11 januari 2015 17:35
Stel je voor. Je hebt ooit ergens gesolliciteerd, en nu lees je dat de ontnuchtering en de desillusie groot was toen de PZ-medewerker jou als vlees geworden interpretaties van je sollicitatiebrief in levende lijve moest aanschouwen.
Jammergenoeg was ik zelf niet de sollicitant die het voorrecht had deze menslievende Sollicitatiebrief-lezer te ontmoeten.
Wel antwoordde ik vanochtend:
|
"Het dédain. Hoe durf je het op te schrijven...?"
|
|
Uiteraard heeft het heerschap mijn reactie gewist. Net als de tekst waarin ik reageerde op zijn briljante ‘balans tussen meningen en oplossingen’:
|
Je hebt je blog vast overgelezen, geturfd, en gezien dat je ook maar een mens bent, Rob: veel meningen hebt, en weinig oplossingen.
Voor mij komt dat moment een beetje te laat.
Jouw houding tegenover het nieuws, je krant, de selectieve bronnen die je klaarblijkelijk leest, de Uiterst Nare Medemensen die je klaarblijkelijk dagelijks tegenkomt, die dagelijks Je Nietsontziende Ergernis opwekken, vaak ook zeer selectief verontwaardigd (!!), het wordt mij een beetje te veel.
Ik heb je geunfollowed en je link uit mijn blog verwijderd.
Als je een iets positievere invalshoek weet te ontdekken, mensen tegenkomt die het wèl goed blijken te menen in en met de wereld, dan stuur je me maar een berichtje, en dan kom ik je blog weer lezen. Het ga je goed.
|
|
Wissen! Volkomen begrijpelijk!
Het zijn altijd de mensen die zelf graag over De Vrijheid Van Meningsuiting bloggen, die welgemeende kritiek moeten wissen.
Goed. Ik heb mijn lezerschap beeindigd. Zonder de man zijn grenzeloze cynisme en bitterheid kwalijk te nemen. Het is, helaas, waarschijnlijk de leeftijd :-/
Gelukkig kent het Nederlandse taalgebied meer bloglichten, -fakkels en -sterren dan zwarte gaten :-)
©