weblog november

fictieve schoolfoto van zes scholen

30 november 2009 22:35

Als kind heb ik 6 basisscholen bezocht, realiseerde ik me bij het typen van het laatste stukje.

Oké, de meeste mensen van mijn generatie hebben tussen hun 4e en 12e jaar tenminste 2 scholen bezocht: kleuterschool en basisschool waren destijds gescheiden. Maar als je vlak voor je 9e verjaardag aan je 6e school begint, is het eigenlijk een wonder dat je nog nieuwe contacten legt. (Ik denk dat dat ook te maken heeft met de schaal van de school (erg klein) en de vriendelijkheid van de klasgenootjes die ik destijds trof.)

Afscheid is bij zoveel verhuizingen in nog geen 5 jaar tijd, een basisthema geworden.

Ik herinner me nog hoe ik bij de allereerste verhuizing over de vensterbank uit het raam keek en dacht... Ebo, Hennie, Anna... Het gevoel dat het voor mij eigenlijk niet meer hoefde. Niets dramatisch: gewoon het gevoel dat op vandaag niets aan gisteren kon tippen. Het heeft daar ook even geduurd voor ik kinderen tegenkwam die ik niet eigenlijk vervelend vond.

Sommige mensen zullen op verlies reageren met vergeten, er niet meer aan willen denken. Het lijkt me ergens best gezond. Zelf geniet ik meer van het werk van een schrijver als Modiano. Speuren in de eigen omzwervingen. Obsessieve opsommingen van plaatsten waar hij geweest is, mensen die hij kende, compleet met bestaande telefoonnummers en adressen op verdwenen plattegronden. In dat soort boeken herken ik de karakters uit mijn eigen jeugd.

Als ik een foto kon samenstellen uit mijn kindertijd, van al die vriendjes en vriendinnetjes op al die scholen en woonplaatsen, dan zouden daar de volgende namen en gezichtjes op staan:

Woonplaats 1: Ebo van der Velde, Anna Rahanar, Hennie Prins, Wim (Willem) Schutter, Frans,

Woonplaats 2: Jeremine Holt, Ilse en Han Otten, Ellen, Mariska, Hans,

Woonplaats 3: Geert Jan Douma, Marijke Schaapman, Renée Meijer, Ineke, Hessel, Lars,

Woonplaats 4: Alle namen (Ingrid, Henriëtte, Ida, Irene, Kees, Pieter, Hendrik e.a.) bekend; omdat ik nog altijd contact heb met een aantal mensen van deze school, zal ik achternamen weglaten. Net als de woonplaatsen. Die zijn wel uit de politieke landkaart op te maken ;-)
[ reacties ]

wooncarriere afgezet tegen de politieke kaart van Nederland

25 november 2009 16:41

Een paar weken geleden publiceerde Braxwell labs de Politieke Landkaart 2009: alle Nederlandse gemeenten naar verkiezingsuitslagen op de —fictieve— kaart gezet. Vier politieke windstreken —Links, Rechts, Progressief en Conservatief— vormen de basis voor acht gewesten met een eigen politieke kleur.

Zou er verband zijn tussen m'n politieke voorkeur en die van de plekken waar ik ben opgegroeid, vroeg ik me af. Met die vraag zocht ik al mijn woonplaatsen op in de politieke landkaart.pdf. Voor het gemak ga ik ervanuit dat een gemiddelde politieke kleur van een gemeente traag verkleurt. Zo zijn sommige locaties uit mijn kindertijd al jaren gemiddeld —inderdaad— ‘rood’: de provincie Groningen en de stad Nijmegen bijvoorbeeld. Enfin.

Mijn geboorteplaats ligt op de Politieke Landkaart ligt in Gewest IV: het Progressieve Midden. Daarvandaan ben ik verhuisd naar een stad in Gewest I: de Progressieve Steden. Al snel ben ik opnieuw verhuisd, nog steeds als kind, naar een dorp in Gewest VII: De Rode Regio. Vervolgens ben ik verhuisd naar een gemeente in Gewest III: Rijk & Rechts. Daarvandaan ben ik, nog voor mijn 18e, ontsnapt naar een stad in Gewest I: Progressieve Steden. Vanuit die regio ben ik verhuisd naar Gewest II: Rijk & Progressief. Zodra woonruimte in Gewest II voor een slechtverdienende NaHosser te duur bleek, ben ik verhuisd naar Gewest I: Progressieve Steden; en tenslotte, toen de woningmarkt ironisch genoeg ook in Gewest I vast kwam te zitten, terugverhuisd naar —dezelfde— arbeiderswijk in Gewest II, die op de Politieke Landkaart staat als Rijk & Progressief.

Kortom: in mijn woonplaatsen tel ik 6 x Progressief, 1 x Rood en 1 x Rechts. Dat komt volgens mij ook wel aardig overeen met mijn politieke orientatie: vrij van rechtse sentimenten ben ik niet, maar voor de charmes van links gedachtegoed, hoe verouderd ook, ben ik ook niet immuun.

Mocht je willen weten hoe je woon- of geboorteplaats op de Politieke Landkaart staat, dan kun je hier inzoomen op de kaart. De topografische typografie is soms wat onduidelijk: plaatsnamen staan soms bovenop elkaar of in een ander cluster dan de stadscirkel, zoeken in pdf is waarschijnlijk het snelste.
[ reacties ]

sinterklaasliedjes en lastiger novemberzaken

23 november 10:47

Waarom schrijf je er geen weblogstukje over? vroeg Edwin vanavond, toen ik hem wat linkjes mailde waarin stond dat Pandemrix, het vaccin waarmee men de komende dagen een miljoen mensen inent, in Zwitserland verboden is voor mensen onder de 18, zwangeren en zestigplussers. Het andere vaccin, Focetria, staat men daar wèl toe voor kinderen.

Ik heb groot respect voor alle ouders die met hun baby of kind naar die massale hallen gaan. Zelf ben ik slecht bestand tegen zoveel grootschaligheid. Een zaal vol gehuil, ouders die kinderen die tegenstribbelende kinderen meetrekken, dat soort taferelen zie ik voor me bij 320 vaccinaties per uur per vaccinatie-unit. Kinderen schrikken daarvan: paniek en huilen werkt aanstekelijk.

Of we er goed aan doen om ons aan te sluiten bij alle Zwitserse kindertjes die niet met Pandemrix mogen worden ingeënt, weet ik niet. Rosalie was erg overstuur bij de laatste vaccinatie —ze kreeg hem pas ná haar 4e verjaardag door GGD-achterstanden in dit dorpje— en die werd niet eens in een reusachtige zaal vol huilende kinderen gegeven. Natuurlijk weegt overstuur-zijn niet op tegen zwaar-ziek-worden. Zo kan ik me mijn eigen pokkenvaccinatie nog goed herinneren —een soort ijslepel waarmee ze een grote, in mijn ogenreusachtige, bult op mijn arm maakten— een jeugdtrauma zou ik het ècht niet noemen. Maar H1N1 is geen virus met een sterftecijfer van 30%, zoals pokken. Bovendien de kans is groot dat ze het virus al gehad heeft: er zijn op haar school bevestigde mexicaanse griep-gevallen geweest. Tel daarbij op dat standpunt van de Zwitsers.

Als de vaccinatie-oproep gewoon via de huisarts verlopen was, had ik andere afwegingen gemaakt. Al begrijp ik natuurlijk wel dat de huisartsen het daarvoor te druk hebben. Tot zover mijn overwegingen bij de lastigste vraag van november... Alle ouders die gaan: véél sterkte!

Tijd voor Sinterklaasliedjes bij de schoen! (Kent u dat gevoel van: oh wat klinkt mijn stem stom?)
[ reacties ]

prikblok (van vorig jaar nog)

17 november 2009 00:01

Leora heeft de Sint-prikblokjes van vorig jaar uit de kast gehaald. Rosalie maakt daar heel serieus werk van.

Leora zelf (alweer flink opgeknapt, 't is vooral de hoest die ze nog heeft) zet filmpjes op YouTube. Wat we uiteraard goed zullen monitoren. Je houdt ze nauwelijks tegen, al heb ik dat met haar HAR2009-filmpjes van de zomer nog wel geprobeerd: dit account heeft ze ook zelf aangemaakt. Dan kun je kinderen beter leren hoe je het goed en veilig doet. (Wat dat betreft is er niet héél veel verschil met een prikpen ;-))
[ reacties ]

lamp

15 november 2009 11:38

Het is niet uit zunigheid, het is gewoon leuk om zelf een lamp te maken :-) Deze is gemaakt van een oud frame, kralen, stoffen bloemetjes en schelpen.
[ reacties ]

één kind thuis en één kind mee

14 november 2009 20:25

Na de toneelles was Leora's koorts weer tweeëneenhalve graad omhooggeschoten: onverantwoord om haar mee te nemen naar de afscheidswake voor de vader van vriendinnetjes S. en M.

Je moet wel bij mijn vader kijken hoor! tilde S. (4 jaar, stevig postuur voor haar leeftijd) Rosalie (4jaar, klein voor haar leeftijd) op bij de baar. Ik hield mijn hart vast, maar het ging goed. Rosalie keek in de kist, schrok niet van wat leek op een wassen beeld van de vader van M. en S.

Met de net als ik toegesnelde tante praatten we nog even na met de meisjes: "Het lijkt of hij slaapt, maar hij is een engel geworden." Een schrale troost. Afschepen met een mooi praatje. Want zo'n vader is er in concreto niet meer en de hemel staat niet open voor bezoekers, zoals Leora wel een heeft gevraagd naar haar tante: kunnen we niet even bij haar langs in de hemel?

Hoopgevend was het aantal lieve mensen uit de Molukse kerk. Ik hoop dat de moeder van S. en M. ook na de uitvaart zoveel steun zal ontvangen. Mij lijkt het vreselijk. Je verhuist voor een man naar de andere kant van de wereld. Familie blijft achter op de afstand van een prijzig ticket. Na niet al te lange tijd overlijdt je grote liefde, en sta je er alleen voor, met twee jonge kinderen.

Een goede laatste zin bij een stukje als dit kan ik niet bedenken. Een clichee als afsluiter lijkt me niets, maar iets beters kan ik niet bedenken :-] In films en verhalen hebben plotwendingen zin, in het Echte Leven is die vaak ver te zoeken, en moeten we maar zo'n beetje het beste maken van wat op ons pad komt.
[ reacties ]

aaargh, alweer een zieke

12 november 2009 16:27

Niet dat ik alle grootouders en iedereen ongerust wil maken, maar ik kon Leora na de lunch met 38,5 koorts, hoest, hoofd- en keelpijn mee naar huis nemen :-/

Het was natuurlijk een gewaagde onderneming: langs de deuren gaan in de herfstkou, terwijl er een onduidelijk griepvirus heerst. Maarja, wat moet je dan? Kinderfeestje verbieden? En waar zou je dan de grens leggen? Bij Sint Maarten, bij de Sinterklaasintocht?
[ reacties ]

gelukkig bleef het droog vanavond

11 november 2009 22:09

Sint Maarten 2009. Zelfgemaakte lampjes. Zingen mag nu in deze buurt alléén bij mensen die expliciet een kaarsje voor het raam of bij de deur gezet hebben.

Best een handige regel. Zo'n feest kan ook slecht uitkomen. Zo hebben de zusjes met wie Rosalie en Leora vaak spelen, klasgenootjes die anderhalve straat verderop wonen, nogal onverwacht vannacht hun vader verloren. (Ik zal er verder niet over uitwijden, want zo'n verhaal is verder natuurlijk privé.) Maar dan moet je er niet aan denken dat er ook nog 'ns zestig keer op een avond wordt aangebeld. Door blije, bedelende klasgenootjes.

Gelukkig bleef het droog vanavond. Leora en Rosalie hebben uitbundig staan zingen en overal Dankjewel gezegd bij elk snoepje. Om het samen te vatten met de woorden van F., een ander vriendinnetje van Leora: ‘Na Sinterklaas de leukste avond van het jaar.’
[ reacties ]

is er nog ruimte voor nuchtere vragen?

10 november 2009 11:30

Sommige virusvragen zie ik nergens beantwoord: hoeveel zin heeft de griepprik voor 4jarigen als het kind voor 95% zeker deze Mexicaanse griep al gehad heeft?

Ik erger me nogal aan de berichtgeving. De Volkskrant focust zich op de hoaxes rond de vaccinatie: nanochips, misdaadsyndicaten, golfoorlogsyndroom, kortom: allerlei desinformatie van sites die ik niet bezoek.

Andere media herkauwen die desinformatie vandaag weer, zoals BNR-radio en leiden daarmee de aandacht af van nuchtere vragen:
• Hoeveel zin heeft de griepprik voor mensen die deze Mexicaanse griep al hebben gehad?
• Hoe groot is de kans op koortsstuipen? Dochtertje van vriendin D. heeft deze —bekende— bijwerking van een vaccinatie al eerder meegemaakt.

Terwijl de Nederlandse media over hoaxes babbelen, biedt België antwoord op de vraag van D.: Kans op koortsstuipen is: 1 à 10 op de 10.000 gevaccineerden (zie punt H). Zoek ik verder over koortsstuipen, dan lees ik dat aanleg ervoor in families lijkt voor te komen. Ik trek daar de leken-conclusie uit, dat je kind er dus méér kans op heeft als koortsconvulsies al in de familie voorkomen en mìnder kans als dat niet het geval is. Zelf vraag ik me dan meteen weer af: hoe groot is de kans dat een kind koortsstuipen krijgt van een griepaanval? Oók 1 tot eentiende promille?

Al met al kan ik me goed voorstellen dat ouders vragen hebben. In ons dorp heersten de eerste bevestigde Mexicaanse griepgevallen. De kans is groot dat ‘onze’ griep de Mexicaanse was. Moet Rosalie dan nog een vaccinatie krijgen? (ik vermoed van niet, als ik grieppandemie.nl nalees, al richt die site zich vooral op buitennissigheden als Guillain-Barré, en ontbreekt concrete informatie over reeds-ziekgeweesten en bijv. koortsstuipen. )

Overheid en media zouden er goed aan doen te kijken naar België. In België is nuchtere en leesbare informatie is te vinden. In Nederland blijkt de bijsluiter ook wel te downloaden, maar bij ons ie 'ie nauwelijks leesbaar zonder studie medicijnen of klassieke talen ;-/

Tips, links, nuchtere antwoorden en informatie zijn welkom: dan heb ik een lijstje voor D. als ze terugreist naar Europa en ondergedompeld wordt in een stapel oud papier vol hoaxes. En dan kan ik zelf makkelijker beslissen of vaccinatie voor Rosalie zinvol is.
[ reacties ]

de muur

9 november 2009 23:48

Bij de val van de Muur denk ik altijd weer aan de vreugdetranen van huisgenootje Eugène.

Eugène was onze meestgeslaagde huisgenoot: een baan als journalist, een manuscript waarmee hij bij een uitgever geweest was, altijd energie om tot diep in de nacht uit te gaan en daarna nog uren onduidelijke dingen in bed te doen onder camouflerend geluid van de Dead Kennedys *). En dan 's ochtends toch fit weer opstaan. Ooit zou hij Erich Honecker interviewen. Kritisch, vanzelfsprekend. Tot die tijd interviewde hij soapsterretjes voor Veronica magazine. Kortom: onze held. *) Die in de hemel zit te grijnzen, nee, zich zit te bescheuren bij de Dead Kennedys-link ;-)

Als ik mijn ogen sluit en het beeld aftast, weet ik nog steeds dat die 9e november op een donderdag viel. Overweldigd door het nieuws volgden we —twee huisgenoten van Duitse afkomst, Eugène en ik— de TV-beelden. Mensenmassa's schuifelden langs grensposten en vielen landgenoten in de armen.

"Ik heb vrienden daar," was Eugène's verklaring voor zijn tranen, "ik ben er zo vaak geweest, ik weet wat het voor hen betekent." Zelf dacht ik aan mijn Opa, die eerder dat jaar overleden was en alle ontwikkelingen rond het IJzeren Gordijn niet meer meemaakte. Deze Opa had zo lang ik me kon herinneren geroepen dat hij naar Amerika zou emigreren zodra De Russen zouden komen. Een vermoeiend geluid, dat me als puber nog inspireerde om een cursusboek Russisch te kopen. Het definitieve bewijs dat ‘De Russen’ zo kwaadaardig niet waren, was wel de val van de Muur en de rol van Gorbatsjov in de Duitse hereniging.

Op BNR-radio was vandaag een schreeuwerige discussie over de 9e november: moeten we nu de Muur, of de Kristallnacht herdenken? Eén beller hield simpel: de Kristallnacht is het begin van onderdrukking geweest en de Val van de Muur het einde van onderdrukking. In die zin lijkt het me prima samen te herdenken.

Zelf heb ik vanavond met plezier de live-beelden op de ZDF gevolgd, van de herdenking in Berlijn, waar Lech Walesa de eerste dominosteen omduwde. Goedbedacht symbool. Proost Eugène, we heffen een chocolademelk op die 20 jaar. Ik weet zeker dat Pepi en Pepi ook aan je hebben gedacht bij de beelden uit Berlijn.
[ reacties ]

de methode (of: hoe krijg ik alles terug de kast in)

5 november 2009 00:22

‘Alsof ik nog niet genoeg onzinnig onzichtbaar werk heb,’ had ik me bedacht bij het leegruimen van de keukenkastjes —vanwege het gat in de keukenmuur, u weet wel moesten de kastjes van de muur.
Enfin.
M'n oogrollende ergernis bracht me op een idee: èlk kastje fotograferen vóór de inhoud de dozen ingaat. Dat scheelt tijd bij het uitpakken en terugzetten.

De methode werkt!
Twee keer bedenken wat logischerwijs bij elkaar past, hoeft niet. Onhandigheidjes van de eerdere indeling kun je gemakkelijk corrigeren, omdat je al weet hoeveel ruimte een stapel theedoeken of kaasfonduepannetje zal innemen. In korte tijd staat alles weer in de kast.

Over keukenkastjes gesproken, toevallig las ik vandaag in de Volkskrant een artikel (sorry, link voor abonnees) over Erik Klein Wolterink, die de inhoud van keukenkastjes fotografeert als het verborgen alledaagse. Mooie collage's, ontroerend soms en hoopgevend voor iedereen wiens kastinhoud er niet (meer) zo uitziet als in de keukenshowroom :-)
[ reacties ]

5 jaar later

2 november 2009 21:10

Vanochtend heb ik de hele papierkliko omgekeerd. Om die ene kop in de Volkskrant terug te vinden: over het gebrek aan animo om Van Gogh te herdenken. Het stukje bleek onvindbaar. Op de kop na, ongelezen verdwenen dus. Wie, wat, waar en wanneer het aan herdenkingsanimo onbreekt, ik zal het nooit weten. Gokje. Het zal onze heldhaftige hoofdstedelijke burgemeester wel zijn. (Als Balkenende nu snel naar Europa gaat, dan kan Cohen hem opvolgen. Vandaag nog, graag. Cohen kan nl. naadloos het knikkende knieen-beleid van JP voortzetten. Het verschil in Amsterdam zal des te groter zijn als Aboutaleb (wat moet die man in Rotterdam!) Cohen opvolgt. Maar dat terzijde.)

En even serieus. Als Cohen nu een flinke herdenking georganiseerd had, dan had Wilders minder kans gehad om Van Gogh te confisceren. Over lijkenpikkers gesproken zeg. *Wijst naar huig.*
[ reacties ]

souveniers van Oma uit Marokko

1 november 2009 22:44

Leren slofjes, armbandjes met siersteentjes, een mooie hanger met een grote carneool, rouge in aardewerk en in Marokko gemaakte zeep. Nèt de souveniers die mijn vader vroeger van zijn studiereizen naar Marokko voor ons meebracht :-)

Deze keer was het Oma Loes die naar Marokko reisde en souveniers voor ons meebracht. Oma Loes heeft erg genoten van haar reis door het Rifgebergte —haar reisverslag en foto's hoop ik nog te zien, ik was vanmiddag thuisgebleven omdat ik nog niet helemaal opgeknapt ben.
[ reacties ]

  © Jolie, 2002, 2009