|
november 2015
maandag 30 november 2015 om 14:32
Als ouders, broer of zus kun je kun je geen erger bericht krijgen: uw dochter is dood en het lijkt op zelfm.....
Op zaterdagochtend las Edwin het bericht voor, van een vader die zijn dochter zocht: ze was uitgeweest in Hilversum en ondanks een nachtelijke politiespeurtocht verdwenen. Ik tikte #hilversum in op twitter, en las in een tweet aanrijding persoon trein en voelde mijn armen koud worden.
Je wil dat het niet waar is, dat beide berichten los van elkaar staan.
In de loop van de dag ontvingen we een ouderbrief van het ATC, dat door tragische omstandigheden een einde is gekomen aan het leven van onze leerlinge Dascha Graafsma, een paar klassen hoger dan L..
Ik zou mijn vragen bij Dascha's dood niet hebben opgeschreven, als Dascha's vader vandaag geen oproep had gedaan om het bericht en de vragen te delen met elk mogelijk mediamiddel waar u over beschikt.
Lieve René,
Er zijn geen woorden voor jullie verlies en de gruwelijke zoektocht die het lot jullie heeft opgelegd.
Uit de talrijke boeken over zelfmoord spreekt dat niemand zomaar een gruwelijke aanslag op zijn eigen leven pleegt.
Ja, er moet iets aan vooraf gegaan zijn. Een vergiftigde pil of drankje, een aanranding, een pesterij. Een plotseling opgehaalde herinnering aan een traumatische gebeurtenis in het verleden.
Wat heeft Dascha meegemaakt in de drie en een half uur tussen de Emmastraat en Station Sportpark. Wie is ze tegengekomen? Wie heeft haar gezien? Ik hoop dat iedereen die ook maar een half antwoord heeft, de informatie met jullie deelt.
Alle achterblijvers, ook de vriendinnen die met haar uit waren, lopen kans op een levenslang schuldgevoel, met alle verdere traumatische gevolgen van dien.
Ik hoop dat het antwoord 'eenvoudig' mag zijn... dan denk ik aan de aanrander die actief was in Hilversum en goed uitziende tienermeisjes als slachtoffer koos.
Laat het antwoord zich niet verstrikken in kleine ruzietjes, die alle tieners onderling wel eens hebben. Kleine dingen zijn zelden groot genoeg voor zoveel geweld. Laat het makkelijkste antwoord niet de vijand van het juiste antwoord zijn. Dat zou alleen maar extra onrecht betekenen, voor Dascha en alle achterblijvers.
Voor wie door dit bericht weer wordt geconfronteerd met ondraaglijke vragen boeken voor nabestaanden en 113online :(
donderdag 26 november 2015 om 10:49
Toch is het oneerlijk! Dat mijn broer ALLES eet en daardoor te dik wordt. En ik daardoor op een dieet van "slechts" 1 blik Felix per dag en van die smerige brokjes (die mijn broer toch wel de hele dag door eet) gezet word.
En dat JIJ dan de lekkere brokjes achter glas doet....... Tssssk....! Maak open die pot!
En dan NET doen of je mijn gedachten niet kunt lezen....... Tsssss... Jokkebrok! Als jij naar de keuken gaat, ren ik gewoon metéén naar die pot!
Ja maar schat, als ik jou iets extra's geef, staat je overgewichtige broer hier ook meteen...
Nou en! Laat mijn broer toch lekker schranzen!
Kijk mensen! Wat ik een gemeen loeder van een baas heb!
maandag 23 november 2015 om 16:13
Last week I learned that empathy is more controversial than hatred :-( We sing imagine, but ...can we put ourselves in other's shoes?
Most of us can imagine the horror of a happy night at a restaurant, a concert-hall, an airplane or a soccer-stadium, ending in massive bloodshed. Massive and meaningless loss of innocent lives.
We can imagine the tremendous sadness and anger of the families of the victims.
We can imagine the horror of living in a City where schools, shops, subways and offices are closed, where armoured vehicles roll through the streets and shots are fired.
We can even imagine the Utopian World of John Lennon.
If we can imagine all that, how come we cannot imagine what it is like to flee from a warzone?
Or, how come we can't imagine what it would be like, if it were your son or brother that the army is after? How come we cannot put ourselves in the shoes of, for example, Salah Abdeslam's Mother?
Imagine, what it would be like, to see Newspaper-photographs, with a human spine, human jaw-bone and black haired skull-parts in the streets of Saint Denis. (The Irish-Mirror.co.uk was one of the few Media that had mosaic-filtered the skull-parts.)
Imagine what it would be like to wonder if it is your son or daughter. Not just dead, but also an assassin: leaving you to be the mother of a killer, for the remainder of your days.
Let's not pretend we can imagine.
We can't.
We are incapable of putting ourselves in anyone's shoes.
If we could, we —none of us, of whatever religion we are— would not accept any invitation to jihad :-(
More on Paris/Brussels/Molenbeek:
vrijdag 20 november 2015 om 14:22
De Protestzingende Oude Hip (hippie was 'ie nu toch echt ontgroeid ;-)) kreeg dankzij The Kik weer de aandacht die hij verdiende. Hem was voorspeld dat hij met zijn astma geen 20 jaar zou halen, maar het werden er desondanks 69.
Vierendertig jaar ben ik fan geweest van Armand's übervrolijke muziek en zijn kunstwerkjes van LP-hoezen, op het Dirk Sloos Youtube-kanaal was ik een van de 49 volgers van zijn filmpjes, waarin hij zowel zong als honderuit praatte: Armand verloot zijn Gitaar.
Misschien ben ik een beetje te relativerend, maar ik denk wel 'ns dat een mens beter kan doodgaan 'na twee dagen longontsteking' (als het bericht klopt) dan aan een langdurige, slopende ziekte. Zeker na een rijk, in de zin van creatief, leven.
Wie zijn muziek op ben ik te min na niet kende, luister Rue de la Paix, Armand.
vrijdag 20 november 2015 om 11:16
Dat was een leuke verrassing vanochtend.....! Piet bezorgde een chocolade M van mama in mijn schoen, in mijn favoriete smaak puur.. :-)
En van de Sint kregen we een kaart uit Zeeland.... :-)
Dankjewel Sint en Piet! :-)
donderdag 19 november 2015 om 17:56
Al jaren neem ik me voor om hier serie te beginnen: Gesprekken in de winkel. De Supermarkt, de Kringloper, de Drogist. Of zoals Edwin zegt: "Als er een marktplaats-koopster langs komt, ontfutselt Jolie binnen vijf minuten haar levensverhaal." Teveel eer hoor, het is gewoon pure interesse: what makes people tick. (Sorry voor het engels.)
En zelfs als ik denk dat mijn interesse op is, uitgeblust, platgeslagen door teveel Nieuwsbulletins en krantenartikelen, dan kan ik toch zomaar ergens twee hoogbejaarde kunstschilder-broers tegenkomen, een geestige gitarist, of iemand die op zak loopt met een foto van zijn overleden vrouw, iemand die weer loopt ondanks een ongeluk. En dan denk ik daarna... Dat Zou Ik Moeten Opschrijven! (Moeten Filmen! denk ik ook wel eens, maarja, een camera verjaagt gesprekken, vrees ik.)
Vanmiddag liep ik snel langs de Kerstspullen bij de Kringloper, en ving flarden op van een telefoongesprek. In een taal die ik niet kon thuisbrengen. Het klonk bekend, en toch kon ik het niet verstaan. Het leek een mengeling van arabisch en klanken van deze kant van de Middellandse Zee.
U kent mij, op de keper beschouwd een verlegen hakkelaar, maar ik kan het op zo'n moment (de man hing op en zei mij goedendag) niet laten om te zeggen: "Dat was een prachtige taal, ik wou dat ik die kon spreken." Zoiets kun je alleen geloofwaardig zeggen als je het meent. Mensen die zich ergeren aan andere talen zullen zich niet snel op zo'n gedachte betrappen ;-}
Wat bleek de prachtige taal te zijn? Cypriotisch, een mengeling van Grieks en Arabisch, zo vertelde de alhierwonende huisschilder die bij de Kerstspulletjes had staan bellen. Hij was bezig met Nederlandse les, en kon smakelijk lachen om het Homerische Grieks, waarmee ik de bedrijfsnaam op zijn vistekaartje kon vertalen.
Het was maar een kort gesprek. Familie, woonplaatsen, werkplaatsen, Engeland, Cyprus, het weer. Maar ik kan het iedereen aanraden. Zegt iemand je vriendelijk goedendag? Waarom zou je niet even een gesprekje aanknopen.
En daar hebben we in deze tijd, denk ik, ook meer aan dan aan Grote Analyses en Oorlogstaal.
zaterdag 7 november 2015 om 11:53
Neef Jonathan, de inmiddels 19-jarige zoon van mijn zusje, is vandaag vertrokken als vrijwilliger naar Lesbos, om vluchtelingen te helpen.
Mijn zusje zou daar heel trots op geweest zijn, ze schreef wel 'ns dat ze graag voor artsen-zonder-grenzen wilde werken.
De vrijwilligers van de organisatie waarmee Jonathan gaat, blijven een week op Lesbos. Het werk is belastend, te lang nog-nauwelijks-levenden :-/ uit het water halen kan traumatisch zijn. Zeker als je, zoals Jonathan die rechten en politicologie studeert, er niet voor bent opgeleid.
Een goede laatste zin voor dit stukje heb ik niet. De vluchtelingencrisis is zó groot, elk denkbaar woord belicht maar een deel van het probleem of de oplossing ervan :-|
Misschien kunnen we in Nederland een voorbeeld nemen aan deze minder-hysterische en meer-pragmatische Vlamingen (video, Terzake, Canvas). En aan Jonathan natuurlijk ;-)
woensdag 4 november 2015 om 21:10
Zo, wij hebben een nieuwe fruitschaal, slakom, eh, wasmachine ;-)
U herkent het misschien: deze fruitschaal is het glas uit het deurtje, van de, in ons geval, 20 jaar oude wasmachine.
Het idee is niet van mij, maar van Naftalie (die u hier ziet op de 27ste foto van een jaar of 9 geleden) die wel 'ns een dinertje gaf en sla serveerde in wasmachine-deurtjes :-)
Maar dat was nog in tijden dat het kapotte machines op straat gezet werden, en niet, zoals tegenwoordig, keurig worden meegenomen ter recycling.
|
© 