november 2008

van alles en de Cosa Nostra

2 november 2008 12:47:

De haard, het laatste waaraan Opa Agustin in ons huis werkte, is bijna klaar. Opa had terwijl hij eigenlijk al ziek was, zó voortvarend beton gestort, dat Erik er weer een laagje afmoest slijpen de tegels er vlak in te krijgen. Leora vroeg al hoe dat straks moest met Zwarte Piet, als er vuur in de Open Haard zou branden..

Fien kwam bij ons langs om opslagdozen te halen, en bracht een prachtig zelfgebreid vest mee, dat Leora meteen aantrok en pas 's avonds verruilde voor een pyama. En de postbode bracht twee software-pakketten. Nog nèt compatible met mijn antieke Apple-machinepark ;-}

Als die software draait, wil ik de foto's uit onze vorige woningen hier ophangen, het stucmortel in de kelder afmaken en als ik dáárna nog tijd heb, wil ik het Languitgestelde Stukje over De Nieuwe Naam van Cozzmoss schrijven ;-) Die Nieuwe Naam van Cozzmoss, heeft namelijk zo'n hoog krukkig Latijn alias Viakal-gehalte, dat het sméékt om een stukje...

Tipje van de sluier: Cozzmoss heet voortaan: ~~Cosa~~ Nostra Verus. En dat betekent: “onze waar (-~~heid~~,) onze werkelijk (-~~heid~~)”. Ze bedoelen natuurlijk ‘Onze Waarheid.’ Maar daarvoor hadden ze het zelfstandig naamwoord voor ‘Waarheid’ (verum) moeten kiezen, en niet het adjectief (verus) voor ‘waar.’ Tja, sommige mensen zijn zó overtuigd van hun eigen waar~~heid~~ dat ze niet eens naslag plegen voor ze een naam kiezen ;-)
[ reacties ]

een nieuwe Modiano

7 november 2008 22:44:

Op Leora's computertje klikte ik op een bookmark, die ik daar ooit haastig had opgeslagen, naar een lijst met alle Modiano's. Tot mijn verrassing stond er een nieuwe titel onderaan de lijst. De roman blijkt zelfs al vertaald, volgens de recensie (5500 woorden... was dat nodig..?) een klassieke Modiano. Iemand die op twee na alle vertaalde titels van Modiano heeft, zoals ik, weet nu dus meteen wat Sinterklaas dit jaar mag meebrengen ;-)
[ reacties ]

ticker tape

7 november 2008 22:44:

Schitterende TV deze week (ik zal het niet herhalen, de verkiezingsnacht beheerst al dagen de krantenkoppen :-))

Alleen die ticker tape..
Gelukkig kwam ik op het idee de dekbedrand zo tussen mijn ogen en de TV te vouwen dat mijn blik niet meer werd afgeleid door de eindeloze herhaling van trefwoordzinnetjes in de knalrode balk ;-)
Zou ik nu de enige zijn die last heeft van ‘the disadvantages of the moving ticker tape display are that the moving information is distracting, and it is difficult for the eye to follow moving textual information.’ ? Ohnee.. niet de enige, lees ik hier, met een aardige tip de beeldratio te wijzigen naar 14:9. Handig om te weten voor de volgende ticker tape-eruptie :-)
[ reacties ]

betrapt

8 november 2008 17:31:

Met taai-taai achter mamma's nieuwe toetsenbord.. zit ze haar eigen collectie video's te bekijken.. Deze om precies te zijn (zoals Arnoud al 'ns opmerkte: dat is niets voor meisjes van drie... ;-) Klopt: het liedje niet, maar deze versie met de Rayman-konijntjes is wel erg grappig en een stuk onschuldiger ;-) Nu maar hopen dat het toetsenbord taai-taai bestendig is ;-}
[ reacties ]

haard [2]

9 november 2008 15:53:


Edwin heeft na de eerste avond-met-haard al pyromane neigingen ;-) ..en gooit de laatste blokken in de haard....	Het haardhout, misschien kan Berend Peter zien wat het is, het andere schors was iets meer geribbeld, zoals Es of Wintereik

Weer thuis na P3t0r's peuterfeestje— wij waren er ook ;-) — móest de haard weer aan... :-)
[ reacties ]

haard

9 november 2008 09:38:

Gisterenavond konden we 'm voor het eerst aansteken, de haard . Eindelijk heeft dus ook het vorig jaar nieuwgeplaatste schoorsteentje een echte functie.

In mijn herinnering duurde het wel heel wat langer voor een héél houtblok opgebrand was, maar wieweet ging de tijd in onze kindertijd gewoon een stuk trager, dat kan ik niet uitsluiten ;-)
[ reacties ]

‘overblijf’ — zen en de kunst van het alles-omdraaien

14 november 2008 10:54:

Vanochtend telefoontje. Of ik kon invallen als overblijfkracht op de school van Leora. In groep 3.

Nu sta ik op het punt om me terug te trekken als overblijfkracht. De gekkigheid die ik gezien heb in de keren dat ik meedraaide als overblijfhulp. Geschrokken fiets ik na zo'n lunch naar huis, hoe achter zulke capabele leerkrachten zoveel <zelfcensuur> [biep]</zelfcensuur> kan schuilen.

Een voorbeeld. Bij ouderavonden klagen ouders dat hun kind geen tijd krijgt om te eten. Dat is —blijkt— waar. Zodra de grote wijzer van de vier af is, komt de Overblijfbazin het lokaal binnengestampt, spreekt niet (!) met de aanwezige overblijfkracht, maar begint met stemverheffing tegen de aanwezige vierjaringen: Hup jongens, Al-le-maal naar Buiten! Schiet op! NU!

Nu zouden veel ouders schreeuwen tegen hun kleuter misschien geen enkel probleem vinden. Zelf kijk ik liever naar de (eventuele) noodzaak voor geschreeuw: Geen van de kinderen maakte herrie, geen van de kinderen liep rond, ze zaten allemaal te eten òf te kleuren òf te legoën. Bovendien motregende het buiten, en geldt de regel: bij regen blijven de kinderen binnen.

Mijn vader pulkt nu zijn wenkbrauwen uit zijn haargrens. Want ...er zit nog een pedagogisch addertje in het geschreeuw. Wat doe je als supervisor wanneer je een lokaal binnenkomt? Juist. Je spreekt de leer- of overblijfkracht aan. Je legt uit dat die iets verkeerd doet. (Als het verkeerd genoemd kan worden dat kinderen hun lunch eten en bij motregen lief aan hun tafeltje zitten.) En laat het hem of haar daarna zelf oplossen. Je ondermijnt namelijk het gezag van de (leer-)kracht wanneer je die passeert.

Goed. Zo'n telefoontje dus. Of ik in groep drie wilde invallen. Groep drie, vroeg ik nog, de groep van Leora? Ja, jazeker. Groep drie. Mijn enige reden om ‘Ja’ te zeggen. Want... ik wilde graag 'ns weten wat Leora nu bedoelt met ‘alleen maar lawaai.’

Aangekomen in de school, wachtte mij niet groep drie, maar ...groep vier.

Pardon? Wat was de afspraak? Wáár ben ik nu net over gebeld? Of ik kon invallen in groep drie.Want... ik wil weten hoe de overblijf-lunch in Leora's groep verloopt. Een andere reden om Ja te zeggen heb ik niet —voegde ik eraan toe.

Nou, dàt heb ik geweten. Dat was tegen de regels. (Ohja, de regels. Bij regen blijven we binnen enzo.) Ouders MOGEN, en dat zijn de REGELS, geen Overblijfgroep draaien waar hun eigen kind in zit.
Maar hàllo, ik ben net gebeld en heb nog gezegd: de groep waar Leora inzit? "Ja die groep."
JA, MAAR het MAG niet. WANT OUDERS HOUDEN ZICH DAN ALLEEN MAAR BEZIG MET HUN EIGEN KIND. Tja. Mijn vader zat achterin het lokaal als stagières mijn juf vervingen. En ik wist als kind prima dat ik hem niet moest vragen of hij even mijn veters kon strikken, omdat hij daar zat als docent van verschillende lerarenopleidingen, en niet als pappa. Ik acht Leora toch minstens zo verstandig als ikzelf destijds.

Nou, zei ik tegen de Overblijfbazin, ik ben er nog nìet zo zeker van dat ik dìt blijf doen.... (Even onder ons, lezers: zit ik me daar uit te sloven, als eerstegraads docent, laatste functie eind schaal elf, een LC-functie heet dat vandaag, om ZOVEEL tenenkrommende ONZIN naar mijn kop te krijgen voor een fooi die onze Timmerman in tien minuten bij elkaar timmert.)

Een uitstekend idee mevrouw Martin! Stop er gerust mee! En JA, Leora van de Overblijf afhalen! METEEN! Leora PAST namelijk niet in de Overblijfgroep, VEEL te LIEF, dat kind VERDRINKT in de Overblijf, HOE VAAK heb ik dat niet aangegeven! (Niet bij mij, dat is zeker.) Zo'n kind als Leora GAAT TEN ONDER in zo'n groep! Ja, echt, dat zei ze: de Overblijfbazin was goed op dreef.

Aha. Dus — ik was te kwaad om smalend te klinken— Overblijven is hier niet voor lieve kinderen??

Niemand had daarvan terug.
Tijd, zag ik op de klok, om te onderzoeken wat Leora bedoelde met ‘alleen maar lawaai.’ Oftewel: eens meedraaien met de Lunch in Groep drie. Meedraaien, want in moeilijke Groep Drie zijn er altijd twee overblijfkrachten.

Even leek het of Leora overdreef: met twee vriendinnetjes en Rosalie zat ze aan een tafeltje te eten, terwijl ik me in een andere hoek van het lokaal bemoeide met boterhammen, geschop suste en alles vernam over de Parachutsprong van Zwarte Piet. Tot de co-overblijfkracht, de beste die de school heeft vermoed ik zonder enig cynisme, reden zag om in te grijpen. Niet door een paar jongetjes aan verschillende tafeltjes te zetten, nee joh, niks van dat softe gedoe. Krijsend storte ze zich tussen een paar zesjarigen, met haar tengere figuurtje en getekende gezichtje dat zo uit een Sid & Nancy-film geplukt leek.

Rosalie had nog nooit zo'n wezen in actie gezien, laat staan gehóórd, en stortte zich snikkend om mijn been, dat Rosa de volgende tien minuten niet meer los wilde laten. Lastig, als je zesjarige jongetjes uit elkaar wilt houden.

Kortom, Leora bleek gelijk te hebben: de hele lunch bestond verder uit ‘alleen maar lawaai.’ Waar de exacte oorzaak en oplossing ligt: ik zou het nìet durven zeggen. VER UIT DE BUURT BLIJVEN, zou mijn devies zijn.

Eten in de bakfiets. Wordt het waarschijnlijk. Op weg naar huis. En bij de voordeur omdraaien en terugfietsen. Nooit meer een opdracht aannemen. Mijn grafisch werk gaat eruit. Hup, weg. Niks vak bijhouden. Leven op één inkomen.

Want, weten we na vandaag: Overblijf is er alléén voor lastige kinderen. En Edwin en ik hebben een probleem. Want ons dochtertje is lief, eet haar lunch en doet haar werkjes. In tegenstelling tot ouders met schoppende, vechtende, broodweggooiende kleuters, die niet willen luisteren naar de Overblijfkracht.

Sterke staaltjes omdraaikunst, zou ik zeggen.
Was ik maar in staat om zo'n brutale omdraaiing in het juiste perspectief te keren :-(

Wat zou de lezer adviseren?

Het is onduidelijk wat deze school in 2009 met Leora's klas-samenstelling gaat doen: misschien krijgt Leora wel opnieuw een héél andere klas. In dàt geval kan ze evengoed naar de school waar onze Buurkinderen opzitten. Schrijf ik Rosalie daar meteen ook in. Een school met een continue-rooster. Zonder Overblijfbobo's.

Aan de andere kant: Leora's huidige school heeft een uitzonderlijk positief hoofd, iemand die ik toch al gauw even hoog acht als de directeur in mijn laatste school, en een aantal zeer capabele, betrokken onderwijzers. Misschien moet je de Overblijfkrachten daar tegen wegstrepen. Of niet?

Ouders, vakgenoten, wat is jullie mening?

Ik heb vandaag (schreef ik gisteren, de webconnectie was down) een voorstel bij de school gelegd om gratis een kunstklasje te starten, als alternatief voor rustige kinderen die iets anders willen dan de lawaaihel. Desnoods meer dagen per week: als ik TOCH tussen half twaalf en half twee op de fiets moet doorbrengen, kan ik het net zo goed gratis iets doen wat binnen mijn vakgebied ligt. Toch?
[ reacties ] [ permanente link ]

slappe lach

15 november 2008 22:36:


Filmpje AVI 3,9MB van Rosalie die letterlijk omvalt van de slappe lach...	Filmpje AVI 3,8MB van Rosalie die nòg een keer omvalt van de slappe lach...

Het gezicht van de Eendjes-paraplu —plaaplu ;-) ziet er wel ERG gek uit, ingeklapt...
Van dat soort dingen kan Rosalie de slappe lach krijgen, net als van snel uitgesproken woorden, waar je met een beetje fantasie iets anders in kunt horen. Zo tetterde een radioreclame: “...punt.nl..”
Rosalie: “Punt.ennijlpaard.” (slappe lach)
PeuterTV: “Bruintje Bruintje Bruintje Beer”
Rosalie: “Bruintje Bruintje Bruintje Bil!” (slappe lach)
Z@ppelin: “De Film van Ome Willem”
Rosalie: “De bil van Oma billen!” (slappe lach)

Het is de leeftijd ;-) Maar van mij mag ze het nog lang houden ;-)
[ reacties ]

iets te rood

21 november 2008 12:52:

Nee, ik kook geen jam met sjaals en scènes uit CSI speel ik ook niet na. Nee, als ik het geweten had, had ik mijn hele garderobe kunnen verven met dit ene kledingstuk ;-) Op een koude dag was ik mijn sjaal vergeten. Toen mijn gezicht pijn begon te doen van de kou, schoot ik Zeeman binnen en kocht daar twee sjaals. Een grijze en een prachtige, dieprode sjaal. Probleem opgelost.

Een paar dagen later dacht ik: ssshhh** heb ik nu róuge op mijn jas geknoeid? Bij nadere inspectie bleek de hele kraag roze uitgeslagen. En-eh ;-) ik smeer toch ècht geen rouge op mijn nek. De boosdoener bleek: de rode Zeeman-sjaal.

Scheppen waspoeder en waterstofperoxide voldeden nauwelijks om de verfresten uit het acryl te spoelen: drogend in de douche liep er nog lichtroze water uit het ding. Waarschijnlijk is het de bedoeling dat je er een roze jas bij koopt ;-)
[ reacties ]

koffer

26 november 2008 00:48:

Ik laat mij niet afschepen met het argument 'Leora moet naar school' —zie je Zip denken— ik ga gewoon mee in de koffer. Helaas voor Zip —nouja, het vriest flink in zo'n vliegtuig-bagageruim— mocht ook hij niet mee naar de ceremonie in Cadiz, waar afgelopen zondag de as van Opa Agustin werd thuisgebracht.

Leora heeft het steeds over een klasgenootje dat wèl vrij kreeg om naar Disneyland te gaan. Bovendien, weet ik uit ervaring rond een huwelijk van kennissen in Spanje: op-en-neer-vliegen is ook te doen.

Zodra een kind aangevoerde argumenten al kan weerleggen, zijn er vaak ondoorgrondelijke argumenten die men niet wil uitspreken. Argumenten waarom sommige mensen wèl welkom zijn, en andere mensen niet.

Je kunt daar luchtig over doen, zoals de meeste buitengeslotenen zelf vaak ook doen. Uit MRI-scans is echter gebleken dat proefpersonen die worden buitengesloten, zelfs bij iets onbenulligs als een balspel, in hun brein pijn blijken te ervaren, pijn die gelijk staat aan een stomp in de maag.

Achja. Zaken zijn zoals ze zijn. En over trouwdagen moet je ook niet al te sentimenteel doen. Bovendien is het wel eens handig om eindelijk wat lampen te kunnen ophangen en te kunnen eten van een tafel waarop geen honderd computers, hele jaargangen Java-tijdschriften en deltawerken van kabels liggen ;-)
Kortom, we máken er gewoon een feestje van. Leora mag het menu samenstellen: “Panukoekun, rijst, worst, spesieboonuen, patat, broklie” —alleen haar (en Rosalies) favoriete maaltijden. 's Avonds tot 20u15 spelen in de eerste sneeuw van de winter. Mama koopt 24 potjes klei en leest alle apen-tvprogramma's voor (helaas wel hartverscheurende tranen toen er een in stukken gehakte gorilla vertoond werd, was dat nu nodig Animal Planet??) En Sinterklaas brengt elke nacht een chocolaatje of pakje.

Op de vraag of ze het wel leuk vond zonder Papa, riep Leora ‘Ja natúúrlijk, wat dacht je dan!?’ Alleen Rosalie, voor wie alles nog ‘Morgen’ of (van-)‘Morgen’ is, is er minder gerust op. ‘Is Papa nog steeds in Spanje?’ vraagt ze 's ochtends. Ja, nog héél even.. (ja: in het land van ZiegindskomtdeStoomboot —zeg..! ..zou er wat in je schoen zitten..?)

En voor Zip? Hebben we een mandje gekocht. Hij is die koffer alweer helemaal vergeten ;-)

[Naschrift: in de Intermediair van 28-11 verscheen een heerlijke column over dit onderwerp.]
[ reacties ]

sint's dorpje

27 november 2008 22:57:


Nog-bloeiende geranium met kerstlampjes in vlindervorm (Blokker 4,99 -de lampjes ;-))	Het Sintlandschapje met verlichte kersthuisjes waar Leora en Rosalie de Sint en zijn Pieten laten rondlopen

Zolang de Goedheiligman in het land is, zijn de kerstattributen eigenlijk not done. Al is het leuk om ze vast een beetje de huiskamer in te smokkelen.

Leora en Rosalie hebben een landschapje gemaakt met de verlichte kersthuisjes (Action, 5-zoveel, sommige huisjes hebben geen ramen —wèl een lampje— dat viel me een beetje tegen... ;-)) Evengoed hebben de dametjes erg veel plezier de Sint en zijn Pieten laten rondstappen in allerlei avonturen. Vandaag (het filmpje achter de link was van gisteren) hebben ze het dorpje uitgebreid met allerlei diertjes, voerbakjes en pepernoten. En na 5 december hebben ze vast zin er weer een heel ander tafereel van te maken :-)
[ reacties ]