|
oktober 2012
zondag 28 oktober 2012 om 14:29
Eigenlijk wilde ik een Brief schrijven aan Sinterklaas, met de vraag of hij onze kinderen alsjeblieft geen reusachtig grote cadeaux die ze toch niet opruimen omdat die niet in hun te kleine kasten alias ons te kleine huis passen wil geven dit jaar..... En een boek over Opruimen hebben we ook al, dus daarmee mag Sinterklaas ook een ander verrassen ;-)
Maarja, de Goedheiligman is nog niet in het land. Al liggen de folders, de letters en de perpernoten al in alle winkels en wordt elk kinderprogramma voortdurend onderbroken door reclames die de wensen moeten aanwakkeren.
Dus in plaats daarvan, wijs ik maar even naar mijn eigen speelgoed. Met foto's van een poppenreparatie van 22 - 25 september :-)
donderdag 11 oktober 2012 om 12:53
Best sympathiek :-) dat de sterfdag van mijn zusje voortaan de International Day of the Girl Child is.
Voor we onze blik richten op scholen in Ghana of Togo, waar volgens het Plan-Report 16% van de kinderen een medeleerling kent die door seksueel misbruik van een leraar zwanger geworden is, mogen we best de hand in eigen boezem steken, zolang er in nederland ook nog priesters, zorgverleners en leraren zijn die probleemloos hun pensioen kunnen halen ondanks seksueel misbruik.
Maar daarover kunt u beter lezen in Leibele's weblog, omdat hij er veel meer over heeft geschreven dan ik :-)
In elk geval hoop ik dat 11 oktober - Wereldmeisjesdag voor heel veel kinderen betere rechten en omstandigheden zal brengen, en er meteen ook meer aandacht zal komen voor het —naar mijn mening verwante thema— het aborteren van een half miljoen (!) meisjesfoetussen per jaar.
zondag 7 oktober 2012 om 23:21
Vandaag is de site van het International Auschwitz Committee precies negen jaar oud. Voor een website is dat reusachtig oud, en als ontwerper/bouwer van de site vind ik het een aparte ervaring om mee te maken dat een site, buiten mijn eigen beheer, zo lang online is gebleven. Zeker omdat de dagen waarin de site online ging, bij vreemde samenloop van omstandigheden zo beladen waren met de ziekenhuisopname en vervolgens dood van mijn zusje.
Ik denk er wel eens over, om de eigenaars van de site aan te bieden om de site te updaten, er is immers content bijgeplaatst en die vraagt wellicht om aanpassing van het ontwerp. Maarja, zitten ze erop te wachten? Zoals een goede kennis wel eens zegt: "Alles wat gratis is wordt verpest" — oftewel: gratis moeite is verspilde moeite :-} Maar om nou een hulpaanbod met een offerte te doen, nee, dat staat me tegen.
Enfin, ik heb de jaardag van de site dus op een andere manier herdacht :-) Bij de AKO lagen grote stapels van Denis Avey's boek "The Man who Broke into Auschwitz." Achter deze ongelukkig gekozen titel (in het Nederlands: "De man die naar Auschwitz wilde" ook al zo ongelukkig gekozen) gaat het indringende verhaal schuil van een Britse krijgsgevangene, te werkgesteld in Monowitz-Buna, een onderdeel van Auschwitz.
Het boek van Avey deed me meteen andere boeken (her-)lezen, van Primo Levi, Elie Wiesel, Jaap Bronkhorst en Menachem Arnoni. Want het is jammer dat de kracht van het boek van Avey teniet gedaan dreigt te worden door de controverse rond het boek, die misschien wel vooral is ontstaan door de vreemde titel-keuze.
Die titel slaat namelijk op enkele korte passages in het boek, twee passages die mijns inziens niet de kern van het boek vormen. De kern van het boek is de stelselmatige vernedering, de wreedheden, de moordpartijen en het bizare, volslagen oneerlijke lotstoeval dat op elk moment van de oorlog noodzakelijk was om te overleven, waar je ook was, in een tank in de woestijn, op een schip vol krijgsgevangenen of in slavenarbeid voor de vijand, waarin een mens geen mens meer was maar een ding, overgeleverd aan de willekeur van beulen — en desondanks toch nog oog voor zijn omgeving en het lot van mede-afgebeulden houdt. Bij sommige passages moest ik aan de beklemming van Hemingway denken, die de horror van de oorlog zó kan beschrijven dat ik zijn boeken nauwelijks kan uitkrijgen.
Toch heet het boek niet "Roodharige dwarskop die de hel van de woestijn en de hel van Auschwitz overleefde." Nee, de uitgever koos de passage die —inderdaad, ook als je nog van geen controverse weet— het meest surrealistisch overkomt: De hoofdpersoon in Avey's boek ruilt tweemaal tijdens de nacht van plek met een joodse gevangene. Een passage die veel vragen opriep bij historici en zelfs medegevangenen. Terecht lijkt me, want of de plaatsruil nu exact zo heeft plaatsgevonden als Avy schetst of niet, het moet een uiterst gevaarlijke onderneming zijn geweest, waar eigenlijk niemand baat bij had, die bovendien achteraf niet meer te bewijzen is. En de hele geschiedenis van Auschwitz en de Shoah is niet gebaat bij halve waarheden.
Toch wil ik niet uitsluiten dat Avey zijn verhaal volkomen te goeder trouw zo vertelt. We lezen hoe hij leed onder het feit dat hij krijgsgevangen genomen is, en ondanks allerlei opstandige, impulsieve ontsnappingspogingen niet slaagt om zijn plicht als soldaat te volbrengen. Hoe hij ondanks zijn waardeloze slavenleven in Buna toch een verschil wilde maken en vreesde dat er niemand zou overblijven om te getuigen. Een dwarskop die zo inelkaar zit, zou, na alle kamikaze die hij in de oorlog al overleefd had, vrienden die hij naast zich kapotgeschoten had zien worden, misschien wel in staat geweest zijn om zo'n waagstuk te bedenken. Maar of uitvoering mogelijk was, daarover durf ik me niet uit te spreken.
En er is één ding waarin de critici van Avey ongelijk hebben: Avey zou de woorden "Arbeit macht frei" niet gezien kunnen hebben. Maar ook Primo Levi meldt deze woorden gekend te hebben boven een poort naar Auschwitz III/Buna Monowitz, net als deze woorden zijn misbruikt in Sachsenhausen, Theresienstadt en Dachau.
Uiteindelijk is het boek van Denis Avey te waardevol om vanwege die die twee korte onbewijsbare passages terzijde te leggen. Zonder zijn boek zou ik ook niet de andere boeken (her)lezen hebben — en nu kunnen zeggen dat ik Primo Levi's boek iedereen die nog nooit iets heeft gelezen over Auschwitz het meest zou aanraden.
Enfin, er valt meer over te zeggen, nog meer over te lezen — maar volledig te begrijpen zal het thema nooit zijn.
woensdag 3 oktober 2012 om 17:41
Voor een 101-jarige ziet hij er weer heel goed uit, het Kämmer & Reinhardt-115A-popje, dat hier op 28 juni bezorgd werd zoals op de linkerfoto. Het vervolg van het restauratie-verslag staat hier.
woensdag 3 oktober 2012 om 17:34
Dat enge
griezelmens uit Goes (zo zie je maar weer dat er uit Goes niet alleen goeie mensen zoals mijn Oma komen) heeft mijn werkbril gejat.
Ze verscheen er, met aandachthongerige blootkalender en al, mee in Pauw en Witteman. En ik wil natuurlijk niet geassocieerd worden met een slakbeplakker en kattenvilster, dus ik moet nu HEEL ERG HARD OP ZOEK NAAR EEN ANDERE bril.
Zo groot mogelijk, want dan zie ik zo min mogelijk randen over mijn beeldscherm. Dus als iemand weet waar ik zoiets in plus 1,5 kan bestellen, dan hoor ik het graag ;-)
P.S.: Weest u niet bang dat ik in de Supermarkt wordt aangezien voor Kattenkiller: ik heb nog een hippe Belgische leesbril waarmee ik veilig etiketjes kan lezen ;-) Maar ik wil wel SMARTEGELD, ja!? ;-)
woensdag 3 oktober 2012 om 17:32
Vannacht droomde ik dat ik in mijn agenda keek, en —schrik— de maanden oktober, november en december waren eruitgescheurd: ik keek tegen de lege scheurrandjes op binnenzijde van de rug aan.
Het was zo'n droom waarbij je in de ochtend de neiging hebt om even te kijken of de blaadjes niet ècht ontbreken. Voer voor psychologen natuurlijk ;-)
Zelf denk ik dat het kwam door de mail van gisterenavond, over het thema helpen op school. Je beantwoordt welwillend een vraag om hulp van een leerkracht, en dan blijkt daar een andere ouder, een professional, die eerder om hulp gevraagd was en met alle liefde had toegezegd, bij terzijde geschoven te zijn. Hou je (dat wil zeggen: ik) zo'n smaak aan over van: als ik dat geweten had... Of beter geformuleerd: Laat dat hele feestgedoe van boekenweek tot kerstdiner maar aan mij voorbij gaan. Nu had ik schoolkerst al afgezegd: er komt een boek aan van ICTrecht.nl, maar 'helemaal niets doen bij schookerst' is ook geen optie. Ook niet als je niet aan de voorbereidingen meedoet. Om dat proces in goede banen te laten verlopen, moet ik er nog heel wat hoofdbrekens tegenaan smijten.
Een echte psycholoog zegt natuurlijk: Het is oktober. En dan wil je iets meelevends bedenken en doen voor je ouders. En je nichtje en neefjes. Maar er valt zo weinig te bedenken en doen.
Feestjes, ik heb wel een (poppenmaak-)feestje bedacht, maarja, dan moet nichtje Esther toevallig maar van poppenmaken houden en zin hebben om dat samen met haar nichtjes en een vriendinnetje te doen. En mijn ouders hebben er niets aan. Die zitten maar in hun eentje op dagen als de zesde en de elfde oktober. Voor de negende keer alweer. :-/
Op de een of andere manier ben ik bang voor de tiende keer. Ik weet niet waarom. Dat heb ik al een tijdje. Alsof het een griezelige, ongewenste mijlpaal is.
Misschien kan ik bij 2013 de maand oktober vast uit m'n agenda scheuren ;-}
|
©