|
|
|
[ reacties ] | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
 |
juni 2005nieuw01 Jun 2005 10:22:Fien, die iedereen kent van de reactiepagina, heeft nu ook een weblog! Fien schrijft op verpleeghuisarts.web-log.nl later meer01 Jun 2005 10:22:Later meer, hier huilt een dorstige baby en een peuter die opgetild wil worden ;-]
strepen02 Jun 2005 13:56: Edwin besteedt zijn tijd voor het inschrijfgesprek nuttig.. :-) Wat is dat toch. Waarom moet een mens tegenwoordig o-ver-al zo zwaar op zijn strepen staan om iets normaals geregeld te krijgen? Wij zijn destijds in deze buurt gaan wonen omdat er behalve een woning ook een voor Amsterdamse begrippen goede school in de buurt was. Postcodesysteem. Ik heb daarvoor, voor Leora's geboorte al, alles gelezen: de Trouw-scholendatabase, de Stadsdeelscholengidsjes, de websites van de scholen. We hebben gesproken met ouders, met een buurvrouw die systeembeheerster op de school is. Hebben we uiteindelijk, drie jaar later, vanochtend, een gesprek met het schoolhoofd om Leora in te schrijven (moet vanaf drie jaar, wil je de wachtlijst kunnen trotseren, dus daar ga je dan, nog licht duizelig met baby en reuze kraamverbanden en al.) Wat blijkt: moeten we ons nogmaals... (!) gaan verdiepen in de scholen in dit postcodegebied. Elk argument ten spijt: We kwamen Weer Eens te aarzelend en weinig doortastend over. Zucht :-| Mogen wij alstublieft onszelf blijven? Waarom moet iedereen vandaag klinken als een PR-machine? Als er al twijfel in mijn blik te zien zou zijn, dan heeft die niets met deze school in het bijzonder te maken. Maar hooguit met mijn eigen herinnering aan scholen: ik heb op vier verschillende bassisscholen gezeten en associeer het begrip school sinsdien met extreme verveling. Waarom zou je achthonderd keer de tafel van acht moeten opzeggen, als je hem na tachtig keer al van achter naar voor uit je hoofd kent? Wat is het nut van leesles als je de schoolbibliotheek uit hebt? Ik bedoel het niet aanmatigend hoor, ik probeer alleen de twijfel die kennelijk uit mijn blik spreekt te verklaren.. ;-} Of zou het soms zo zijn dat alle ‘witte’ ouders deze behandeling te wachten staat bij inschijving van uw kind? Gaat u eerst eens kijken bij de zwarte school aan de andere zijde van de snelweg. Wij vinden een school als deze, met een verhouding 45% - 55% alloch-/autochtoon leuk, daar leert een kind omgaan met verschillende culturen. Daar hoeven we Leora niet een gevaarlijke weg voor te laten afleggen. Maargoed, we hebben nu het voorrecht nog een week te mogen wachten. Dan kan Edwin opnieuw twee uur vrij nemen (rekent u even mee..) om alle inschrijfformulieren in te vullen. We moeten ons maar weer eens melden bij een assertiviteitstraining :-(( gehoortest03 Jun 2005 23:08:We zijn vandaag op pad geweest voor de gehoortest. Ook wel bekend als de neonatale gehoorscreening. Bij deze (vrij nieuwe) test krijgt de baby een dopje in het oor, dat klikgeluidjes laat horen.  een soort baby-iPod :-) Een gezond oor schijnt bij het verwerken van het geluid zelf ook een geluidje te produceren. Het microfoontje, dat ook in het oordopje zit, vangt dit op. Meet het apparaat een goede reactie dan verschijnt er ‘pass’ op de display, en verklaart het consultatiebureau de functie van het binnenoor in orde. Normaalgesproken komt het consultatiebureau thuis langs voor dit testje, tegelijk met het hielprikje, maar door drukte moesten wij naar het bureau komen. In elk geval was Rosalie's uitslag van de test positief. — Schreef ik vanmiddag, en wilde er nog wat aanplakken om het te uploaden. Dat lukte niet, in de pogingen behalve keuken en WC goed schoon te krijgen en ook genoeg aandacht voor Leora houden. Zo hebben we samen voor het raam naar het onweer gekeken. Dat vond Leora best spannend. Een van de beren moest ook meekijken, op Leora's stoeltje. En ach, dat was eigenlijk belangrijker dan dit stukje ;-) nog wat foto's04 Jun 2005 21:42:
opa maziekjes05 Jun 2005 22:29:
oma maziekjes06 Jun 2005 22:03:
ondraaglijk06 Jun 2005 18:50:Mijn blik viel vanochtend op een rouwadvertentie in de Volkskrant, voor een (mij geheel onbekende) man en vrouw, naamgenote van mijn zus. Zo'n berichtje heeft mijn oog al uitgelezen voor ik me kan afvragen: "is dit lezen goed voor me?" Uit het begeleidende tekstje was namelijk een vreselijk verhaal op te maken: een paar, idealistisch, geslaagd en gelukkig, als ik schaarse foto's op internet zo zie, verloor hun kind. Nabestaanden in het familiebericht noemen hun lijden na dit verlies: 'ondraaglijk.' Nabestaanden, want beiden kozen samen, blijkens de tekst, niet langer te willen verderleven. Neonletters W A A R O M zie ik bij zo'n advertentie. Hoe gebeurt het dat twee hoogopgeleide, stabiele, idealistische volwassenen samen besluiten dat het leven zinloos geraakt is? Dat niet de één tegen de ander zegt ‘er is nog zoveel om voor te leven over...’ —of wat je ook zou kunnen zeggen in een rouwproces. En hoe gaan beide families daarmee om, en met elkaar om? Steunen ze elkaar? Of schuiven ze met een schuldvraag? Zo van Jouw zoon/dochter heeft mijn dochter/zoon...? Of waren er ongenoemde factoren als ongeneeslijke ziekte of ander onafwendbaar aanhoudend ondraaglijk lijden, —en zou je als lezer moeten stellen: dit waren heel dappere mensen? Dit is zo'n familiebericht dat ik me nog jaren zal herinneren. Ik begrijp de terughoudendheid in berichtgeving: een familiebericht, meer niet. Geen redacteur op de stoep. Toch had het verhaal van deze Petra en Ronald en hun dochtertje Amande van mij best verteld mogen worden. Al was het maar als eerbetoon, voor deze mensen, die toch ook méér waren dan hun verlies en zelfgekozen dood. voornemens10 Jun 2005 09:42:Het is vrijwel onmogelijk om iets af te krijgen, constateer ik ;-) Een minuut verspillen is al kwalijk, want na elke verlummelde minuut (theepauze, WCbezoek, boterhammetje smeren) zetten babietjes een keel op. En besef je je dat je die kleine slaappauze beter had kunnen besteden aan het doen van klussen, was of afwas bijv. Nu zouden Rosalie's slaappauzes best langer kunnen duren, maar... Leora slaapt al jaren niet meer overdag. En vindt dat Rosalie ook best snel weer wakker mag worden ;-} Liefbedoelde liedjes zingen, luidruchtig rammelen met speelgoed, haar eigen speelgoed ‘doneren’ (‘Nee schat, ze is te klein voor die pop: die is groter dan Rosalie zelf..’) en voor je het weet is het kleine zusje weer wakker... Ik hoop dat Leora op een goede dag het verband zal zien tussen wakker gemaakt en huilen... ;-] [ Naschrift: Waarom slaapt Rosalie niet elders/boven? Dat proberen we zeker, maar daar huilt ze vaak al erg snel, nog niet gewend aan alleen-zijn en stilte... ] Ook bureaucratische formaliteiten, normaal goed voor 10 tot 85 uur per jaar, zie rapport ‘uitkomsten nulmeting ...,’ kosten met ogen gericht op een baby en een peuter minimaal het dubbele. Zodra je het gevraagde gegeven hebt opgezocht, begint het ene kind (het andere kind wakker) te brullen en zodra ze getroost zijn, kun je het opnieuw opzoeken ;-) Of niet-meer-werkende software? Tja, voor debuggen en herinstallatie is géén tijd. Dan maar een partieel werkende computer ;-) Zo is het met alles. Leuk, die waterijsjes! Altijd LEUK geweest! Alleen.... hoe krijg je vloer, kleed, bank, eettafel, salontafel en stoelen weer ijsvrij? Ik bedoel ijsvrij als in: ‘niet meer plakkerig’? Terwijl ik de draagdoek mèt Rosalie omhoud, that is. Zo geloof ik heilig in het behoud van lichamelijke en geestelijke gezondheid met behulp van een paar kilometer fietsen per dag. Ik heb daar immers erg goede ervaringen mee: het herstelt je conditie, verbetert je nachtrust en zo je uitgeslapen-zijn, noem maar op... Maar helaas is het van fietsen de laatste twee weken nog maar 1 kwartiertje gekomen...
Als ik echt aan mezelf zou denken, dan zou ik vóór de was, vloer, afwas, keuken, wc gewoon eerst even de lichaamseigen endorfinen aanspreken door een halfuurtje te fietsen.. ;-) Maar als ik de to-do-lijst zie, weet ik niet of het er van komt... Dan maar een linkje naar de voornemens-generator (op eigen risico ;-} mijn mac-explorer crasht op de hóófd-pagina van deze scripter...) het potje12 Jun 2005 00:03:Terwijl de baby een door-merg-en-been keel [dit is een A HREF beschrijving van een WAV-geluidsbestand] kan opzetten en verder de hele dag door getroost [dit is een A HREF beschrijving van een WAV-geluidsbestand] is, is Leora supertrots op haar ...potje!
We zijn inmiddels wel overgeschakeld op wat kleinere ‘beloninkjes’ want anders zitten we straks met een kogelrond kindje en een museumgrote verzameling surprise-ei plasticjes ;-) Afijn. Race ik *nu* weer naar het kindje dat zo'n luide keel kan opzetten... archief12 Jun 2005 17:37:Al sinds deze weblog bestaat, bestaat ook Edwins plan om een beter script te maken ;-} Je weet wel, zo'n script met automatische archief-functie, met een reactiepagina per onderwerpje, en met zelfs een reactiepagina die alle recente reacties onder elkaar toont... Gelukkig, kunnen we zeggen, heeft Edwin het daar te druk voor... Sindsdien maak ik dus ..handmatige archiefpagina's. Vreselijk veel werk. Ik heb er vandaag weer 18 gemaakt. Rosalie in de draagdoek, Leora voor een Winnie de Pooh dvd... :-} Het werd onoverkomelijk: het zogenaamde recente archief bij deze weblog werd onopvraagbaar groot. En dan heb ik het nog niet eens over de KB-beperking van mijn eenvoudige script, die tot stukken tekst weggooien leidde.... Vanaf vandaag is het recente archief dus weer (even.....) klein... ...en staan hier links naar alle afzonderlijke maand-pagina's steeds meer een baby13 Jun 2005 15:32: Filmen en vasthouden tegelijk geeft weinig fraai resultaat, maar een kleine poging. Van vrijdag al. Rosalies gezichtje is nog steeds zo groot als een sinaasappel, maar je ziet wel dat ze steeds meer rondkijkt en beweegt. Ze kan inmiddels heel lang iets bestuderen, haar hoofdje iets optillen, opzij bewegen en ze lijkt zelfs al herhaaldelijk gericht iets te grijpen, en naar haar mond te bewegen. Met rechts, zelfs. Het kan toeval zijn hoor. Ouders zien altijd geweldige prestaties in kleine gebaren van hun kinderen ;-) sneuvelende stukjes13 Jun 2005 13:42:Elke weblogger kent het wel. Je schrijft wat je meemaakt, plaatst er 8 (acht!) smileys ‘ :-) ’ tussen. Een foto van jezelf breedlachend. En toch... sòmmige lezers interpreteren je woorden verkeerd ;-) Snappen niet waarover je het hebt, of lezen iets negatiefs dat nergens staat. Wat moet je daar nu mee? Je verhaal nog eens uitleggen? Nee toch hè... ;-) Nog meer rekening-houden-met en nog meer stukjes bij voorbaat laten sneuvelen? Er zijn naar mijn smaak al genoeg weblogs waar mensen een oneigenlijk positief beeld van zichzelf en hun leven proberen te scheppen. (Meestel herkenbaar aan een prominente link naar Bieslog.) (Sh*t, nu moet ik weer gaan kijken of mijn weblogfavorieten die link niet inmiddels óók hebben ;-}) M.a.w. laat mij nu gewoon een fotootje en een stukje uploaden dat voor mij voldoet aan mijn criteria voor humorvol en oprecht. Zodat ik niet hoef te reageren op opmerkingen als ‘de baby krijst de hele dag hè?’ met ‘hoezo de hele dag?’ (Want Rosalie huilt zelfs minder dan Leora destijds, die er een huiluurtje van 20u30 tot 21u30 opnahield, een huiluurtje dat ze ook gerust rekte tot half één 's nachts.... Waarbij ik me trouwens haast om op te merken dat ik een groot tegenstander ben van kinderen vergelijken.) Je moest eens weten wat er hier een —in mijn ogen— hilarische stukjes sneuvelen, bijv. de Kruidvat-pillen-potjes of alles wat u (niet) wilde weten over maandverband of 900 vooroordelen van ... tegen ..., omdat ik Edwin antwoord ‘Nee dat kan ik echt niet in mijn weblog herhalen, dan krijg ik weer zoveel reacties van onbegrepen-worden :-}’ Als ik nòg meer zou moeten wegcensureren om te voorkomen dat iemand het verkeerd begrijpt, dan blijft er geen plezier in een stukje tikken en een fotootje erbijplakken meer over. jongetje Bram13 Jun 2005 11:25:Gisteren stuurde mijn neef me deze link naar de afscheidspagina voor de 13-jarige Bram. Gek genoeg wist ik al terwijl Eudora Jaco's mail nog ophaalde, waarover het ging, alleen niet over wie. Het bleek het zoontje van vrienden van mijn neef en schoonnichtje. Het lijkt me het allerergste dat je als ouders kunt overkomen, dat je eigen kind zichzelf van het leven berooft. Je blijft dan al snel achter met een waslijst van ‘als ik maar...’ in je hoofd, terwijl dat allemaal niet gezegd is. En terwijl er nergens een handleiding bestaat: ‘Hoe breng ik mijn kind groot, en wel gegarandeerd zonder enige zelfmoordgedachte?’ Toch zou ik, als er zo'n boek bestond, er meteen een exemplaar van bestellen. Hoe onnozel het ook is te denken dat je als ouder alle ongeluk in het leven van je kind kunt voorkomen of uitbannen. [ Dit stukje was gesneuveld omdat ik geen sombere-stukjes-indruk wilde maken. ] Gastenboek Bram lijm14 Jun 2005 18:00: Leora maakt een stapel kaarten met schaar (en hulp van Mama) en lijm (zonder hulp!) [....] colporteur17 Jun 2005 16:40:Sommige gesprekken zijn zo bizar en onnavolgbaar, daarvoor zou je een tape-recorder in je deurpost moeten hebben. Kan een ander desgewenst meegenieten. Of tellen als een gewaarschuwd mens ;-]  Die ‘vragen’ die deze dame afvuurde klonken ongeveer als "Heeft u internet!" Heeft u telefoon!" Wat betaalt u! Heeft u al digitale telefonie!" Mijn antwoorden, zachtjes, baby in huis, klonken ongeveer als: Ja hoor, maar we zijn heel tevreden, we willen niets anders... We zijn heel tevreden... Nee, we betalen niet teveel... We willen niets anders... Echt.. we willen niets kopen aan de deur... We zijn geïnformeerd, echt, we kennen de prijzen en betalen niet teveel.. Neehoor, we werken allebei al ruim tien jaar op internet, we kennen de aanbieders en de mogelijkheden... Luister, we zijn niet geïnteresseerd... Luister, nee luister nu even, ik ben echt niet geïnteresseerd... Ok, dag, ik ga weer, daag. Nadat ik de deur had gesloten bleef ik even luisteren hoe ze met mijn buurvrouw omging. Zelfde kogelregen van vragen. Haar informatie bleek innerlijk tegenstrijdig (wel via UPC, niet van UPC, U zit al bij UPC? dan hoeft u niet naar een andere aanbieder..) En in meerekenen maakte ze al of niet bewust voorrekenfouten. Na een tijdje heb ik de deur weer geopend en voorzichtig gezegd dat ik haar verkoopmethode niet erg netjes vond. Dat leverde me weer een zelfde spervuur, nu aan kritiek, (ze ‘verkocht niks ’enz enz enz, en voor welk bedrijf ze werkte wilde ze ook niet (!) zeggen, sterker nog, ze werkte helemaal niet voor een bedrijf, ze was ‘maar stagière voor een afstudeerproject’) af en toe bij het kijverige af. Helaas kon ik niet terugkijven: baby in huis hè. Zij, de verkoopster, bleef vooral door elke zin die ik uitsprak heenpraten. Zelfs roepen dat er iets aan mijn ‘toontje’ mankeerde.... Gelukkig nam de buurvrouw die voor me op.... Ik vraag me nu af of een klacht de moeite, mijn energie, waard is. En zo ja.... bij wel bedrijf zou ik de klacht in vredesnaam kunnen plaatsen? (handig zo'n) capuchon17 Jun 2005 00:03:Had ik allerlei ideeen voor stukjes: niets daarvan terecht gekomen ;-) Geen aardig filmpje [QuickTime-movie, 15 Mb] van Rosalie die een boxspeeltje grijpt en uit frustratie(?) gaat huilen, geen stukje over (hyper)realisme, geen oud fotootje van Leora (naast een nieuwe foto van Rosalie die verdacht veel op het oude fotootje lijkt ;-))
Nu had ik vandaag alle tijd, Leora had een gezellig dagje bij Oma, maar ik heb die tijd gestoken in het-inhalen-van huishouden-op-hoog tempo. Alles stofzuigen, dweilen, bedden verschonen, wc(-vloer) chloreren, de was (3 x), nahja: enz.  Toen ik daar vanochtend optimistisch (dat het binnen een paar uurtjes af zou zijn) aan begon, spuugde Rosalie ...in mijn capuchon :-) Handig dacht ik: dat scheelt weer werk. Ondertussen is het hardstikke laat en ik zal het maar opbiechten: ik loop nog steeds met die capuchon. De hele dag heb ik razendsnel kunnen werken, maar de geplande douche en schone kleding zat er vanavond toch niet in. Nahja. "Pech dan" (zeg ik) maar... ;-) Net als dat vreselijk trage UPC-Chello trouwens. Een link bij het filmpje hierboven, over het oefenen van oog-hand-coördinatie, wat ik vind dat Rosalie best wel snel doet, ik herinnerde me dat van Leora niet zo waterspeeltuin18 Jun 2005 22:55:Weer om naar de waterspeeltuin te gaan vandaag: zonnig en warm. Leora vond het prachtig, al die bassins, fontijntjes, sluizen en watervallen..
‘De blauwe poort,’ waterspeeltuin - het was gelukkig niet zó druk als op de eerste fotootjes op deze link.. hitte20 Jun 2005 19:11:
mieren23 Jun 2005 11:43:Denk je dat je elke huiselijke valkuil kent, van lekkende leidingen tot niet-sluitende dubbelglasdeuren, blijkt er ineens nòg éen te bestaan.  Overijverige mieren. Nu valt er niets te nasjen in onze kastjes —niet voor mieren— op een homp (verpakte) ontbijtkoek na. Die is inmiddels naar de ijskast verhuisd. Niet lekker trouwens, koude ontbijtkoek, zeker niet als je bij elke hap bang bent dat er een verstopte mier tussen je tanden zou kunnen raken. Hun route schoonmaken met chloor —stofzuigen deed ik al dagelijks— het hele kastje uitsoppen: niets helpt nog. [Naschrift: Nouja, het worden er minder.. En als ze straks met Keukenkastje en al naar beneden storten dan kunnen ze niet beweren dat ze niet gewaarschuwd waren] Afijn, heel leuk, want ik had nog niets te doen... ;-) Geen jip&janneke -zonnebrandcrème of verse peuter-plas (-poep!) om uit het vloerkleed te halen— ik zou me maar eens gaan vervelen! Iemand nog ergens mijn ontbijt gezien? Het was een bakje met gepoft graan waar nog melk bij moest. Stukjes van gisteren en eergisteren staan dus als halve flarden in mijn laptop ;-} Net als de kleine boekpassage die ik dacht weer 'ns online te zetten. Is daar interesse voor bij enkele lezers, of zou ik het voor nop omzetten naar html? onaf25 Jun 2005 11:53:En hieronder nog wat stukjes die gisteren / eerder onafgebleven waren... barbapapa25 Jun 2005 11:53: In gewone kleding viel het nog niet zo op.. Zeker als de weegschaal juicht dat er negen kilo verdwenen zijn met de bevalling, in een dag of veertien, dan waan je je gemakkelijk in je meest ideale figuur :-) Maar in zomerkleding.... Ze-ven keer heb ik vandaag iets anders aan gedaan. *Alles* accentueert de Barbapapa-lijn die ik aan het zwangerzijn heb overgehouden.. Nee niet Barbamama-lijn want zo'n rand in m'n hoofd voor de bloemenkrans heb ik niet ;-) Afijn, er zijn ergere dingen, maar wanneer is het tijd om nietmeerpassende kleding weg te gooien.... Te vroeg is zonde, en te laat is jezelf blijven frustreren... schrijven25 Jun 2005 11:53:Twee jaar geleden zat ik hier zorgeloos in de tuin. Nahja, zo zorgeloos als saturnus-zon kan zijn — voor die hooguit ene bijgelovige lezer ;-)) Naast non-profitwerk deed ik poppen in bad met een éénjarige, nergens haast mee, geen ongezond gestress. Natuurlijk wist en weet ik dat er delen van de wereld zijn waar alles anders is, dat geluk en gezondheid kwetsbaar zijn —en wieweet wel daarom genoot ik er driedubbel van. Nu wordt mijn aandacht nog steeds bij tijd en wijle weggezogen, alsof iemand ergens in de achtergrond de sfeer verpest door de LP ‘Berlin’ grijs te draaien (uweetwel, waarin Caroline doodgaat aan die gewonde polsen.) Zonder uitknop. Ongrijpbaar schuldgevoel waait langs, bij gebrek aan reële bestaansgrond klampt het zich vast aan iets onbenulligs, van gisteren of vandaag. Rouwstemming. —Het gevoel is er eerder dan de gedachte, dus ‘niet aan denken hoor!’ werkt helaas niet zo. En dringt zich de vraag op aan hoeveel sterfbedden we nog zullen staan, vol littekens, spasmen en verlies van bewustzijnsmogelijkheden. Of gewoon. Afscheid. 's Nachts om kwart voor vier schrik ik wakker, als ik me naar de klok draai, zie ik keer op keer, precies op dat moment het huisnummer van de Govert Flinckstraat in groene lichtgevende cijfers. Geen idee waarom. In mijn hoofd passages voor mijn boek, anecdotes vertaald naar ficief plot en personages. Waaraan ik niet toekom om ze op te schrijven. En dan weer vage angst, dat me iets positiefs ontgaat in het hier en nu, in de strijd dergelijke rouwstemmingen uit mijn hoofd te bannen. (Je moet er wel van genieten hoor, luidt ieders opdracht. Klopt. Helemaal mee eens...) Voor mij zou een duidelijke agenda het meest rustgevend zijn. Bijvoorbeeld. Elke ochtend om vijf uur werken aan het boek. Elke avond om x uur fietsen, — zodat ik de rest van de dag makkelijker kan zeggen: verschuif ik naar morgenochtend. En zodat ik 's nachts te moe ben om wakker te schrikken van iets anders dan een (zeldzaam...) babyhuiltje. Want verhalen sublimeren en betekenisgeven door ze in een andere vorm op te schrijven, is voor mij het meest positieve dat die LP op de achtergrond uitkrijgt... :-} Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, ik ben niet gek... Het is alleen het wrede, gedwongen afscheid. zorrie25 Jun 2005 00:14:Helaas.. stukje zit / zat er vandaag echt niet in, ik heb geen moment voor mezelf. WFH26 Jun 2005 23:31:Bart stuurde me vanochtend enkele passages uit een bundel van Freddy de Vree over Hermans. Hermans vertelt in de passage over de waarde die hij hecht aan de constructie van een verhaal, iets waar naar zijn mening nederlandse auteurs weinig nadruk op leggen. Prettig om te lezen, want dat idee, dat de kracht van een verhaal in de constructie zit, is ook een van mijn uitgangspunten. Nu kan natuurlijk iedereen zijn eigen idee hebben wat constructie betekent - wat WFH eronder verstaat blijkt niet precies uit de tekst. Mijn uitgangspunt is in elk geval de vraag welk verhaal wil ik vertellen. Vervolgens kies en componeer ik de scenes die dat verhaal, de afwikkeling van dat plot, ondersteunen. Het is immers onmogelijk om een heel leven, in dit geval Petra's leven, na te vertellen. Een leesbare roman zal zoiets zelden worden. Hooguit een taaie biografie. Bovendien verleen je hoe dan ook betekenis aan passages. Welke passages neem je op, welke niet: elke keuze is subjectief en tegelijk bepalend voor de boodschap die je gewild of ongewild aan een verhaal meegeeft. Dat kun je dan beter bewust doen, dan ongewild. Dan kun je, volgens mij, beter streven naar een goed geconstrueerd verhaal, dan naar een slechte re-constructie van een werkelijkheid. :-) Maargoed, voor ik dit stukje kon schrijven heb ik uren aan babyhuilen mogen wegtroosten, dus voor ik toekom aan het her- en herschrijven van die 120.000 woorden en de rest wat is blijven liggen... het zal even duren, ik blijf optimistisch ;-) Freddy de Vree, gesprek met WFH, zie p.278 en p. 279 eucalypta27 Jun 2005 17:18:Dit weekeinde waren we op een feestje. Gezellige, leuke mensen kwamen de jarige feliciteren. Via de eerste de beste lege stoel, kwam ik naast een ietwat vreemd meneertje te zitten. Praatte met een zodanige consumptie dat ik een spetter van mijn lip (iek! echt!) moest afvegen en leek zijn gesprekspartner, blond meisje, in verlegenheid te brengen. Tja.. ;-} Zitten is met babydraagdoek en bordje salade toch de beste optie. Ik volgde het gesprek van het heertje, laten we hem B.G. noemen, een tijdje. Geamuseerd moet ik bekennen. Als je iets ongewoons ziet gebeuren, puzzelt je hoofd allerlei opties bijelkaar. Had hij een glaasje (teveel) op? Nee, zei mijn waarneming. Maar vanwaar dan die krachttermen, zogenaamde kinderschreeuwen tegen de kinderen en rare woorden die hij gebruikte om mensen te typeren? Een voorstadium van preseniele dementie, waarbij mensen in eerste instantie wat ontremd raken? Uiteindelijk kwam erachter ik dat het heertje de man was van wie mijn zus haar praktijk had overgenomen. Gelukkig had ik van huisartsen niet een beeld van goden in witte jassen, anders was dat nu danig gehavend geweest ;-) Zodra het mannetje mij als de zus van had geïdentificeerd, nam het gesprek helemáál een weirde wending. Volgens mijn zwager, achteraf, is het heertje altijd en overal op zoek naar zwakke plekken in ieders ziel. Daarmee kwam hij bij mij niet zo heel ver, tenminste, niet verder dan de dame op deze afbeelding... ;-)  De woorden die het heertje op mij van toepassing vond, bleken namelijk: schriele, magere Eucalypta. Ik moest hardop lachen om die toevoeging. Schriel en mager is gezien mijn Barbapapakilo's ronduit een compliment. Maar Eucalypta... Aan de ene kant moet ik er echt om lachen. Hoe mooi vond ik die Paulus-poppen wel niet als kind, hoe grappig die Eucalypta... Aan de andere kant heb ik die opmerking te vaak gehoord om de kern van waarheid erin niet te kunnen ontkennen. Ik hèb inderdaad een grote neus, kleine mond en een puntkin als ik lach. En ik heb nog lang haar ook, grijzend bruin, alleen de blauwe huidskleur en de bezemsteel ontbreekt me ;-) Over plastische chirurgie mag ik niet meer beginnen van mijn man en zwager. Nooit meer lachen -geen puntkin- is ook geen optie ;-) Dan zit er niets anders op dan dat ik Eucalypta maar adopteer als geuzennaam... En ja, hoe sòmmige mensen door hun studie geneeskunde komen èn na 40 jaar nog werken, het is me een raadsel ;-) Een foto van het bebezemsteelde oudje uit een van m'n kinderboeken.. Sprekend.. ;-) 4100 gram27 Jun 2005 17:17:Rosalie was vandaag 4100 gram en ruim vijftig-en-een-halve centimeter. Voor zover het al mogelijk was de lengte van de kromme babybeentjes te meten dan. In elk geval is ze een hele kilo aangekomen sinds haar geboorte, een derde van haar hele geboortegewicht. Het verbaast me niets hoor ;-) Dat moest wel, met elke anderhalf à twee uur een voeding wensen. Ik heb alleen nog niet nagezocht of Leora ook zoveel was aangekomen in de eerste maand. En zo belangrijk is dat kinderen-vergelijken ook niet, integendeel. Over drie weken krijgt Rosalie haar eerste vaccinatie. Nodig, maar leuk vind ik het zelf nooit, zo'n koortsig kind. Helaas is het juist om dat steeds meer ouders ervanaf zien, hard nodig om je baby te laten inenten. Nu steken niet-ingeënte kinderen babies aan die nog te jong voor de vaccinatie waren. Afijn. Over drie weken dus. tang27 Jun 2005 12:53:Het zou mij niets verbazen als het 2e dochtertje van Máxima en WA met de tang geboren is... In de Journaal-beelden vielen op haar wangetje diagonale roze lijnen op, van het oortje richting kaak/mondhoek. In de foto's zijn ze ook te zien, al ogen beide lijnen daar meer huidkleurig korter28 Jun 2005 23:54:Hoewel ik op dit moment weer een flink krijsje vanaf Edwins schouder hoor, lijkt Rosalie's huiluur toch wat korter te worden...  .. we zetten dan ook alle middelen in, van geen pittige maaltijden, kool en uien tot een speentje (werkt niet zo, spuugt ze uit.) Het enige dat matig, maar nog het best van alles helpt, is haar helaas een he-le avond aan de borst houden... Net als Leora indertijd. Dan rest er weinig dan op de bank zitten, met een half oog op de tv. En met pijn in je nek van het naar beneden kijken, want televisiekijken of lezen met een kind aan de borst, —al is het dan de hele avond— mag eigenlijk niet van de moedermelkmafia ;-) Tja, zoals de Law and Order-detective met dat wiebelhoofd vanavond zei: ‘ouders moeten hun behoeften voor hun kinderen opzij kunnen zetten.’ ;-) Afijn, met drie maanden wordt het echt veel minder, weten we uit ervaring. gefeliciteerd!29 Jun 2005 00:34: Gefeliciteerd Papa met je verjaardag! Heb je 'm al die jaren moeten delen met het koningshuis alias Prins B., maken ze er dit jaar Veteranendag van... ;-) Felicitaties... | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 
 © Jolie, 2002, 2006 |
