|
december 2014
woensdag 31 december 2014 om 13:23
Hij staat er, de Meccano-boekenkast! Vast aan de muur. Ik ben al een paar avonden bezig met boeken uitpakken en sorteren — daarom staan ze zo gek in de kast: eerst soort bij soort.
Nu blijken er alleen nog —even gauw geteld— twaalf dozen met boeken over. Of die er na het sorteren allemaal inpassen? Ik hoor u denken (of ...waren het mijn eigen gedachten ;-)) neem toch een eReader.
Ach ja, gedrukt versus digitaal, het is inmiddels een oude discussie. Ik hou het nog even ouderwets bij gedrukte boeken, die kan ik overal lezen zonder ADE / DRM en ander treurig gerommel van software-leveranciers die een rol in de boekenmarkt en auteursrecht-business willen spelen ;-}
Enfin. Een fijne avond allemaal en een heel mooi 2015!
dinsdag 30 december 2014 om 14:35
De eerste blogstukjes hier, schreef ik eigenlijk alleen als ‘vulling’, om het achterliggende script in een les te kunnen bespreken.
Het was de zomer van 2002, bloggen was hip, Facebook bestond nog niet, en de bloggers van die tijd schreven, tot mijn toenmalige afgrijzen, over allerlei Persoonlijke Dingen ;-) Ik nam me heilig voor om DAT NOOIT te doen. Zakelijk en technisch moest het blijven. En dat ‘onzinnige reageren’ had ik ook niet aan het script toegevoegd ;-)
Ja lieve mensen, u ziet het, ik ben al jaaaaren bezig mijn spartaanse (en achter al dat geouwehoer verlegen) karakter bij te schaven ;-]
Want in de loop van de tijd zijn een hoop van mijn zelfverzonnen regels versleten geraakt. Zo werd ik vannacht wakker (gemaakt ;-)) en zag een 'weblogstukje' in mijn hoofd. Een stukje dat weer al mijn regels tart.
Ik droomde nl. dat we uitkeken op de Villa van ‘FransisKUSSSSS.’ Gelukkig kijken we in werkelijkheid uit op een kantoorpand, maar in dromen staat alles op andere plekken. Zelfs mijn Opa kwam blij zwaaiend voorbij, de Opa die ik niet meer gezien heb sinds hij me in een droom vertelde dat hij 71 zou worden: noch in dromen, noch In Real Life, want hij overleed kort daarna aan longonsteking :-/
Enfin. In de droom had de jeugdclub van FransisKUSSSSS iets stoms uitgehaald. Ze hadden in de Villa iets uitgespookt als glaasje-draaien (iets waar ik me verre van houd.) En daarbij was mijn zusje komen opdraven. En ja, wie haar gekend heeft: die was WOE-DEND. Die had wat tafels omgekeerd. Zoals te verwachten is bij glaasje-draaien ;-)
Met tegenzin moest ik die Villa in. Met een pak kaarten, met mooie plaatjes en spreuken erop. Die gebruikte ik om zowel met mijn zusje als met de jongeren te praten. Het was eigenlijk nep, want ik kon mijn zus zien die oprecht boos en teleurgesteld was, maar de jongeren niet. Waardoor het voor hen leek of ik ‘via die kaarten praatte.’
De rust keerde weer; er kwam een leidster die de ‘kaarten nog even instraalde’ en goedkeurde, iets dat ik inwendig oogrollend bekeek.
Aan dromenuitleg doe ik niet: die zegt meestal meer over de uitlegger dan over de dromer. Maar misschien... moeten mijn kinderen me vaker 's nachts wakkermaken, dan onthoud ik de fijne verhaaltjes die ik wakker nooit zou kunnen verzinnen :-)
maandag 29 december 2014 om 12:59
Een stukje geschreven voor 9 november 2014, dat gesneuveld was in onverwachts.
Raadsel:
Het is 9 november 1989. Op de Geuzenweg in Hilversum zitten vier jongeren gekluisterd aan de televisie: twee Duitse conservatoriumstudenten, één Nederlandse journalist, en één meisje, tekenleraar. Ze zijn allevier geboren rond het midden van de jaren zestig.
De televisie vertoont beelden van de Bornholmer Strasse in Berlijn, waar mensen juichend, klappend en zwaaiend de grensbrug passeren. De Val van de Muur is een Feit. Hadden al onze grootouders dit moment nog maar beleefd.
De Hamvraag:
Bij wie van deze vier jongeren liepen de tranen over het gezicht? U mag denken aan achtergrond, beroep, man/vrouw etc. ;-)
P.S.:
Wie erbij was, mag het antwoord niet verklappen ;-) Of, nouja, voor deze ene keer dan ;-)
zondag 28 december 2014 om 21:10
Mack's post De tas met verloren voorwerpen herinnerde me aan de dingen die hier af en toe tevoorschijn komen. Zoals de schotels-zonder-kopjes.
Meestal verloren voorwerpen die niemand mist: een plastic hertje met afgebroken pootjes, een vermolmde poppenkast, een grauwe theedoek of een Telegraaf uit de jaren '40. Nu lazen de bewoners van de oorlogstijd ook dat krantje van Anton Mussert, maar daar heb ik nog niets van teruggevonden — of het moet precies zo als de Telegraaf geklonken hebben ;-)
Enfin, dit motortje kwam tevoorschijn bij het loshalen van de keukenverwarming. Het stamt uit 1976, dus is vast van een kind geweest dat iets jonger was dan ik.
Wie het mist, mag het komen halen ;-) En anders mag Rosalie hem aan haar Playmobiel-verzameling toevoegen, of gaat ie in de doos "fotogeniek materiaal."
P.S., De schotels-zonder-kopjes zijn trouwens al terug naar hun eigenaars — en hun kopjes! ;-)
donderdag 25 december 2014 om 00:23
De verhuizing van de webservers was misschien wel het beste voorbereid van de hele verhuizing ;-) En toch.... gingen ze dinsdag allebei down.
De ene machine overleed bij het uitschakelen. Of beter gezegd: weer aanzetten. Ja, have you tried turning it off and on again is niet altijd goed voor computers ;-} Het extra stroomstootje bij het uit/aanschakelen kan net teveel zijn voor een zwak onderdeel, en bij deze (stokoude) server is dat steevast: de voeding. Die begeeft het elke 1 à 2 jaar.
Edwin had voor het geval zoiets zou gebeuren een tweede machine staan, en die... gaf de geest bij een Linux-update ;-}
Een nieuwe voeding in het oude bakbeest monteren was de snelste methode om weer een machine online te krijgen, en *hulde* dat is gelukt.
Dat geeft me de kans om iedereen toch nog Fijne Feestdagen te wensen. De kaarten zijn ook onderweg, snel en fraai drukwerk van drukzo dit jaar. Bij de keuze van de drukker kijk ik de laatste jaren erg naar de website: het is zo fijn als alle informatie op de site helder is en je zelf je bestanden snel kunt uploaden. Dat kon hier allemaal. Hoe erg ik het wel 'ns kan ervaren als 'ontrouw', als je een andere drukkerij kiest ;-} Maarja, dat zal wel komen door alle drukkers in de familie en voorouders ;-)
Enfin, een fijne Kerst allemaal!
zaterdag 20 december 2014 om 14:24
Twee jaar geleden hadden drie ontwikkelaars een idee: een programmeerbaar robotje, waarmee kinderen plezier kunnen hebben in leren programmeren. Een jaar later was het prototype klaar, en zochten financiering via crowd-funding.
Dat was het moment waarop Edwin het robotje bestelde. We hebben daarna héél vaak moeten horen.. "Wanneer komt de robot?"
En vandaag werd er ineens een paket bezorgd: Geen idee wat mijn man besteld heeft, zei ik (zoals vaak ;-)) tegen de Postbezorger. Het bleek Dash & Dot de programmeerbare robot!
Rosalie bestuurt hem vanaf de iPad, en de Kittens zijn al (bijna ;-)) gewend aan het brabbelende, knorrende blauwe-bollen-wezen dat door de kamer rijdt...
ik zal nog een stukje met meer informatie en foto's maken als L. en R. er wat projectjes mee geprogrammeerd hebben..
vrijdag 19 december 2014 om 15:52
Over een paar jaar kun je vast op een YouTube-button klikken: Genereer mijn Top 20 van het afgelopen jaar. Technisch gezien zou YouTube *kuch* Google het allang kunnen: ze houden genoeg informatie over je luistergedrag bij.
Gelukkig bestaat de knop nog niet, veel mensen zouden het waarschijnlijk een privacyschending vinden ;-) Voor wie dat niet snapt: u speelt waarschijnlijk net als ik voornamelijk muziekfilmpjes met briljante straatmuzikanten en filmpjes met nieuwswaarde ;-)
Enfin, ik dacht gisterenavond: laat ik een Top 20 van 2014 maken. Lang is mijn playlist niet, ik ben nog altijd ietwat allergisch voor muziek, en dat duurt al 11 jaar. Zo vind ik bijv. Amsterdam van Coldplay een van de mooiste nummers die er bestaan, maar of ik er nu achteloos of intensief naar luister, ik kan me òf niet concentreren, of er verschijnen tranen op mijn gezicht. Hetzelfde geldt voor het grootste deel van het repertoire van Nick Cave, Leonard Cohen, ach, laat ik ze niet opzoeken. Het is niet productief. Niet praktisch. Ik geloof niet in de geest als stoommachine, van 'wek die emoties maar lekker op, dat lucht op.' Die gedachte is verouderd, en komt uit de tijd dat de stoommachine net voor allerlei vooruitgang zorgde. Tegenwoordig weten we dat je met eindeloos emoties opwekken hooguit jezelf extra verwondt. Kortom: niet productief.
Zo maakte ik gisterenavond een klik-klak-klaar-playlist met de songs die ik regelmatig draai. En oops: het bleek bijna een
kopie van mijn Top 30 uit 2011 ;-}
Na wat schuiven staat er nog maar 1 nummer uit m'n Top 30 van 2011 op m'n Top20-Shortlist-van-2014: Ain't Going to Goa - de humoristische anti-hippie-song van de Britse band Alabama 3 ;-)
- DJ Aphrodite - Aphromoods (Drum & Bass)
- DJ Aphrodite - Tower Bass (Drum & Bass)
- Underworld - Born Slippy (Tech Trance)
- Chemical Brothers - Setting Sun (Breakbeat / Big beat)
- Hot Chocolate - Every 1's a Winner (Funk/Rhythm-and-blues)
- Alabama 3 & Zoe Devlin - U Dont Danse To Tekno (Blues/Rock/Country/Trip-Hop)
- The Sisters of Mercy - Marian (Post-punk/New Wave)
- Sisters of Mercy - The Damage Done (Post-punk/Britpop)
- The Stooges - Wanna Be Your Dog (Pre-punk/Britpop)
- Wally Tax & The Outsiders - Lying All The Time (Nederpop/Rock)
- The Kinks - Days (Britpop/Rock)
- Klampf Attacke - Ich glaube dran (Gerpop/Gitaarrock)
- Armand - Ben Ik Te Min (Nederpop/Rock)
- Rolling Stones - Paint It Black (Britpop/Rock)
- The Doors - Break on Through (USpop/Rock)
- The Modern Lovers - Someone I Care About (USpop/Rock)
- The Screenbeats - Hospital (Modern Lovers cover - Live) (Britpop)
- The Modern Lovers - She Cracked (USpop/Rock)
- Rolling Stones - You Can't Always Get What You Want (Britpop/Rock)
- Alabama 3 - Ain't Going to Goa (Blues/Rock/Country/Trip-Hop)
Muziekliefhebbers (met dezelfde smaak als ik ;-)) kunnen de 2014-top 20 als YouTube-playlist beluisteren, net als de 2014-top50-playlist. Veel plezier!
woensdag 17 december 2014 om 00:11
Mijn vader had als kind Meccano, zo ontdekte ik rond mijn 5e op de zolder van mijn grootouders in Deventer. Een sprookjesachtige zolder was het in mijn ogen, waar mijn vaders jongste zusje een reusachtige modelspoorbaan had staan en doolhofachtige kamertjes waren, met in één ervan een gefiguurzaagd kabouterlampje (jeugdwerk van mijn vader) een schoenendoos met knikkers, en als ik me goed herinner kleding en boeken of tijdschriften, de laatste in kastjes met glazen deurtjes. Maar ik was zo jong, ik kan me heel goed vergissen.
De bak met Meccano, metalen constructiespeelgoed, herinner ik me des te beter. Tussen slijtageplekken kon je zien dat het ooit rood en blauw geweest moest zijn en van de lange staven waren er een aantal gebroken. Waarschijnlijk zal mijn vaders Meccano er ooit zo uitgezien hebben. Versleten of niet, ik was die middag niet meer bij die bak vol schroefjes en metalen plaatjes weg te krijgen.
Wie die middag het verhaal bij de Meccano vertelde weet ik niet meer. Het zal mijn Opa, mijn Oma, mijn vader zelf of één van zijn zusjes zijn geweest. Mijn herinnering zegt dat mijn Opa de verteller was, maar het kan evengoed zijn dat ze allemaal mij het verhaal van de Meccano-kerstboom wel een keer verteld hebben.
Mijn grootouders hadden in mijn vaders kindertijd geen kerstboom. Dat was heel gewoon in die tijd: was je christelijk, protestants christelijk, dan had je geen kerstboom. Een kerstboom in huis halen was een ‘heidens gebruik.’ Dus hadden geen van mijn grootouders kerstbomen in huis.
Maar mijn vader wilde zo graag een kerstboom, dat hij er één bouwde van Meccano. Hij versierde hem met papier, en maakte er echte kaarsjes in. Achteraf gezien best progressief van mijn grootouders, dat ze de Meccano-boom gedoogden. Een kerstboom is een kerstboom lijkt mij, al zullen de heidenen geen Meccano gehad hebben ;-) Enfin. De kaarsjes werden aangestoken, en...... al snel stond de hele Meccano-kerstboom in lichterlaaie.
U begrijpt wat ik op mijn zesde verjaardag kreeg: een doos vol fascinerende metalen plaatjes, schroefjes, moertjes en wieltjes, kortom, echte Meccano. Ik bouwde er eindeloos objecten mee, eerst volgens het boekje, en later zelfbedachte, met motortjes en batterijtjes, als het even kon uit ander speelgoed gesloopt.
Hoe graag ik ook buitenspeelde —vooral in Groningen want daar was het weiland vlakbij, net als het spoorviaduct, het kanaal, de verlaten vuilnisbelt en het stuk opgespoten grond, allemaal plekken waar je met de buurkinderen de spannendste avonturen kon beleven— het kwam regelmatig voor dat ik de vraag "Komste buuten speulen?" beantwoordde met "Nai, gaain zin.." ('dialect' was natuurlijk ten strengste verboden, maar hey, wie de taal van de buren niet spreekt, heeft geen vrienden ;-)) omdat ik nog een of andere helikopter wilde afbouwen die zelf moest kunnen vliegen. Wat natuurlijk nooit lukte —de zwaartekracht hè ;-)
Jarenlang heb ik niet meer aan de Meccano gedacht. Totdat ik een oplossing zocht voor het ‘probleem’ te veel boeken voor elke denkbare kast. En ja, nu zegt u: gooi ze dan weg. Prima, dat doen we regelmatig. Hele kliko's vol, verouderde programmeertalen, verouderd gedachtegoed van chakra-reutelbla tot Freud en P.C. Kuiper. Maar je kunt blijven weggooien en weggeven, er blijven tòch boeken die je blijft lezen.
En zo werd een paar weken geleden dit Meccano-pakket-voor-volwassenen bezorgd: een plafondhoge boekenkast die precies in de gang past.
Als 'ie klaar is zal ik nog een fotootje maken: ik ben maar niet tot in de avond doorgegaan met inelkaar-zetten: voor de Buren klinkt het vast alsof ik een Eiffeltoren aan het bouwen ben ;-)
maandag 15 december 2014 om 18:44
Wie het knappe filmpje van L. gezien heeft, zou kunnen denken dat we een keuken hebben die tot het plafond vol dozen staat en waar niets eetbaars te vinden is. Gelukkig valt dat reuze mee, ik heb L. ooit het principe "Show, don't tell, en dramatiseren om de kijker te boeien" uitgelegd, en daarmee kan L. erg goed uit de voeten :-)
In werkelijkheid hebben we precies zo'n keuken als Normale Mensen - tenminste: naar het normbesef dat langzaam begon te dagen op mijn 7e ;-)
Iedereen had in 1972 namelijk zo'n keuken. Met blank hout, oranje-bruine muren, een paarse ijskast en citroengeraniums. Alleen wij niet. OK, Oma ook niet, maar Oma had een keuken die zo astronomisch hip was, —met een vlammend rood aanrecht, indigoblauwe tegels, kastjes van geëmailleerd staal en een vloer van zwart mozaïek met hier en daar een gekleurd steentje— dat 'ie vandaag nog steeds hip geweest was.
Maargoed, wij hadden dus geen Oma-keuken, en ook geen keuken ‘zoals Normale Mensen.’ Wij hadden een keuken waar het Reinheitsgebot moest zijn uitgevonden. En niet alleen gold voor bier maar voor alles dat de keuken inkwam of uitging. Overigens was dat geen bier, want mijn ouders drinken niet.
Wanneer ik bij andere mensen at, bij Ilse, Han, Jeremien, Renée of Marijke thuis, zag ik gezellige eetkeukens waar andere regels en andere sferen heersten. En als ik me naar die andere regels voegde, en de ouders van mijn kameraadjes vertelden over de gezellige lunch, kon ik steevast rekenen op een reprimande thuis.
"Wat? Heb jij bij Ilse thuis over maagvliesontsteking verteld..?" Maagvliesontsteking was een ingrijpende ziekte die ik tot mijn tiende 3 keer heb gehad. "Maar je weet toch dat je niet over ziektes mag praten en AL HELEMAAL NIET tijdens het ETEN!"
"Wat heb ik gehoord? Heb jij GEZONGEN aan tafel? Nana Mouskouri?? Maar Jô-lie! Dat hoort toch niet TIJDENS HET ETEN?" Ja, Nana Mouskouri - L'Oiselet. Ik had een liefde-haat-relatie met het liedje. Elke klank kende ik en kon ik nazingen, maar ik wist ook al jong dat het een slecht teken was als het door het huis klonk. Dan was er een depressie op komst. En ik bedoel geen meteorologische ;-} Enfin, gezien het feit dat de ene helft van mijn ouders me in alle toonaarden verbiedt om daarover te schrijven, zal ik dáárover niet uitwijden.
Na 42 jaar is dit type keuken wel een beetje gedateerd ;-) Dus we moeten 'm nog vervangen. Maar voorlopig niet, want ik heb —naast een tennisarm zonder ooit getennist te hebben— meer dan genoeg werk aan de overige ruimten in het huis en de heropvoeding ("Nee, zelf opruimen!") van de huisgenootjes ;-)
Wie de 'originele seventies keuken' in detail wil zien kan hier de hoge resolutie van het snel-aanelkaar-gephotoshopte beeld (8056x5280 pixels) bekijken.
Oh, en wie tips heeft hoe ik de vloer schoonkrijg zonder beitel en plamuurmes, kan hier zien in welke staat de tegels zijn.
zaterdag 13 december 2014 om 23:55
Gisterenavond was ik voor de verandering eens om half 10 gaan slapen. Ik word namelijk om een of andere reden vaak om kwart voor vier al wakker, en dan heb je na een tijdje slaapgebrek. Maargoed, dat terzijde. Point is dat ik eerder dan mijn huisgenootjes naar bed ging. En dat zijn gevaarlijke acties in dit huishouden ;-/
Zo hadden mijn huisgenootjes wèl beide kittens naar hun logeerkamertje gebracht, maar níet de kittenkattenbak. Om een lang verhaal kort te maken: ik werd vanochtend geconfronteerd met een dekbed dat als kattenbak gebruikt was. En omdat de kittens driftig hadden geprobeerd hun drolletjes te begraven, —nee: ik bespaar u de details ;-}
Aanvankelijk heb ik nog staan boenen met chloor en WCpapier, maar dat bleek een zinloze opgave. Niet alleen de hoes, maar ook de vloer, het dekbed, èn het àndere dekbed, waren besmeerd en doordrenkt met kattenbakingrediënten. Uiteindelijk heb ik twee vuilniszakken gehaald en al het beddegoed eringepropt.
Toen ik klaar was, realiseerde ik me dat ik niet helemaal gekleed was in mijn gebruikelijke Tomboy-outfit (spijkerbroek met verfvlekken, trui met verfvlekken), maar de laatste juist vanochtend had vervangen door één van mijn meest beschaafde truien. Zo een waarmee je naar een ouderavond kunt zonder voor gek te worden aangezien. Of naar een Volleybalwedstrijd van Rosalie, zoals vanochtend het plan was. Nu maar hopen dat er geen chloorvlekken op de trui zijn gekomen; de dekbedden waren al behoorlijk oud, en ik had me al afgevraagd of we ze niet moesten vernieuwen.
En ja, de huisgenootjes mogen alledrie leren niet altijd mij in te schakelen om voor hen te denken ;-} Het kan niet zo zijn dat er in een huishouden altijd iemand nodig is die vraagt: "Denken jullie ook aan de.....?"
Eigenlijk zouden ze voor straf alledrie onder een roze Dora-slaapzak moeten slapen vannacht ;-) Helaas zijn ze er weer veel te goed vanaf gekomen: Jolie maakte alles schoon en... de kinderslaapzakken zit nog in één van de verhuisdozen — maar welke ;-)
donderdag 11 december 2014 om 18:01
In Memoriam: Wouter Abell
* 18 mei 1946, Hilversum - † 3 december 2014, Zaandam
Nou meis, zijn we toch nog op dezelfde dag verhuisd, jij naar je nieuwe huis en ik naar de eeuwige jachtvelden. Variant: Naar mijn kuil. Zo zou Wouter over zijn eigen dood gesproken hebben.
Ik heb lang gedacht over de vraag of ik zijn naam voluit zou schrijven. Familieleden, vrienden had hij niet, nauwelijks. Wie zou zijn naam kunnen googlen, zijn vijanden? Moet je die de lol van leesvoer gunnen? En kun je überhaupt leesbaar schrijven over een bizar en tragisch leven, dat al snel onder de noemer stranger than fiction valt?
Wouter leerde ik kennen als een man die rondliep met een molensteen aan misdaad en mislukking. Die hem er toe dreef om, na het uitzitten van zijn straf, euthanasie aan te vragen. Een aanvraag die hem na een jaar soebatten geweigerd werd. Terecht: als euthanasie ons middel wordt om van depressieve ex-delinquenten af te komen, zijn we nog maar een paar stappen verwijderd van het enkeltje Auschwitz op elke OV-chipkaart.
En ja, dat soort uitspraken kon je tegen hem doen, onverbloemd. Hij kon er om lachen —en bleef bij zijn standpunt, dat zijn leven een te grote opstapeling van fouten en mislukkingen was. Dat er beter geen mensen in zijn buurt konden komen. Dat er altijd, vroeg of laat, iets spaak liep. Hij spaakliep.
Maar waar zijn je dromen Wouter? herinnerde ik hem dan aan het toekomstbeeld waarover hij geschreven had vóór hij van de radar verdween en achter de tralies weer opdook: een woonbootje, uitkijkend over het water, ergens ver weg in een leeg deel van Nederland, Zeeuws Vlaanderen bijvoorbeeld.
Ach nee, dromen.. het was al moeilijk genoeg om na detentie woonruimte te vinden —en dan somde hij een reeks van financiele, medische en huisvestingsproblemen op, waarin je bijna heimwee naar de gevangenis kon horen doorklinken. Iets dat hij overigens ten stelligste ontkende. Toch was hij was nergens meer thuis, was vrijwel iedereen kwijt geraakt, zat op alle gebieden aan de grond en kon zichzelf de dood van zijn neef niet vergeven. Leed aan de gedachte dat ook zijn zoon nog geleefd zou hebben als hij maar ‘een beter mens’ geweest was. Een gedachte die, zodra hij hem even wist te vergeten, de kop weer op stak in herinneringen aan zijn exvrouw en andere familieleden die hem de dood van zijn zoon keer op keer verweten hadden.
Op 2 december pakte ik Wouters brieven in, allemaal, een hele la vol handgeschreven brieven, grappige brieven, met waarnemingen in het gevangenisleven, herinneringen aan andere tijden, geestige verhalen uit de scheepvaardij, rake kritiek op psychologen en medegevangenen, het leven als 'gemend kind', met een indische vader en een hollandse moeder die hem altijd het gevoel gaf dat hij eigenlijk te min was. En dat alles eigenlijk zonder zelfbeklag. Kortom, ontroerende en geestige brieven, —die ik allemaal ook handgeschreven beantwoord had. Ik dacht nog: na de verhuizing Wouter bellen.
Maar een hartinfarct werd hem, in zijn net gevonden woonruimte fataal. Gelukkig, zou ik bijna zeggen. Geen euthanasie, geen fatale confrontatie met zichzelf of een ander.
Een afscheidsdienst wilde hij niet. Spreken op de Herdenking tien jaar na Petra's dood, was zijn afscheid, zei hij destijds. En ja, zijn toespraak was geestig, ontroerend en openhartig. En wij hoorden over een ons onbekende kant van Petra, de kant ‘Petra in haar rol als Huisarts.’
Om Wouter niet zomaar afscheidsloos te laten gaan, zal ik iets citeren uit het derde gedicht op deze pagina, dat hij in zijn cel had hangen.
brief aan mijn zusje
Je kent hem wel
de oude reus bracht rozen
Eerst alleen
voor jou en elke week
Met jouw recept
op zak, het handschrift
van een kind
dat levens redde
Het zijne zeker
want je maakte
ruzie met zijn internist
Zo vertelt hij
graag opnieuw
en ik
weet hoe dat
geklonken heeft
Je vraagt me na
een lange week
Waar is de oude reus
die rozen bracht
en altijd aan je
woorden dacht
Ik had hem zoveel
meer gegund
een nieuw epoche
een lentepunt
Lieve Wouter, ik hoop dat je in deze kortste dagen nieuw licht gevonden hebt.
|
|
Lieve mensen, nabestaanden van Wouter, ik kan en wil niet ingaan op teksten die een ander beeld van Wouter schetsen dan de aimabele, humoristische, zelfkritische en zwaar lijdende persoon die ik de afgelopen 11 jaar in lange gesprekken en brieven heb leren kennen.
Hij heeft zijn straf uitgezeten en genoeg geleden. Het is goed zo. As tears go by.
woensdag 10 december 2014 om 19:15
‘Deze keer... gaan we niet... alle deurkrukken eraf schroeven, om vervolgens... maaaaaandenlang tegen dichtvallende deuren te moeten vechten...’ had ik vorig jaar December na de sleuteloverdracht staan gebaren.
Nee nee, beloofd, dat gingen we niet doen, we hadden allebei iets geleerd van de Berberisstraat en de Geuzenweg ;-}
U begrijpt: wij verhuisden vorige week naar een huis zonder deurkrukken.
Geconfronteerd met dit gegeven, zei E.: ‘Deurkrukken? ik wist niet dat je dat zo belangrijk vond...?’
Nouja, een mens wil naar de WC, niet waar. En van onze 4 WC's heeft er
• 1 geen bril,
• 1 geen muren,
• 1 geen deurkrukken (en was dichtgevallen terwijl de losse deurkruk binnen lag) en had er
• 1 deurkrukken die provisorisch door moi met ijzerdraad vastgezet waren.
En ja, ik had het toch echt gezegd. Het begon al een running gag te worden. Net als......... nee —voor een ander stukje ;-)
Ik had de Deurkrukwens anders moeten formuleren. Want programmeurs spreken héél veel talen... C, C++, Perl, PHP, Java, JavaScript, Ajax, XSLT ;-)
if( WCdeurkruk == 4 )
{
printf("Perfect! De deuren kunnen dicht en niemand raakt opgesloten!\n" );
}
else if( WCdeurkruk < 4 )
{
printf("Hmm... hoe zit het met de WC-deuren?\n" );
}
else if( WCdeurkruk == 0 )
{
printf("Waarschuwing. Alle huisgenootjes zullen gaan mopperen, of zelf knoeien met ijzerdraad.\n" );
}
else
{
printf("Hoe gaat het met de WCdeurkrukken?\n" );
}
Het klinkt aardig, voor ons leken, maar waarschijnlijk levert dit hooguit een call to undefined function error op ;-) ;-)
Inmiddels hebben alle WC's deurkrukken. Behalve dan die ene zonder muren, want die heeft ook geen deur ;-) Maar goed, niet geklaagd. We hebben immers een prachtig huis met ademruimte en dat is al heel wat ;-)
woensdag 10 december 2014 om 18:49
"Mijn bazen, die lange tweebeners, hebben weer eens iets krankzinnigs uitgehaald. Ik, Zip, kwieke kater van 15 jaar, zat me al maanden af te vragen wat ze van plan waren. Telkens weer een nieuwe doos in mijn huiskamer. En ik maar kijken: WAT moet dat hier? Moet ik naar de dierenarts? Komt er weer een duif/mus/muis in die doos (die IK niet mag opeten)? Komt de oppas me weer een week lang voeren?
Was ik eindelijk gewend aan die hoge kartonnen torens in mijn huis, kwamen er vier vreemde mannen die alle dozen wegsleepten. ZELFS mijn favoriete stoel namen ze mee. Miesje en ik bleven achter. In een leeg huis. Nouja, leeg, overal lagen speeltjes die Miesje ooit kwijtgemaakt had, dus Miesje had grote lol met die teruggevonden troep. Ik niet, ik zag de bui al hangen. Er stond een ROZE REISKRAT IN DE KAMER. Nou, dan weet je het wel. Dat wordt hommeles.
En ja hoor, 's avonds kwamen mijn bazen weer terug. Mroooooowwwww roepen hielp niet. We moesten in die lawaaimachine, en daarna lieten ze me los in een gigantische doolhof. Mies vond het prachtig, maar ik ben meteen ontsnapt, alle trappen opgerend tot ik niet hoger kon, en gelukkig vond ik daar een gat. WAAR MIJN BAZEN ME NIET KONDEN VINDEN.
Pas na een paar dagen had een van mijn bazen, die witte, die net als een kat kan spinnen, door waar ik zat. Ik hoorde haar miauwen, dus ik miauwde terug. "Zip zit tussen het plafond!" riep ze. Shit, BETRAPT.
Kwam ze met eten..... Ja, die goocheme linkmiechel kwam met ...een bakje Sheba, dat ik NIET KON WEERSTAAN.
Uiteindelijk heeft mijn jongste baas me naar beneden getild en kon ik het niet over mijn hart verkrijgen haar te krabben, dus heb ik maar even rondgeneusd wat ze daar allemaal hadden. BLEKEN ER OOK NOG TWEE KITTENS IN DAT HUIS TE WONEN! Alsof 1 kattige Miesje niet al genoeg was.
Inmiddels heb ik al aardig wat voordelen van dit huis ontdekt. Je mag er in bed slapen. Je kunt je overal verstoppen, want die vertrouwde kartonnen torens staan nu hier. Overal. Ze hebben hier lekker eten. Ze hebben een hele spannende tuin, en ik mag als enige kat naar buiten. Omdat ik verstandig ben, zegt mijn baas. Omdat ik heel hard Wrrrrrrrroooooooowwwwwww bij de deur roep hoor, maar dat wil ze niet toegeven. Anders gaat iedereen het doen.
En die twee kleine uitslovertjes slapen in een logeerkamertje, met hun twee baasjes, dus 's nachts heb ik geen last van ze. Overdag wordt ik zowaar minder opgetild en rondgesjouwd. Heerlijk!"
Er staan nog een stuk of 2 blogstukjes in mijn archief, ik hoop dat ik er tijd voor weet te maken voor ze gedateerd zijn ;-}
woensdag 10 december 2014 om 10:26
Vandaag viel het me weer op: ik ben bij deze verbouwing alleen maar sympathieke mensen tegengekomen.
Zo stond vanochtend in de schemering al de chauffeur van Van Loenen op de stoep, om de (voorlopig laatste) 6 kuubs container uit de tuin te takelen. Altijd een leuk praatje, geduld met het opsporen van de eigenaars van de geparkeerde auto's, en razend efficiënt takelwerk.
Hetzelfde geldt voor de mensen van Bouwmaat, van de Glaswinkel, de Verfhandel, de Hang- en Sluitwerkwinkel, de Haardenspecialist, de Bomensnoeiman, voor de Nieuwe Buren, de Hilversummer die ons zijn steiger leende, de behulpzame mensen van de riolering, voor de toevallige passanten die aanbelden of ze iets uit onze afvalcontainer mochten meenemen, voor Theo-met-z'n-OudIJzer-Bakfietsie, voor de Amsterdamse (!) Verhuizers, en last but not least natuurlijk voor onze Klusjesmannen, —die eigenlijk al met pensioen zijn en er geen webadressen op nahouden. Zonder al het meedenken en meehelpen, alle professionele inzet, was het nooit zo mooi, veilig en goed-geïsoleerd geworden.
Het enige sjagrijn zit in het Gemeentehuis.
Die heeft ons de kapvergunning geweigerd voor de reusachtige, 85-jarige, nooit gesnoeide of verzorgde populier die vlak naast ons huis staat. Snoeien mag ook niet, vermelden ze en passant ook nog even in hun schrijven. Ik ben dol op imposante oude bomen, maar niet op hout dat op een stormachtige dag mijn bed komt binnenvallen.
De enige die er zo over denkt ben ik niet, er waren immers andere kopers, voor ons, afgeknapt op de gevaarlijke boom zo dicht bij het huis.
Zelf heeft de Gemeente hier hele straten gekapt, vanwege het opnieuw leggen van de riolering: precies zoals de Gemeente zelf, deze zomer nog, door de wortels van onze boom heeft gedaan. Maar onze boom is zogenaamd veilig gebleven. Het is te hopen dat de gemeente gelijk heeft. Of beter: dat ze de schade op zich nemen als het ding op de auto van de buren valt. Als dat kan: want als er iemand bij omkomt, is de schade niet te vergoeden.
Gelukkig kennen we nu veel aardige specialisten, dus voorlopig staat er —helaas— nog geen punt achter dit verhaal.
woensdag 10 december 2014 om 09:46
Gliph-conversatie:
L.
mag ik een foto van jou als hippie?
December 10 at 9:30am
jolie
Ja zeker... ik heb helaas alleen zwart-wit.... uit 1986 of 1987.. Kus
December 10 at 9:33am
L.
Okeee, waar kan ik hem vinden?
December 10 at 9:34am
jolie
zal ik hem uploaden naar mijn blog?
December 10 at 9:36am
L.
Oke, is goed
December 10 at 9:36am
L.
Stuur me de link maar.
December 10 at 9:37am
jolie
Yep, komt eraan, brb......
PS., er volgen nog 4 achterstallige Blogstukjes..... Die staan al in de computer, maar nog niet online... ;-}
dinsdag 2 december 2014 om 11:27
Vanochtend op de fiets naar Rosa's school had ik een ‘prachtige ode aan de Geuzenweg’ in mijn hoofd ;-) Maarja, je gaat thuis verder met inpakken en komt allerlei komische dingen tegen, zoals brieven in fonetisch Zeeuws die mijn Overgrootmoeder me schreef, überschattige Schoolwerkstukjes met het handschrift van V. en mijn tekeningen (nog best krukkig op mijn 14e), een beschreven bierviltje, een foto met vijfjarigen-aan-tafeltjes in de Zwolse Kleuterschool.
En voor je het weet zijn alle mooie woorden over de Geuzenweg vervlogen ;-) Verdampt. Mocht ik ze weer kunnen betrappen, dan noteer ik ze.
Inmiddels klinkt buiten een luide slijpmachine —ook Geuzenweg— en is mijn hoofd veranderd in een radio. (Voor de jeugdige lezertjes: een radio was de MP3-app in de tijd van vóór de computer ;-)) De radio speelt Anti-oorlogspropaganda van Armand. Mooie Anti-oorlogspropaganda, luistert u even mee: Maar als ik alleen thuis zit te werken en de gevechtsvliegtuigen hoor / Dan bloedt mijn hart, en vraagt waarvoor / [meer hier] één van mijn lievelingsnummers, maar ik heb het dit millennium nauwelijks meer gehoord. Evenmin als gevechtsvliegtuigen. Die vlogen alleen in Zwolle door de geluidsbarrière. (En ja, dat was ik vergeten: totaal angstaanjagend.)
Enfin, u begrijpt het. Hoe lang zou een mens 3 uur slaap per nacht volhouden voor de gekte intreedt ;-) Ik zet Rue de la Paix op. En gooi vanaf nu alles ongesorteerd in dozen.
maandag 1 december 2014 om 02:05
Wieweet schrijf ik in mijn weblog wel altijd weer hetzelfde stukje. Telkens weer met andere woorden.
Zo zou ik bijvoorbeeld over 'verhuizen' niets hoeven schrijven, maar gewoon een linkje kunnen maken naar dit oude stukje, over één en zestien andere, bij verhuizingen verloren vriend(innet)jes ;-}
Laat ik hetzelfde verhaal deze keer 'ns vertellen met een foto. U kent 'm wel, die hangt hing in de gang, en laat ik mezelf nu niet teveel afkraken door het een sentimenteel oud kiekje te noemen ;-)
Die foto vat alle verhuizingen samen. Het buurjongetje, rechts op de schommel, was een paar dagen na mij geboren, onze moeders volgden samen zwangerschapsgymnastiek, en onze eerste 5 jaar trokken we dagelijks samen op, als een soort Jip en Janneke.
Tot mijn ouders in 1970 besloten te gaan verhuizen.
"Nou, neem afscheid..." zei mijn moeder, die klaar stond om te vertrekken naar mijn Grootouders.
"Gaven jullie elkaar nou een kus?" zei ze, toen we elkaar loslieten. Hè nee, bah, Mamma, de gedachte alleen al: “Als je allebei tegelijk je gezicht schuin draait, de één naar de ene kant, en de ander naar de andere kant, dan zie je ogen die op en neer gaan, heel grappig.”
En dat was verlies nummer 1, het oer-verlies, zeg maar ;-}
Natuurlijk, ik weet het: we verhuizen naar een prachtig, veel aangenamer huis, slechts twee straten hier vandaan, —'verhuizen' kun je het nauwelijks noemen— maar zodra ik over een doos struikel die ik op die plek niet verwacht, misgrijp naar lepeltjes die niet meer in de la liggen, dan wil in mijn brein dat beeld van die grappig-verspringende-grijze-ogen nog wel 'ns verschijnen: Ohja, verhuizen, niks dan sores en trammelant.
Ik moet er ook niet al te negatief en sentimenteel over doen: er komen altijd goede dingen uit zo'n verhuizing voort.
Zelfs toen, in 1970.
Ik heb er tenslotte al vroeg door leren schrijven, en het buurjongetje ook, want hey, je kunt dan wel op de kleuterschool zitten, maar je moet zo'n verloren vriend toch brieven schrijven.
Ze moeten nog ergens zijn, met wat mazzel kom ik die doos-met-kinderbrieven bij deze verhuizing wel weer tegen ;-)
|
~800.webp)
© 
