|
juni 2011
maandag 27 juni 2011 om 21:42
Afgelopen weekend reden wij nietsvermoedend naar Bert Pols, het fijne tuincentrum aan de Schellingwouderdijk, dat volgens allerlei websites [deze], [deze] en [deze] en [deze] nog gewoon zou bestaan.
Aangekomen op de Schellingwouderdijk, vroegen we ons af of Edwins navigatie ons naar het verkeerde adres had gestuurd: Bert Pols was verdwenen. Ja, er stond een kas, maar tussen de kas en het parkeerterrein reden volle boodschappenwagentjes af en aan, geduwd door mensen in bonte King Louie jurken of kunstig breiwerk met grijze, anthroposofische krullen erboven.
Het klinkt vast dom, maar we hebben het adres van Bert Pols nòg een keer ingevoerd. Bestemming bereikt klonk bij hetzelfde punt op de dijk: maar géén struise havenarbeiders die petuniaatjes voor hun tuintje in Noord kwamen kopen. In plaats daarvan: een Landmarkt. Ongetwijfeld een heel verstandige zet van de Firma Pols.
Intratuin Watergraafsmeer bleek niets te hebben van de materialen die we bij Pols hadden willen kopen: schelpen, stenen en glasbrokken. Uiteindelijk zijn we weer naar huis teruggegaan, zelfs zonder een bezoek aan de Nieuwe Ooster, waar we die materialen nodig hadden voor onderhoud aan het graf van mijn zusje. De invloed van weer en wind is namelijk zo genadeloos, dat zelfs het eindeloos verharde en gelakte beeld (waarvan ik dacht dat het langer zou meegaan) is verweerd. Gaten en barsten zijn erin gevallen (waarschijnlijk is het ook opgetild geweest aan de vleugels, terwijl die ongeschikt zijn als handvat.)
Vandaag heb ik maar even iets nieuws gemaakt. Véél eenvoudiger — maar misschien zou ze het zelf nog wel mooier gevonden hebben ook. Ze stuurde me vaak Barbieboekjes met barbiespulletjes. De meeste heb ik nog, op een paar na, waar ik kaarten van geknipt had om terug te sturen. (Ik hoor het geklaag al, ‘wat een kitsj!’ - maar die mensen zijn van harte welkom om wat vaker te komen wieden ;-) En ik denk dat iedereen die Petra goed kende, weet hoe leuk ze zulke poppen vond.)
Een adres voor de stenen, de schelpen en de glasbrokken hebben we ook al gevonden: in Hilversum. Nu maar hopen dat Tuincentrum Puik voorlopig geen Landmarkt wordt ;-}
zaterdag 25 juni 2011 om 23:54
Die had ik voor mijn verjaardag gevraagd! Maar ik had hem niet gekregen! riep Rosalie een paar weken geleden in een winkel.
Dan komt het goed uit dat je niet al het geld dat je van Opa voor je verjaardag kreeg aan Petshopkonijntjes hebt besteed, vond ik.
En zo komt het dat er nu een plastic koetsje met een plastic paardje en een heel grappig liedje in de woonkamer staat ;-)
Is er trouwens iemand die het liedje herkent? We hebben het onderhand 1000 keer gehoord, maar verstaan of herkennen.... ;-) Het liedje blijkt Oh Susannah, ik heb de lyrics gevonden door children song lyrics, on my knee, going to te googlen :-)
Het YouTube-filmpje (20 seconden) is een testje in de nieuwe Final Cut Pro. Als Adobe fan (en Final Cut Xpress/iMovie-scepticus) ben ik door Edwin overgehaald het ondanks alle klachten over het pakket tòch ook ns te proberen ;-)
donderdag 23 juni 2011 om 23:57
Ja, die regen. "Mijn lievelingsweer," zegt L., "want dan kun je zo lekker in de regen spelen."
Inderdaad. Paraplu's opzettelijk binnenstebuiten klappen. Achter de kat aanjagen de kat proberen droog te houden — met paraplu. En als alle kinderparaplu's geknakt zijn, onder mama's paraplu kijken hoe lang het duurt voor de straatput overstroomt ;-) En dan natuurlijk stampen in de plas rond de put.
Het mag. (Of: het moet maar ;-)) Zolang ze maar wel uitkijken voor de auto's, want al geldt deze straat als woonerf, niet iedereen rijdt hier stapvoets.
De foto's — aanklikbaar voor inzoomen en bijschrift — zijn gemaakt vanachter het raam, en daardoor wat wazig.
zondag 19 juni 2011 om 22:19
De mooiste vaderdagcadeautjes zijn... zelfgemaakte cadeautjes. De juffen op school maken er elk jaar weer iets moois van. Een hele prestatie, en spannende voorpret voor de kinderen, die het cadeau ("waar zou Papa het niet kunnen vinden?") dagen verstopt moeten houden.
Ik besef me dat er ook klasgenootjes zijn die het cadeautje naar het — het klinkt cru maar het is echt zo, zo sprak ik met een moeder op het schoolplein — naar het kerkhof moeten brengen. Dat je elkaar, je ouders nog hebt, is bijzonder en mag best gevierd worden. Enfin, dat terzijde ;-}
Van mij kreeg Edwin een zelfbouw-Cahndelaar van Leo Cahn, die me was opgevallen op de site van Berend Peter. Natuurlijk had Edwin zo'n ledbeestje (1974- 1983) ook erg mooi gevonden — net als ik best graag meteen nòg 3 Cahndelaars had willen bestellen: één voor mijn vader (die vroeger wel eens hypermoderne aluminium-lantaarns voor ons maakte met Sint Maarten) en voor .... (dit vinden toch al mijn vrienden mooi?) Enfin :-)
De foto's zijn aanklikbaar voor inzoomen en bijschrift.
vrijdag 17 juni 2011 om 22:20
Leora heeft hem ooit "Opa Muziekjes" gedoopt — ze was ooit verslaafd aan de video waarop ze als dreumes danste op de muziek van Opa's draaiorgeltjes. En we kunnen nu alle namen proberen, Opa Piet, Opa Zeeland, Mama's Papa, maar het blijft Opa Muziekjes.
Enfin, zo'n foto na een gezellig bezoek wordt natuurlijk zwaar poseerwerk. Zoals hierboven te zien is :-) Belangrijkste is ook dat het een gezellige middag was!
donderdag 16 juni 2011 om 10:38
Als ik kijk naar de stippen op zijn rug, denk ik (met enig googlewerk) een Aglaostigma aucupariae òf een Tenthredo campestris, gezien de lange, oranje voelsprieten en poten.
In èlk geval, met zijn (ik schat al gauw) 12 milimeter, geen "bosmier" zoals Rosalie en klasgenootje Yari in de tuin stonden te roepen ;-)
donderdag 16 juni 2011 om 10:34
En soms grijp je mis, dan ligt er in de broodtrommel zelfs geen oud korstje, als je de pan wilt schoonmaken ;-)
In de foto is trouwens ook meteen de uitkomst van de lokale supermarktoorlog te zien: Winkelcentrum Seinhorst (verder fietsen èn met kinderen 2 drukke straten oversteken) won van Super-de-Jumbo. Sorry meneer Carl van Dam, aan u lag het niet. Wel aan die ellendige haastkassa's.
dinsdag 14 juni 2011 om 23:31
Het komt nog voor...
Mijn collega is dertig, getrouwd, gereformeerd en wordt gesponsord door zijn ouders, zodat hij in een prachtige twee-onder-een-kap-woning met grote tuin woont. Ook voor de aanschaf van een auto werd hem regelmatig geld toegestopt. Hij komt uit een groot gezin, en ook zijn broers en zussen wonen in mooie huizen, dus vader en moeder moeten enkele tonnen op de bank hebben.
Met enige regelmaat klaagt mijn collega over zijn moeder. Want door schade en schande wijsgeworden, heeft hij gemerkt dat de sponsoring niet alleen liefdadigheid behelst, maar ook dat, met name moeder, een forse invloed heeft gekocht op het leven van haar kinderen. Mijn collega gaf laatst toe dat zijn moeder, want vader heeft behalve het geld niets in te brengen, hen geld voor het huis leent, zodat zij goede sier kan maken met haar kinderen die in mooie huizen wonen.
Heel voorzichtig probeert hij los te komen uit deze verwurging. Hij heeft laatst zelf een -wat oudere- auto gekocht zonder gebruik te maken van de sponsoring. Waarop moeder hem prompt belde of dat financieel allemaal wel kon.
Nu vroeg mijn baas vandaag of wij in een bepaald weekend, nog maanden vér weg, beschikbaar waren voor een personeelsfeest. Waarop mijn collega antwoordde dat hij niet kon omdat zijn moeder dan jarig was. Bonk. Dat was het geluid van een van zijn stoel vallende Mack. Ik keek hem vol ongeloof aan. Hij lichtte later toe dat ook vakanties om de verjaardag van moeder heen gepland werden en dat in principe geen afspraken gemaakt werden op de verjaardag van moeder. Toen ik hem met open mond zat aan te gapen nuanceerde hij het wat. "Nou ja, of er moet iets belangrijks zijn, een begrafenis of zo, dan ga je daar natuurlijk heen, dan drink je alleen even 's ochtends koffie bij haar."
Wat ben ik blij met mijn eigen, niet-vermogende moeder.
De vaste lezer herkent de compacte, heldere schrijfstijl van..... (proud to present...) Mack! Graag lezen we reacties van mensen die de Veluwse habitus (niet) van binnenuit kennen :-)
zaterdag 11 juni 2011 om 15:50
Nu ben ik vast niet de eerste die op het idee komt, maar omdat het vetverwijderen zo makkelijk, goedkoop en milieuvriendelijk maakt, heb ik er toch 'ns een kiekje van genomen :-)
Voor pannen en borden met aangekoekt vet, bijvoorbeeld olie waarin vlees gebakken is, bewaar ik oud brood. Daarmee veeg je gemakkelijk het vet van bord of pan. Het brood kan daarna bij het Groente-/fruit-/en tuinafval. Hiermee verdwijnt het vet niet meer in de gootsteen, en het scheelt ook nog eens liters keukenreiniger.
Maargoed, ik zei het al: ik ben vast niet de eerste die op het idee komt ;-)
zaterdag 4 juni 2011 om 23:40
Het leek mooi vliegerweer, maar of het nu aan mijn (on)handigheid, aan de vliegers of aan het weer lag: ze stortten telkens tollend uit de lucht (filmpje, 5 x sneller dan realtime.) Nu hebben we twee vliegers met een dubbele lijn, wat ze niet zo makkelijk maakt voor kinderen en onervaren vliegeraars. Het tollen bij het oplaten maakte de vliegers onbestuurbaar: de draden raakten verstrengeld. Enfin, voor de volgende keer wil ik een gewoon enkeldraads vliegertje kopen, deze stuntvliegers zijn leuk voor Edwin ;-)
In de foto's, aanklikbaar voor inzoomen, is trouwens ook nog te zien dat prins ♥ rapunzel nog niet is weggespoeld door de regen ;-)
|
© 
