|
april 2011
vrijdag 29 april 2011 om 10:10
U kent ze vast wel, die plakkerige, vierkante spiraalvormen, die tevoorschijnkomen als je thuis het prijskaartje van je netgekochte mascara wil afhalen. Bij het pulken schuift zo'n metaalstripje meestal nèt onder je nagel, (auw) en àls je ze er al afkrijgt, blijft er meestal een kleverige derrie achter. Die je tot de mascararoller leeg is, plakkerige vingers bezorgt. Iets dat je helaas (letterlijk) op de koop moet toenemen, omdat er nu eenmaal zóveel winkeldieven rondlopen.
Wat ik niet wist is dat die radiogolfplakkertjes óók binnenin maatlabels zitten. Een paar weken geleden schreef ik op zo'n kaartje (identiek aan die hierboven) de maten van een lastig raampje, en bewaarde het in mijn tas als geheugensteun.
Na een paar weken winkel-in, winkel uit, ging ineens het diefstalalarm bij drogist Kruidvat af. Bij mijn binnenkomst, dat wel. Maar toch sta je er dan als een soort van ‘winkeldief.’ Helemáál niet gênant, je hele tas uitpakken, vol gekreukte bonnetjes, overblijf-werkbriefjes, haarelastiekjes met slierten kinderhaar, reserve maandverband, kindersnoeppapiertjes (Mama! Mag ik dit op de grond gooien? Nee! Doe maar in mijn tas!) en antieke visitekaartjes. “Het is voor uw eigen bestwil hoor mevrouw, want dit blijft natuurlijk bij èlke winkel afgaan....” probeerde de winkeldame de zoektocht te vergoeilijken.
Tja. Ik blijf het technisch een vreemd verhaal vinden, dat een beveiligingsetiket zichzelf kan opladen en heractiveren als het een tiental keer probleemloos langs poortjes (ook van het Kruidvat) komt. En dat het dan àltijd een V&D-kaartje zou zijn, —volgens de Kruidvatdame, die meteen wist dat ze het schuldige kaartje had toen ze de letters V&D zag op mijn gordijnmaatbriefje.
Maargoed, tip van de dag: verwijder alles dat een radiogolfplakkertje of magnetische strip kan bevatten. Voor je het weet word je begroet met een diefstalalarm als je er perongeluk een meedraagt ;-/
dinsdag 26 april 2011 om 23:27
Mama, is hier verf? vroeg L. met retorische ondertoon, terwijl ik een foto van haar stond te maken (zie foto 1, links) gisteren op de Westerheide.
Nee, wel vogelpoep, :-) wees ik naar een klodder vogelpoep op de boomstam waar ze vlak voor stond.
En kunnen die vogels letters schrijven... Met poep........? —ik herkende mijn eigen juffige ;-) toontje in L.'s vraag, terwijl ze naar de stam bleef kijken.
Inderdaad, nu zag ik het ook, er stonden letters op de stam: Prins ♥ Rapunzel, las ik met enig ontcijferwerk. (Zie foto midden.)
Nu hopen we maar dat de juiste Rapunzel dit bericht ook nog leest —het is vast streng verboden om in een natuurreservaat op een boom te klodderen, maar origineel is het wèl :-) En omdat ik de naam zelf ook wel eens hoor klinken (kinderen in de schoolgangen over mijn haar dat vaak in een vlecht zit) kan ik me iets voorstellen bij de thrill die de juiste lezeres moet ervaren :-)
Verdere aanwijzingen hebben we niet gevonden. Alléén de plek waar de ‘Prins’ de kwast heeft schoongeknepen, (zie foto rechts.)
Maar ze bestaan dus nog, ook buiten de Efteling en de bioscoop! Gewoon, bij ons op de hei :-)
dinsdag 26 april 2011 om 18:38
De vaste lezer ziet 'm al aankomen: Mooi weer, dus.... ze zijn naar de Westerheide geweest ;-)
Na een uur kwamen we al spelend op een plek, van al gauw een hectare, waar het stikte van de bosmieren. Overal mierenpaadjes, en precies in een hut die eerder door andere kinderen gebouwd was, bleek een groot nest te zijn. Op weg uit de hut, beet een boze bosmier zich vast in Rosalies hand. Gelukkig was L. zo kordaat om hem met een dennenappel van Rosalies hand te slaan, want mijn blazen kreeg hem niet van haar hand af. Nu maar hopen dat ze het volgende keer weer wat vergeten zijn, anders durven ze er niet meer onbevangen te spelen :-)
De foto's (de omgevallenboom-hutplaatsen zijn onderhand vast herkenbaar uit eerdere fotoseries daar ;-)) zijn aanklikbaar voor inzoomen en bijschrift.
maandag 25 april 2011 om 13:51
Lieve Buren (over-, achter-, en zijburen) dat allesverzengende geloei van schuur- en boormachines, afgelopen zaterdag en vandaag, dat waren wij ;-] Ja ja, die zeseneenhalve vierkante meter balkon komt er nu toch echt!
Gisteren vierden we pasen met een gezellige paaslunch (prachtige foto's van Mark) (die rode wangetjes van Rosalie zijn van een restje koorts, en L. draagt Mama's mooiste ketting vanwege een huilbui dat ze altijd maar weer kinderboeken van Mama krijgt. Saaie stomme boeken, die je in een avond uit hebt.Vandaar dus ;-)) bij schoonzus en zwager Marlous en Mark in Amsterdam.
woensdag 20 april 2011 om 22:54
Als kind riep ik wel 'ns dat ik uitvinder wilde worden. Een ander mens kiest een verstandig beroep, maar ik was waarschijnlijk meer geïnspireerd door Willy Wortel en Meccano ;-)
Wàt ik dan wilde uitvinden wist ik niet — een aardappelschilmachine, beweerde ik eens in Groningen, maar veel verder kwam ik niet. Uiteindelijk heb ik dat plan dus ook laten varen.
Gelukkig maar, want ik zou pas vandaag iets geweten hebben om Uit Te Vinden: een apparaat dat al het Recycle-plastic kan vermorzelen, fijnstampen. Zodat je niet elke maand drie Plastic Hero-zakken met lucht aan de weg zet. En belangrijker: dat die zakken-met-recycle-plastic niet telkens in de weg staan, tot de ophaaldienst komt.
We experimenteren wel hoor: fijnstampen (Filmpje van L., augustus 2010.) Of Fijnknippen, zie foto's hierboven. Maar een slim, sterk, krasbestendig apparaat, het zou wel een uitkomst zijn :-)
woensdag 20 april 2011 om 22:50
Nog héél even over die ergelijke supermarktoorlogen.
De aanstellerigheid: "De goedkoopste van..." op je winkel moeten zetten. Hierboven ziet u een vrij willekeurig product uit de winkels die tegenwoordig gebukt gaan onder een Jumbo-formule. Cacao. Daarnaast ziet u precies dezelfde Cacao, zelfde gewicht, bij een vrij willekeurige andere supermarkt. Een dubbeltje goedkoper.
Nu mag ik dus als klant die onsjieke actie gaan uitvoeren, u weet wel: De Zeven Zekerheden, van met dit product naar de klantenservice gaan, mijn kassabonnetje tonen, en —jawel!— met een gratis pakje Cacao ter waarde van 1,49 of 1,39 naar huis fietsen. U begrijpt: ik ben dat niet van plan. Echt niet, kom op zeg.
Ziet u het voor zich. Wat is uw uurloon, wat is mijn uurloon, wat is het uurloon van zo'n Jumbo-klantenservice? Wat een kósten. Wat een kapitaalverspilling. Allemaal voor een dubbeltje verschil.
Ik zou zeggen: laat dat dubbeltje lekker zitten, en zorg dat je voor die dubbeltjes wat vriendelijker, relaxter, minder (op)gejaagd personeel achter de kassa zet.
Kom ik metéén weer elke dag naar de SuperdeJumbo.
zaterdag 16 april 2011 om 16:33
Gisteren, net thuisgekomen met Rosalie die elke vrijdagmiddag vrij heeft, ging de telefoon, een onbekend 06-nummer. Aanvankelijk hoorde ik alleen een heleboel kindergeluiden. Net toen ik wilde ophangen —hier heeft iemand in een school perongeluk een willekeurig nr gedraaid, dacht ik— hoorde ik L. met een kleine stem vragen of ik bij haar in de klas kwam helpen.
Zo heb ik op de valreep nog even geholpen met de paasversiering, die Groep 5 zelf maakte. Heel gezellig :-)
De foto's zijn aanklikbaar voor inzoomen en bijschrift, al heb ik bewust gekozen voor foto's met zo min mogelijk herkenbaarheid, omwille van de privacy.
zaterdag 16 april 2011 om 15:29
U weet, wij zijn fan van SuperVanDamDeBoer. Niet alleen vanwege de allervriendelijkste hulp van Carl van Dam bij accu-problemen, de fles wijn toen we eens een nietbetaalde rekening kwamen betalen, of jeugdsentimentele slapstick-herinneringen aan Eugène-met-zijn-winkelwagen-vol-Tomatensap.
Super Van Dam De Boer, winnaar van de Supermarkt-van-het-jaar-verkiezing, was bovenal een oase van vriendelijkheid. Niet alleen vergeleken bij winkels in Amsterdam, ook bij Hilversumse supermarkten. Alsof caissières en vakkenvullers er een sport van maakten om vriendelijk te zijn. En blijven.
Tegenwoordig zie ik op tegen naar de Supermarkt moeten. Want Super de Boer is een Jumbo geworden. En Jumbo hanteert ‘een formule van zeven zekerheden.’
Dat de producten niet echt aanwezig zijn, zoals de ‘zeven zekerheden’ beloven, maar ik misgrijp bij lege schappen (kattenvoer, fishermensfriends, kattenbakkorrels, bepaalde EKO-producten, tofu-blokjes, budget melk) vind ik niet erg. En ik kan ermee leven dat vers niet echt zo vers is als de ‘zeven zekerheden’ beloven: zoals ik de Dames-Op-Leeftijd (die trouwens hun koffietafel-met-kinderoppas-functie kwijt zijn) in de winkel hoor klagen over groenten als —Bah! ;-)— bloemkool. Net als ik prima kan leven met het feit dat ‘mijn wensen’ in de praktijk niet echt centraal staan zoals de ‘zeven zekerheden’ beloven, maar dat er hele reeksen producten verdwenen zijn uit de winkel, vervangen zijn door onzinproducten (honderdachtentachtig merken koffie in vijfhonderdzevenendertig smaken maar..... drie smakeloze soorten Cacao, enz enz enz, om nog maar te zwijgen over de wijn, de tandenstokers, lijnzaad, kervel, kindermondspoelwater, harlekijntjesdrop, handzeep, Heer! Wat beleefden wij een Luxe dankzij SuperdeBoer!)
Enfin. Al die minpunten vallen in het niet bij ‘Nr. 5’ van die zogenaamde ‘zeven zekerheden:’ Vlot Winkelen! Bent u de vierde wachtende in de rij? Dan krijgt u al uw boodschappen gratis!
Quel dommage! Want wat doen die kassajongens nu? Je boodschappen langs de scanner hengsten alsof de duvel ze in de nek staat te hijgen. Natuurlijk, gebroken knackebröt, geplette cake, beurs fruit, lekkende melkpakken, gebroken koekjes: kan gebeuren. Met Kerst hebben we ook gelijmde koekjes in de Kerstboom gehangen: suikerwaterlijm was eetbaar ;-} Maar IETS LANGZAMER kan ook. Zeker als er niemand achter je in de rij staat.
Nu heb ik dat punt al eens besproken met een van de managers, die beloofde dat ik mocht zeggen dat iets rustiger ook mocht.
Maar dat bleek gisteren niet te werken: een opgejaagd joch bij de kassa gaf me een grote mond toen ik zei dat ik alle tijd had, dus zolang er niemand achter me stond... Meneer was ‘vlot, maar smijten deed hij niet.’ Ja, zo lust ik er nog een: Kerstboomkoek met suikerlijm.
Dan fiets ik uiteindelijk liever om, naar Dirk van den Broek bijvoorbeeld. Geen enkele kassamedewerker zal daar ooit een koekje kneuzen: daar is hun kassaruimte eenvoudigweg te klein voor.
Jumbo-de-Boer mag er een voorbeeld aan nemen. Liever tijd om je boodschappen op de band te zetten, dan betalen voor gebroken biscuit.
donderdag 14 april 2011 om 16:13
De SEON-wagens (2, verdekt opgesteld op een oprit, achter het TEKOOP-bord staat nog een veel grotere) hier in de straat. Het dichtgeschroefde huis is de woning helemaal links in beeld: naast het huis met de extra dakopbouw.
Ja, ja, deze foto kon beter, smeuiger, van dichterbij, ingezoomd op de bellende agent op de stoep van de dichtgeschroefde woning, de planken op de deur in beeld —en de geur van wied die onder het beeld hing in alle kleuren en maten omschreven ;-) U begrijpt, ik zal nooit een goede paparazzo worden, voorzover ‘goede paparazzo’ niet al een contradictio in terminis is ;-)
Naschrift, met dank aan @Hilversumtweet: het betrof verboden wapenbezit en 36 wiedplanten. Gezellig! ;-}
Waarbij ik me dan meteen afvraag: hoe kan een 21-jarige ‘in deze tijd’ een huis van 2 ton kopen — toevallig (dankzij onze eigen huisaankoop) weet ik dat de betreffende woning jaren- en jarenlang te koop heeft gestaan. Of zou de eigenaar het huis arren moede verhuurd hebben, met pech aan de verkeerde huurder?
Voor de omwonenden (waaronder gezinnen met heel jonge kinderen) ben ik blij dat deze bewoner is ontdekt en aangehouden.
woensdag 13 april 2011 om 19:05
Het is hypocriet om op deze gratuite wijze tegen kernenergie, megastallen en ritueel slachten te zijn, schrijft Louise Fresco vandaag in NRC.
Ik ben het volmondig met haar argumenten eens. Sterker, ik had zulk reli-bashen onder het mom van dierenleed-bestrijden niet van Thieme verwacht, evenmin als de steun ervoor van GroenLinks en de PvdA. Zelfs de steun van Wilders, normaal toch altijd even jodofiel, en bijzonder boos wanneer iemand vergelijkingen durft te maken met zeg, april 1933 (zie 6 april over ritueel slachten) verbaast me. Nouja, die verbaast me nog het minst: de man grijpt immers elke kans aan om de islamitische bevolkingsgroep te pesten.
Interessant dat tegenwoordig zelfs Thieme de loper voor hem uitrolt.
De afbeelding is aanklikbaar om de cartoon te kunnen bekijken.
maandag 11 april 2011 om 21:29
Opmerking, deze tekst is alléén leesbaar voor beeldbewerkers ;-)
Adobe Photoshop 3, ik kan me nog goed herinneren dat die versie —Layers!— uitkwam. Het was 1994 en wanneer je een foto wilde bewerken, bewaarde je zovéél versies als je harddisk (256 Mb groot) kon opslaan. Want: Photoshop 2.5 kende geen layers — verschillende beeldlagen — en kon maar 1 stap ongedaanmaken. Je kunt je veel fotografische rampen voorstellen bij zulke beperkte middelen ;-)
Inmiddels zijn we 10 versies verder — door de
‘CS’-toevoeging ben ik aardig de tel kwijt — en zijn de destijds zo welkome pakketten (‘Photoshop 5.5! NU met Save For Web!’) alweer met het oud papier mee.
Laatst, bij het maken van de een animatie van losse foto's, was ik een layer-optie kwijt die ik me herinnerde uit een van die antieke Adobe producten, de optie "Load Files into Photoshop-layers." Na enig zoekwerk bleek die vandaag in Bridge CS5 te zitten (een programma dat ik nooit gebruik door z'n logheid.) Selecteer de bestanden die je als lagen wilt openen in Bridge, kies in het roluitmenu Tools de optie Photoshop en voilà: Load Files into Photoshop-layers.
Die layers/beeldlagen van Photoshop bieden je ook iets dat je in de jaren 80 in de Doka kon doen: meerdere negatieven tegelijk in de vergroter leggen en belichten. Voor dat doel maakte ik zelfs speciaal foto's waarbij ik extra donkere vlakken in de compositie opnam, omdat ik wist dat via die delen van het negatief andere negatieven belicht konden worden. Een heerlijke sport, maar laat ik wel wezen: Photoshop bespaart me wel bergen over- of onderbelicht papier ;-)
Beide zonnige azalea-foto's hierboven, zijn met die techniek gemaakt. De linkerfoto heeft 10 beeldlagen, en in de rechterfoto zijn een stuk of 35 foto's bovenop elkaar geplaatst. De lagen zijn gemengd met verschillende transparanties en verschillende laagmodi.
En wat heb ik hier aan? - ik hoor het sommige lezers denken ;-) Nou, eh, zo kun je aardige digitale verjaardagskaarten maken. Of eh, Richard Engelfriet op een Olympische ijsbaan plakken, met de muts van Gerard Kemkers op ;-) Of, wat je maar wil aan geschiedvervalsing (of juist niet ;-))
maandag 11 april 2011 om 12:10
Leora maakte een paasstrip. Reacties leest ze graag op haar (tijdelijke) website (tijdelijk = tot Edwin een CMS voor haar installeert) ;-))
donderdag 7 april 2011 om 17:50
Hillen blaast het begrip Hollanditis nieuw leven in, met vèrgaande bezuinigingsvoorstellen: tienduizenden banen weg, alle tanks weg, mijnenvegers weg, helikopters weg...
Kortom: Rutte haalt Links ultralinks in. Muziek op de achtergrond: Don't Bogart That Joint!
woensdag 6 april 2011 om 19:08
In alles wat ik schrijf op het web, houd ik rekening met gevoeligheden, met de nabestaanden van mijn zusje. Volgens sommigen —mijn moeder, geen lezer hier— véél te weinig, is elk woord een kwetsende, schaamteloze overtreding van de privacy van mijn zusje en haar (onze) familie. Volgens anderen haalt verbale voorzichtigheid en nuancering de lijn uit elk verhaal. Het is lastig schipperen tussen die twee onverenigbare tegenstellingen. Er zijn momenten dat ik een hekel aan mijn eigen weblog heb: het balkon dat ik alleen met een boerka kan betreden — en dan nog roepen de moeftis dat ik naaktloop.
Tot zover dit zijpad.
Mijn zusje had een sprookjesboek. We waren allebei erg dol op dat boek. Uren kon je kijken naar de tekeningen in het boek, proberen ze na te tekenen, of je afvragen of het wáár was, dat alle kennis van een aardrijkskundeboek in je hoofd kwam als je het onder je kussen legde zoals Kleine Tuk, of je ècht beter werd van het lied van de nachtegaal, of je Grootmoeder je kwam ophalen op weg naar de hemel.
Ook als volwassene fotokopieerde mijn zusje nog uit het boek, bijvoorbeeld om zelf briefpapier te maken met de tekeningen van Janet en Anne Grahame Johnstone.
Waar Petra's boek is weet ik niet; het is een vraag die ik niet kan stellen. Als het tussen kinderboeken in de kast staat, vestigt het aandacht op iets dat belangrijk voor haar was: aandacht die al vaak gebleken is pijnlijk te zijn. Als het is weggegooid, kan de vraag de weggooier in verlegenheid brengen. En als het door Petra zelf is weggegooid, ook dat sluit ik niet uit, vestigt het pijnlijk aandacht op haar destructieve kant.
Zo ben ik zelf op zoek gegaan naar het boek. Zonder de titel, zonder de naam van de illustratoren, liep ik vast in de antiquarische databases. De blauwe kaft met de kaartspelfiguurtjes kwam met geen enkele zoekterm tevoorschijn. Pas na het doorploegen van 10duizenden Google-images herkende ik de sprookjesillustraties in het portfolio van een illustratrice. Eindelijk had ik een titel — die ik kon intikken op Marktplaats. En een paar dagen later ontvingen we een liefdevol ingepakt boek.
Als ik eens de geest heb om het sprookje dat mijn zusje zèlf bedacht en tekende te scannen en op haar pagina te plaatsen, (Mag dat, Arnoud?) zal haar verwantschap met de tekeningen in dit boek te zien zijn :-)
dinsdag 5 april 2011 om 12:16
Leora heeft gisteren haar laatste BMR-vaccinatie gehad. L. blij dat achter de rug is, maar helaas heeft ze wel, net als alle vorige keren, koorts en hoofdpijn. En pijn in haar armen. En ze vraagt nadrukkelijk of ik erbij wil schrijven dat ze een GROTE hekel aan pleisters heeft. Met uitroepteken, zegt ze nu. Dus die heeft ze erafgeweekt met een nagellak-pad.
Beterschap L.! (Deze tekst is goedgekeurd door de Nederlandse Vereniging van L.'s — en L. vraagt of iedereen op haar nieuwe weblog wil kijken! ;-))
zaterdag 2 april 2011 om 21:25
And now for something completely different ;-)
De El Dantés-schoenen op mijn indexpagina kregen vandaag een complimentje. Dat die gekke schoenen iemand opvallen, vind ik heimelijk heel leuk.
Zo was er eens een vader met dochter in winkelcentrum Hilvertshof, die naar mijn voeten staarde (gehuld in een ander paar sixties-laarzen trouwens) en uitriep: "Welke maat is dat, het lijken wel kindervoeten!" Onbetaalbaar, die blik van het dochtertje, vol afgrijzen van mijn vader zegt belachelijke dingen. Terwijl ik het een vreselijk grappig compliment vond.
Het is een feit: Vreemde, exotische, extravagante schoenmodellen, zoals deze Spaanse El Dantés, (zusjes en broertjes te koop via ebay of Zeelandnet) blijven over in de kleinste maat. En belanden in de bak "drie paar voor een tientje." (Dit paar komt uit die bak, zonder overdrijven — en we spreken over het gulden-tijdperk ;-))
Er is een nadeel, aan maat 36: het lijkt wel of de schoenen groter worden de laatste jaren. Bij Manfield paste ik laatst een prachtig paar oudroze cowboylaarsjes niet. Te groot. Absurd. Schoenmaatinflatie. Of -deflatie, hoe je 't ook moet noemen... *snik* ;-)
Maar dat allemaal geheel terzijde ;-)
|
© 
