Ja, met Bitterheid en Misantropie bereik je Enorm Veel
zondag 11 januari 2015 om 17:38
Åsne Seierstad vertelt op 5 januari hoe ze als journaliste naar Tsjetjenië, Kosovo, Afganistan reisde, om bericht te doen over de slachtpartijen en autobommen aldaar, in haar vredige thuisland Noorwegen. En hoe de rechts-extremistische slachting die Anders Breivik in haar thuisland aanrichtte, haar dieper schokte dan alle horror die ze voorheen gezien had.
'Selectieve verontwaardiging,' snoeft men nu, onder de bloggers in mijn blogkring, waar het gaat over Charlie Hebdo. Want wáár, roept men, was de verontwaardiging over al het leed in de rest van de wereld? Ik weet niet hoe uw tijdlijn in Facebook en Twitter eruitziet, welke krant u leest, of zenders u kijkt, maar mij bereikt het leed uit de rest van de wereld dagelijks.
Ik weet niet hoe visueel uw geheugen is, maar mijn netvlies vertoont de stretchers vol bebloede Pakistaanse kinderen, de beelden van Mexicaanse ouders, op zoek naar hun vermiste studenten, de chemisch-stervende kinderen in Syrie, de doden in de puinhopen van Gaza, een opgeblazen bus in Jeruzalem, de uit de grond gehaalde christenlijken omdat ze ergens waar men anders gelooft de grond zouden verontreinigen, de opgezwollen genocideslachtoffers van Ruwanda, de uiteengerukte lichamen op een markt in Sarajevo, de beelden van de mensen die uit de Twin Towers springen, de kleine Omayra Sánchez in de modder, de skeletkinderen van Biafra, die ik als kleuter zo vaak in het journaal zag. En ik kan deze lijst helaas eindeloos aanvullen. Mijn geheugen is een wandelend mortuarium.
Ik weet niet hoe vaak u huilt bij het nieuws, maar mij springen de tranen regelmatig in de ogen, bij een kapotgewerkte hulpverlener op de rand van aan ambulance, dode kinderen op een perzisch tapijt, een huilende journalist, de zelfmoord van een oorlogsfotograaf, een artikel waarin terloops een eenzame Ebola-stervende genoemd wordt.
Hebben we een antwoord op al deze horror, anders dan in stemgedrag, levensstijl, giften en deelname aan protest?
Hoe moet ik me inleven in de snoevers? Hoe kan ik me verplaatsen, in de mensen die zich zoveel beter voelen dan het volk dat huilt bij de gedachte dat de vriendelijke bruine ogen achter de dikke bril van Stéphane Charbonnier nooit meer zullen tekenen wat hij ziet?
Hoe kan ik me verplaatsen in de mensen die zich beter voelen dan het volk dat zich zorgen maakt dat er nu nòg meer tweespalt in onze maatschappij ontstaat?
Ik kan me niet in die mensen verplaatsen. En weet u wat? Ik wil het ook niet meer.
Ik ga hier gewoon rustig zitten wachten, tot de Grote Misantropen, zoals Rob Hamilton, al het wereldleed voor mij oplossen. Want ja, met Misantropie bereik je zoveel meer.
De link van Rob heb ik uit dit blog verwijderd. Dat hij zich zelf keer op keer schuldig maakt aan selectieve verontwaardiging —ja Rob, dat doe je— is tot daar aan toe. Dat is menselijk. Maar dat hij zijn giftige bitterheid keer op keer tot maat der dingen neemt en elk principe waaraan hij zogenaamd zo hecht tart, dat ben ik spuugzat.
Maar zoals ik al schreef in het vorige stukje:
Gelukkig kent het Nederlandse taalgebied meer bloglichten, -fakkels en -sterren dan zwarte gaten.
©