Geert en Rita kunnen een voorbeeld nemen aan die beroemde, kloekmoedige Pinkelman: hup, in een luchtballon ter verspreiding van het Manifest van de Verdwaalde Mensheid en op naar de stratosfeer ;-)
[ reacties ]

41092 spammetjes - en 1 CC-tje

12 april 2009 23:59

Naast het emailadres onderaan deze pagina, heb ik ook nog adressen die gekoppeld zijn aan o.a. het domein jolie.nl. Adressen die ik eigenlijk niet gebruik. Het had me ooit wel handig geleken, [info]- of [voornaam]@[voornaam].nl. Maar spammers gaan er ook massaal vanuit dat achter èlk domein dat soort adressen schuilen. Gevolg: de dagelijkse spamlading werd zo hoog, dat het ophalen van de mail ondoenlijk werd. Zeker op een oude, trage computer.

Gisteren heb ik de complete jolie.nl-mailbox als bestand gedownload. Met trefwoord-zoeken heb ik geprobeerd te achterhalen of er ook nog èchte mailtjes tussen de 41093 berichten zaten — ze allemaal doorscrollen was onmogelijk. Er bleek maar *één* echt (nouja: CC) mailtje naar al mijn domeinen gestuurd te zijn, afgelopen jaar. Geen bericht van verre familie, verloren gewaande vrienden, studiegenootjes of wie dan ook. Veel Herbal pills for penis enlargement, compleet met Techniques, procedures, videos and tutorials. En Buy drugs at special Spring prices. Veel casino's en andere oplichterij: Turn dreams into dollars!

Enfin. Bij het intikken van de wis-gehele-mailbox-opdracht moest ik onwillekeurig denken aan de passage die _mescaline_ laatst aanhaalde, over het ‘aantal rechtvaardigen dat nodig was om Sodom te sparen’ volgens Genesis 18:26 ;-) In het geval van deze mailbox was 1 CCtje in elk geval niet genoeg ;-)

Alle jolie.nlmailspam wordt voortaan geforward naar mijn 14 jaar oude XS4ALL-account (onderaan deze pagina te vinden.)
[ reacties ]

kwwwwòks!

13 april 2009 00:04

Vorig jaar zomer rende Rosalie over winkelstraat Groest en riep ‘Kwwwwòks! ik wil kwwwwòks!’
« Wàt wil ze nu? » stapte een beginnend-grijze mevrouw van haar fiets.
« Wist ik het maar! » zei ik en tijdens een geanimeerd babbeltje over peuters en kleuters terwijl Rosalie haar wens luid herhaalde, viel het kwartje.
« Oh, nù snap het: ze roept dat ze ‘crocs’ wil... » ik grijnsde ongetwijfeld ietwat gegeneerd, alsof ik mijn kinderen schuimplastic merkkleding zou zitten aanpraten.
« Zoiets zou ik toch nooit hebben geroepen op mijn derde! » sprong de mevrouw weer op haar fiets, « het kwam niet in me op! »
Ik gaf haar daar grif gelijk in, maar ging toch met beide dametjes op zoek naar lichtgewicht schoenen van roze plastic.

Rosalie bleek alleen een maat-probleempje te hebben: babyvoeten, —het kiekje bij het stukje dat ik daar destijds over had willen schrijven, had ik al klaarliggen: Rosalie met de babysloffen maat 22, die ze in plaats van de kwwwwoks had uitgezocht.

Het nieuwe seizoen brengt meer succes: bij Van Haren vonden we dit jaar (namaak)-crocs in maat 23. Een beetje aan de ruime kant, maar Rosalie wil ze nauwelijks meer uittrekken ;-)
P.S.: ze heeft overigens ook echte schoenen, net als Leora rode Elefanten.
[ reacties ]

Politbureau

15 april 2009 17:55

Het zal nooit Grote Liefde worden tussen mij en het Consultatiebureau. Ik doe het ook helemaal verkeerd: je moet ernaartoe fietsen met het idee dat Alles Mis is met je kind, dan valt zo'n bezoek mee.

Leef je in de waan Ideale Gezonde Kinderen te hebben, dan signaleert het Consultatiebureau een waslijst aan Problemen. Zeker in dit dorp, waar ze zelden een ècht probleem tegenkomen.

Zo is Rosalie minder verlegen dan Leora op die leeftijd was, en voor het Amsterdamse Consultatiebureau was Leora's verlegenheid ...Geen Probleem. Ook praat Rosalie beter dan veel aanstaande klasgenootjes, die ik drie keer per week begeleid bij de lunch. Ze spreekt in hele volzinnen, desnoods met zelfgemaakte sterke werkwoorden: ik kroog het niet! Ze stelt overdachte vragen als Waar komt mijn stem vandaan? Ze klimt als het even kan zo hoog als Leora op het klimrek. Ze kan de hoofdletter R (‘twee beentjes en één voetje opzij’) schrijven. Ze is even lang als Leora op die leeftijd, en een kilo zwaarder. Ze draagt 's nachts geen luiertjes —anders dan veel leeftijdgenootjes— maar staat op om op een potje te gaan.

Je zou dus denken dat wij alle redenen hebben om méér dan tevreden te zijn.

Niet volgens het consultatiebureau in dit dorp. We moeten terugkomen. En vooral omdat Rosalie te verlegen was om op alle vragen antwoord te geven.
U kunt wel zeggen dat ze kan praten, maar ik heb het niet gehoord...
Pardon? ze zei net tegen je "Oh dat is makkelijk, dat is een poes."
Maar veel méér heb ook niet gehoord.

De lijst met problemen was daarmee ook nog lang niet volledig. Behalve het deels falen van de ogentest door —waarschijnlijk— verlegenheid, weigerde Rosalie ‘naar Winnie de Pooh’ te lopen, weigerde ze een sprongetje te maken voor de lieve mevrouw met de injectienaald en weigerde ze een streep en een rondje te tekenen. Een verlegenheid waar wij ook veel te weinig aan doen: want Rosalie gaat —sinds haar derde— slechts (!) drie (!) dagen per week mee(!) naar school. Om met haar toekomstige klasgenootjes te spelen, terwijl ik in de school help. En de rest van de week is ze thuis? Ja thuis. Thuis? Een kind hoort natuurlijk op de Peuterspeelzaal!

Tenslotte is Rosalie ook nog eens ‘aan de kleine kant.’ Al liep de groei-lijn keurig òp de in Amsterdam al berekende verwachte groeicurve —die op basis van mijn en Edwins lengte uitkomt op 1m62,5 (Schande! Veel te klein!) Mevrouw, ik leef ook prima met mijn 1m61, probeerde ik nog. Uiteraard, ik gun mijn dochter vele centimeters meer, maar iemand met die verwachte lengte behandelen ...bizar. Nee, dat was ook niet aan de orde. Nou waar zeurt u dan over, brandde op mijn tong.

Mijn opmerking, dat ik het zonde van de tijd vind om gezonde kinderen te problematiseren, zeker voor een Consultatiebureau met zo'n grote werk-achterstand, was aan dovevrouwsoren. U hebt er een andere mening over, maar dit is wat ik signaleer.

Ik denk dat ik Edwin vraag om te gaan. Die heeft een talent waar ik altijd èrg jaloers op ben: het volstrekt stoïcijns kunnen aanhoren van de allerergste vormen van gezeur ;-) Om dan tenslotte, zonder knipperen of blozen, het gesprek te kunnen besluiten met een samenvatting van zijn eigen mening. Die, uiteraard, ongewijzigd is ten opzichte van het moment dat hij welke drempel dan ook overstapte ;-)

En anders ga ik naar de huisarts, vraag ik háár een ogentest te doen, en zeg ik dat onzinnige, pedanterige bureau af.
[ reacties ]

portfolio

18 april 2009 00:16

Mijn portfolio was aan een update toe. De oude versie met layout uit 1996, begon de verkeerde mensen te trekken. Gelukkig stelt m'n nieuwe machine me in staat om snel te werken en de nieuwste software te gebruiken. Dat oogt meteen anders.

Helemaal af is het nog niet, maar de oude kòn gewoon niet meer: ik heb de nieuwe versie vast online gezet.
[ reacties ]

verven met vriendinnetjes

18 april 2009 00:16

Leora had al afgesproken met A. dat A. zou komen spelen. Het gezicht van E., Leora's vriendinnetje uit haar vorige klas, betrok toen ze dat hoorde. (Ja, jonge ouders, wacht maar tot ze naar school gaan: dan krijg je elke middag de Grote Wie Speelt Waar Stoelendans ;-})

‘Kom jíj dan met Rosalie spelen?’ vroeg ik aan E. Gelukkig vond E. dat leuk: ze heeft zelf geen klein zusje, alleen een grote broer.

Zo gezegd zo gedaan: ze hebben eerst inderdaad met z'n tweeën gespeeld: twee kinderen boven, twee kinderen in de woonkamer; twee met de wii en twee eieren-zoeken (en de gevonden eieren ruilen voor dropjes.) Daarna hebben met z'n vieren geschilderd. Houten vlindertjes, 99 cent bij Action ;-)

Gelukkig was de enige foto die ik maakte gelukt: het cameraatje werd meteen geconfisceerd door de dames zelf, om steeds dollere filmpjes te maken. Hier het filmpje dat A. maakte van de vervende vriendinnetjes. Verrassend leuk gefilmd voor een kind van zeven, vond ik.
[ reacties ]

omdat niemand weet of depressie ongeneeslijk is

21 april 2009 01:39

Laatst had ik zo'n droom die de hele dag in mijn hoofd naijlde. In de droom sprak ik met iemand over haar zorgen om haar -klaarblijkelijk- depressieve familieleden. Ik citeerde Thomas Joiner en zei dat het mij leek dat de zorgen om één van beide personen terecht was. Om het nog gekker te maken, heb ik degene met wie ik sprak In Real Life nooit ontmoet, nooit gesproken of gemaild, niets van dat alles —het is eigenlijk maar zomaar iemand, een Onbekende Nederlander, maar ik weet met naam en toenaam dat ze bestaat.

Ik moest aan de droom denken toen ik het vanavond wegzapte van een scheeflachende lederen vrouw met veel te veel lippenstift, die van het Humanistisch Verbond zendtijd kreeg om te oudehoeren over over suicide. Pardon: euthanasie, pardon: kakothanasie.

Als het aan Eveline van Dijck ligt, krijgt iedereen zoals dat meisje in mijn droom, een handleiding. En het liefst een handje pillen. Want daarmee, zo beweert de documentaire, kun je je geliefde familielid helpen.

Ja ja: helpen. Want het is zo eenzaam onder de trein, op een winderige flat of bovenaan de trap.

Alsof de dood niet eenzaam is met een handje pillen in de vla. Alsof het leven geneest als je je geliefde familielid ‘keurig dood’ in bed vindt —in plaats van blauw aan de strop of in stukken tussen de rails.

Gelukkig vond ik net een column van Joost Zwagerman over de documentaire. Dat scheelt mij weer nachtelijk typwerk ;-)

Voor het meisje in de droom hoop ik dat haar familie een bizar bedenksel van mijn geest is —al ben ik daar niet meer zo zeker van. Het thema kan bijna letterlijk op de stoep staan: fiets ik via een willekeurige omweg naar huis, mooi weer, zonnige dag. Zeg goeiedag terug tegen een meneer die goeiedag zegt, begint de man op de stoep te vertellen dat hij op die plek voor het eerst terug is, om te kijken bij het huis waar zijn vrouw een einde aan haar leven maakte.

Zouden die man, zijn kinderen en haar ouders minder verdriet hebben gehad als Eveline van Dijck die vrouw een handje pillen had kunnen schenken?
Ga toch weg.
Zou die vrouw nog steeds depressief zijn geweest als ze was blijven leven? Ook die vraag is niet te beantwoorden. De psychiatrie is niet zo ver gevorderd dat iemand kan vaststellen of een depressie ongeneeslijk is en een doodswens ‘eerlijk’ genoemd kan worden. En stel dat die wetenschap zich ooit ontwikkelt: hoe wenselijk zou het zijn dat de psychiatrie mag bevestigen of een leven zinloos en betekenisloos is? Ja we hebben Jantje van de resocialisatie-afdeling gisteren geeuthanaseerd, we waren het met hem eens dat zijn leven zinloos was geraakt en er inderdaad niemand op hem zat te wachten.

Er zijn momenten dat ik best begrijp dat het buitenland gruwt van Nederlandse Praktijken ;-)
[ reacties ]

appelschil

21 april 2009 22:45

Rosalie zat in bad: “Mamma, mag ik het bootje van de appelschil?”
“Het ..bootje van de appelschil?” vroeg ik zonder idee waarover ze het had.
“Ja,” zei Rosalie, “het is blauw...”

En ineens wist ik wat ze bedoelde.
:-)
[ reacties ]

aangebrande bitterballen

26 april 2009 15:16

Zo, daar sneuvelt weer een abonnement. Na de AutomatiseringGids, OudersvanNu, Het Parool, MacFan en wat ik zo even vergeet, verdwijnt nu ook HP/DeTijd uit de brievenbus.

In oude verhuisdozen kom ik ze nog vaak tegen: knipsels van Max Pam, Renate Dorrestein of Joost Niemöller. Ooit uit (HP/)DeTijd geknipt toen het nog een eigenwijs blad was. De laatste jaren nam het aantal gekken in het blad toe: Bart Croughs bijvoorbeeld, wat een droeve papierverspilling was die man. Ik kon niet luid genoeg klappen toen zijn platte clichees uit HP/DeTijd verdwenen. J.A.A. van Doorn. Had van mij best eerder dan z'n 83ste met pensioen gemogen.

Sinds de ‘Nieuwe Koers’ is HP/DeTijd letterlijk en figuurlijk onleesbaar geraakt: hele maandgangen HP/DeTijd liggen ongelezen onder bed. Blogjes als deze, gevonden bij het schrijven van dit stukje, verbazen me niet. Enfin, uit de opzegbrief aan audax.nl:

Vorig jaar was al de opmaak van het blad sterk verslechterd (propperige pagina's, oubollig lettertype, onhandige rode markeringen etc.) Dat was dan nog enigzins draaglijk, omdat de inhoud lezenswaardig was.
[..]
De laatste maanden is HPdeTijd een blad voor Verongelijkte Zeuren. De geur van verschaald bier en aangebrande bitterballen stijgt op uit de tekst.
Veel succes met uw nieuwe koers en vriendelijke groet,

Gelukkig hebben we De Volkskrant nog —naast bergen vakbladen. En —naschrift— kunnen we via Twitter nog meegenieten van de kinderachtige Tweets van huidig HP/dT-hoofdredacteur Dijkgraaf aan voormalig HP/dT-hoofdredacteur Driehuis.
[ reacties ]

Jan Dijkgraaf krijgt een kraamverbandje

27 april 2009 00:53

Ik zat vanavond nog eens na te denken over die sneue tweets van Jan D. —u weet wel, die nieuwe hoofdredacteur van HP/DeTijd.

Een journalist die eens lekker op twitter roept dat hij iets te lekken heeft, —niet dat hij iets te lekken zal hebben, maar het klinkt zo lekker—is natuurlijk niks dan een trieste beuzelaar. Je zou maar gevoelige informatie bezitten. De láátste bij wie je zoiets langsbrengt is een incontinent kereltje dat met zijn dikke vingers meteen een tweetje gaat zitten tikken.

Nee, die Dijkgraaf krijgt van mij een kraamverbandje. Misschien kan dat zijn ‘journalistiek’ nog redden.
[ reacties ]

iets dat kan smelten

28 april 2009 00:04

Sinds de laatste schooldag voor de vakantie, ligt dit grote pak onderin de ijskast. Er zit iets in dat kan smelten. Maar geen ijsje ;-)
Je mag er niet aan voelen Mama, zei Leora, en je mag het ook niet schuinhouden, want dan valt er iets uit. En je mag óók niet even nieuwsgierig zijn als Emma's moeder, want díe heeft het al opengemaakt...

Ik heb net even opgezocht wanneer het moederdag is dit jaar. Tien mei. Nu maar hopen dat er iets inzit dat zo lang houdbaar is :-)
[ reacties ]

bont behang op Leora's kamertje

28 april 2009 23:43

Leora maakte een filmverslagje van het behangen (Filmpje#1 AVI, 30 sec.) op haar kamertje.

Zodra het behang vlak op de muur zit snijden we het overtollige behang weg (Filmpje#2 AVI, 30 sec.) en doen we lijm op de volgende strook (Filmpje#3 AVI, 30 sec.) en smeren we lijm op de muur (Filmpje#4 AVI, 30 sec.). Mamma overdrijft wel een beetje als ze beweert dat ze van de lach van de ladder valt (Filmpje#5 AVI, 30 sec.) ;-) Ondertussen speelt Rosalie met de spullen die zolang even in haar kamer zijn gezet (Filmpje#6 AVI, 30 sec.)

Foto of filmpje van het resultaat heeft Leora vandaag niet meer kunnen maken: het plakken van de behangstroken liep uit tot na bedtijd ;-)
[ reacties ]

woestbont behang: zit er op!

29 april 2009 23:19

’t Belangrijkse vind ik dat m'n kinderen gelukkig zijn —had ik vandeweek gezegd. Waarop Leora antwoordde: ik ben geen gelukkig kind want jullie doen NOOIT wat IK WIL. (Wie de gezonde omvang van Leora's wil kent, zal zich daarover waarschijnlijk niet helemaal verbazen ;-))

Ik heb haar toen in Adobe Illustrator laten aangeven hoe zij het —door haar gekozen— behang op haar muur wilde hebben. Ook met Rosalie heb ik een behangontwerpje voor haar kamertje gemaakt. Ik zag er vreselijk tegen op — en Edwin heeft 's avonds nog geholpen met Leoras kamertje — maar vanmiddag was dan ook Rosalies kamer klaar.

Heel leuk vind ik de 4 spiegelharten (1euro-zoveel per 4 stuks, Action) boven Rosalies bedje, die het overdadige roze weerspiegelen en terugkeren in de hartjesbehangstrook: daarin zit hier en daar een zilveren hartje. Rosalies bedje is trouwens een van de volgende projecten: òf het stapelbed in elkaar zetten (of verbouwen), òf een ander bedje kopen. Ze heeft zelf al een houten halfhoogslaper aangewezen bij Leen Bakker ;-)
[ reacties ]

  © Jolie, 2002, 2009