|
april 2013
zaterdag 27 april 2013 om 01:06
In het blogje over het opgeknapte Leon-Prieur-popje kwam het verschijnsel (onvindbare) kopankers ter sprake.... Nu ging hier gisterenavond de bel, en tot mijn verbazing stond onze vriendelijke Postbode op de stoep met een héél groot pak... Afzender.... Berend Peter..?!
Wat bleek..? Beeldhouwer Berend Peter had niet ‘zomaar een paar kopankertjes’ gedraaid in zijn houtatelier, nee... Een bijzonder houtschulptuur, een stilleven, met 2 gedraaide houten schalen, één groot en robuust maar op een spits en rank voetje, één klein en ragfijn, dun als de poppenhoofdjes zelf, samen op een viervoet van fijngenerfd hout, met een gekarteld ornament dat doet denken aan muziekinstrumenten, maar ook herinnert aan franje van een kleed (terwijl je het niet op die plek of in dat materiaal zou verwachten :-)) Voorzien van één stalen ebbenhouten accent, dat knipoogt naar eetstokjes of... gereedschap..
Liepen we vroeger bijna dagelijks langs het werk van Berend Peter in Amsterdam: Edwin langs
Monument voor een verzonken stad in West, en ik, ook ruim tien jaar lang, langs Dwazen denken te beschermen in de Indische Buurt.... Kunstwerken die als baken in je impliciete geheugen zijn gaan zitten: als je er midden in de nacht, slaapdronken naast gedropt zou worden, zou je moeiteloos de weg naar huis (je oude adres waar je blindelings elk klikje van het voordeurslot kende) kunnen vinden.... Dat maakt het voor ons allebei extra bijzonder om vandaag een houtstilleven van ‘onze eigen Amsterdamse’ Berend Peter in onze Hilversumse woning te kunnen bewonderen.
Kortom: een heel bijzondere verrassing! We zijn er ERG blij mee BP!
vrijdag 26 april 2013 om 15:37
Wij hadden twee jaarlijks prachtig bloeiende indische kersen. Hadden ja, want de gemeente Hilversum heeft er net doodleuk één weggehaald. Op last van Jan Schuilenburg, beheerder-inspecteur team groen van Hilversum Mediastad, aldus de boomverzorger met Geert-Wilders-accent. En hij was al zo vriendelijk om niet om zeven uur 's ochtends te komen.
Kon 'ie dan ook niet nog even wachten tot de boom uitgebloeid was? vroeg ik. Zit je maanden uit te kijken naar het moment dat die boom eindelijk weer bloeit, en wat gebeurt er? Zodra de knoppen dreigen uit te komen, komt u hem weghalen.
Het is zinloos discussieren met dat soort mensen — "wij worden er ook maar voor betaald" en "de vitaliteit was slecht" —ja, dat zag ik: hij stond bijna in volle bloei..— "er komt een nieuwe" — ja, dat duurt tien jaar hè, voor die weer zo groot is... En we zouden geïnformeerd zijn: er was een kapvergunning verleend. Nu lezen wij elk stuk papier, geprint, gedrukt, digitaal, en ik kan u verzekeren: wij zijn niet geïnformeerd. Ik zal het zo 'ns navragen bij de buren, maar die zouden ons zeker geïnformeerd hebben als zij geïnformeerd waren. Geïnformeerd. Tsssk.
Ik mocht een takje in een vaasje zetten. Daar heb ik voor bedankt. (Rosalie heeft er een aangenomen en wil 'm graag stekken. Ik vrees dat dat niet kan, maargoed.)
Conclusie...........
donderdag 11 april 2013 om 23:53
Van vies hoofdje naar petite porseleinen dametje... :-)
woensdag 3 april 2013 om 22:18
Eugène Daniël werd geboren op Vlieland op 23 maart 1965.
Eugène was de broer van Paul Alexander die "bijna" op Vlieland werd geboren. Maar door een zware bevalling, die mis dreigde te gaan werd zijn moeder
met grote spoed op een brancard in een militaire jeep naar de westpunt van Vlieland, "de Kroon's polders" gereden.
Ze moest naar het ziekenhuis in Leeuwarden maar een helicopter kon haar niet ophalen, het eiland lag n.l. in een dikke mist. Dus stuurde Defensie een vliegtuig(je) dat met behulp van Radar, Vlieland wist te vinden en landde bij Het Posthuis/Kroon'spolders op de Westpunt waar de Vliehors begint. Ik werd er ook nog in gepropt en zo vlogen we naar Leeuwarden alwaar
Paul werd geboren, gezond en wel.
Je begrijpt dat toen Eugène op komst was wij gepakt en gezakt met een hotline en een heli klaar stonden. Wie schetst onze verbazing toen Eugène pijlsnel te voorschijn kwam.......
Geen vliegtuig, geen heli, gewoon "zoals het hoort".
In Augustus 1968 vertrokken wij van het eiland. Eugène was toen 3 jaar jong.
Ik was werkzaam bij het Staatsbosbeheer op Vlieland sinds 1 februari 1961.
Ik begon op 1 september 1968 aan een nieuwe baan, nu bij de Vereniging Natuurmonumenten.
Maar helaas er was niet zo snel aan een huis te komen.
Wel werd mij een huis in het vooruitzicht gesteld in het Gooi maar ik moest "even" geduld hebben.
Dat geduld had ik wel en we gingen vanaf Vlieland tijdelijk naar Deventer. In een mooie flat, maar ja geen eiland zoals Vlie'..........
Ongeveer 8 à 9 maanden later, augustus 1969, streken we neer in het Gooi.
Eugène was toen 4 jaar.
Nu een grote stap verder.
Op 18 september 1997 overleed Eugène. Op 22 september een bescheiden afscheid in Crematorium 'Den en Rust' te Bilthoven. Zijn broer Paul hield een mooie gevoelige toespraak.
Wat ik me nog herinner dat hij vertelde dat Eugène altijd voor verassingen zorgde en dat het daarom heel goed denkbaar is dat hij op zekere dag zo maar weer voor ons staat.
De muziek die werd gespeeld was 'Wiegenlied van Schubert', 'Abschied' van Roger Whittaker en 'de Wind nam hem mee' van Frank Boeijen.
Op maandag 27 oktober om 11 uur 'smorgens werd zijn as uitgestrooid in het aangrenzende bos bij het crematorium.
Er waren daar, schat ik, 6 jonge mensen bij wien's namen ik niet ken behalve zijn vriendin E. uit Hilversum.
2 april 2013, geschreven door © Daan Buitenhuis, de vader van Eugène Buitenhuis.
Deze tekst is hier toegevoegd aan de In Memoriam-pagina voor Eugène.
|
©