De tekst aangegeven in deze kleur heeft u gemist, omdat ik, die zo rustig sprak als mogelijk is naast de kist van je zusje, werd weggesleept onder het ondergaan van blauwe plekken.*)
Je danste door de kamer op de Govert Flickstraat. Muziek. Prince. Een meter blond haar als een sluier over je schouder. "Of all your fathers children baby...you know.. you are the finest of them all..!" riepen we theatraal tegen elkaar, tegelijk met Prince. Tegelijk was je ook somber. Tegenwoordig weten we dat dat chemisch en genetisch kan zijn. Vroeger riep men dan: De omgeving! De Ouders! Je danste door de kamer, en wanneer die zin kwam van "Then you died.." vroeg je "Zorg je Jonathan? Zorg je voor mijn kinderen? Draai je Sometimes it Snows in April op mijn begrafenis?" En dan zei ik de ene keer: "oh lieverd, je doet me pijn als je me dat vraagt." En de andere keer: "nee, want in 2065 weet niemand meer wie Prince is. Dan hebben ze geen cassetterecorders meer."
Een oppervlakkige aanwezige (die had jij gelukkig zelden of nooit in je omgeving) had dit kunnen interpreteren als "Puberaal gepraat over leven en dood." Helaas wist ik beter. Iedereen in je omgeving wist beter. Toch zouden deze avonden tegelijk bij de mooiste van mijn leven horen. Het was zo gezellig. Licht scheen door de hangplantjes die je zo goed verzorgde.
Nachtenlang hebben we gepraat. Nooit heb ik iemand zo zien huilen als jij. Jij vocht voor je leven, en jij vocht met het leven. Jouw ongeluk is het gedachtegoed "Het Ligt Aan De Omgeving, Ouders" geweest. Mama moest een private detective inhuren om uit te vinden wat jou Uit Huis overkomen was. Wat jou zo depressief maakte, en bleef maken. Op 7 december 1981, je was toen 14 jaar, deed ik jou de volgende belofte:
Peetje
Mijn zusje is een feetje
mijn zusje is een elf
maar iemand wil mijn zusje doden
misschien is zij het zelf
Mijn Peetje is een feetje
mijn Peetje is een elf
mijn Peetje willen ze vermoorden
met dodelijke woorden
maar wee
degene die
een vinger uit durft steken
ik persoonlijk
zal mijn Peetje wreken
Vanuit die belofte, heb ik bij je sterven Tov L'hodot gezegd. Jij kende die als kind uit je hoofd, psalm 92. Jouw kindergezicht straalde als jij dat uitsprak, dat cedertje, en die trotse palm, geplant in het huis van de Allerhoogste. Jouw overwinning. Het voortgebrachte uit jouw leven. Ja, ja, ik zal voor hen zorgen, als jij dat nog steeds wilt.
Deze psalm, Tov L'hodot is er zeker van: de wraak, mogen wij overlaten aan de Allerhoogste. Alle werkers van ongerechtigheid zullen verdelgd worden. Zo is het goed, de rustdag te vieren. Jouw sterven begon op de Rustdag der Rustdagen, de Yom Kippur. Laat onze rust zijn, dat jij nu de rust zult vinden die jij zocht. De rust en de vreugde beschreven in jouw psalm 92.
Laat in de avond van 15 oktober dit jaar, zocht ik die tekst van het lied, "Sometimes it Snows in April" dat jij me vroeg te draaien op je begrafenis.
Lieverd, de tekst schokte me opnieuw:
Tracy died soon after a long fought civil war,
just after I'd wiped away his last tear
I guess he's better off than he was before,
A whole lot better off than the fools he left here
Zo is het gegaan. De laatste traan in je oog. Een haartje in je oog zag ik. Knipperen kon je niet meer. Ik kon het haartje niet wegvegen. Alleen de traan.
En ik hoop en bid dat jij 'better off' bent en dat wij fools die jij mag achterlaten, kracht kunnen vinden er te zijn voor Eddy, voor Jonathan, voor David en voor Esther.
Jolie, 17 Okt 2003 01:03