21 maart 1997
"Ik ben uitgenodigd voor de opening van het Meldpunt Discriminatie Internet," Felipe Rodriquez sprak me aan in het trappenhuis van de Prins Hendrikkade, "ik vroeg me af, zou jij daar namens XS4ALL naartoe kunnen gaan? Het is een feest in De Balie, volgende week vrijdag..."
Even botste het beeld van een feest —oh Hemel, ik ken daar niemand— op de altijd-lieftallige blik van Felipe, waar je eigenlijk geen 'nee' tegen kon zeggen.
"Eh... Natuurlijk...Hoe laat?"
"Ik stuur je de uitnodiging!" riep Felipe over zijn schouder, terwijl hij de trappen alweer verder afliep.
Zo zette ik ruim een week later mijn fiets vast op het Kleine-Gartmanplantsoen en liep ongemakkelijk De Balie binnen. Inderdaad, ik kende er niemand — en als ik al iemand herkende, dan was het omdat het gezicht toebehoorde aan de Minister van Binnenlandse zaken — Hans Dijkstal — of andere politici, zoals Anne Lize van der Stoel of mensen uit de Gemeenteraad.
Ik zocht een onopvallende plek en speurde tussen de mensen naar een bekend gezicht. Iemand van de Digitale Burgerbeweging misschien. Van Wegener Internet, van Planet, of mijn klasgenootje Hendrik Rood, in de rol van columnist of telecomexpert. Ik dacht aan de discussies over Meldpunten die we gevoerd hadden. Werden ze niet opgericht om de hete aardappel te kunnen doorschuiven, onder het mom van "Wij zijn zijn als provider slechts postbode, geen politieagent, met klachten kunt u terecht bij..."?
"Welkom! Ben jij Jolie? Van XS4ALL?" Twee vriendelijke ogen achter een dikke bril en een uitgestoken hand.
"Ik ben Ronald. Eissens. Wij hebben vreselijk gelachen om die Unox-worstenfabriek-post van je op DB.NL laatst..." Hij pinkte met een vinger in zijn ooghoek, alsof hij nog een lachtraan vanachter zijn bril wegveegde.
"Suzette en ik— Dat is Suzette," hij wees naar een meisje met een punk-kapsel dat schaterlachend achter een tafel met computerapparatuur verdween, "wij lezen DB.NL wel, maar het is één grote flame-war, zinloos om er op te reageren."
Al snel waren we verwikkeld in een diep gesprek, over strafbaar materiaal dat weldegelijk op de Nederlandse usenet-servers stond en waar providers hun handen niet aan wilden branden. Over discussies, die ook binnen de providers zèlf gevoerd werden — en waarin zelfs medewerkers die ronduit strafbare foto's, denk aan kledingloze kinderen in misbruiksituaties, wilden verwijderen tegen het argument van de 'common carrier' opliepen.
"Zijn jullie niet bang dat jullie dan, eh, zeg maar, gebruikt worden door de providers: dat jullie de rotzooi kunnen oplossen — en jullie straks die hele shitload aan discussie over je heenkrijgen?"
"Nee, ik ben nergens bang voor, wij hebben kennis op dit gebied. De wet is in principe duidelijk wat wel en niet mag."
"Ja ja: 'in principe,' ik zeg altijd: 'in principe' betekent gewoon 'niet.'"
"Haha! Je moet Suzette leren kennen... Suzette!" Het meisje in het zwart zwaaide even en verdween weer tussen de mensen.
We praatten nog tijdje door, al vertellend bleek Ronald een stuk jonger dan ik hem had ingeschat, slechts twee jaar ouder dan ik. Was het zijn lange cv, Rietveld, studie Biochemie, Groen Amsterdam, internet provider Vuurwerk? Of was het het pak, het postuur en de baard die hem op het eerste gezicht ouder had doen lijken?
Uit zijn verhalen over de Balistraat en de Zilverberg, bleek hij te hebben samengewoond met een van mijn dierbare vrienden, en een rol te hebben gespeeld in diens legendarische verhalen, over het "meegenomen melkkarretje" en de droeve verslaafde op de Zilverberg, die Ronald als beheerder van de flat had moeten vinden, toen Mahmoed al maanden dood op zijn bed lag. Door niemand opgemerkt. Door niemand gemist.
Ik vroeg naar het halskettinkje, dat Ronald onwillekeurig tussen zijn vingers had gehouden, tijdens zijn verhaal over de tragische Mahmoed.
"Welke letters zijn het?" wees ik naar het hangertje.
"Ah, dat zijn Chet en Jot. Samen het woord Chai, dat betekent Leven. Het leven dat we vieren, respecteren en herdenken. Net als we zeggen 'Le Chaim!' als we proosten."
Aan het einde van de middag was ik overtuigd dat dit Meldpunt was opgezet door een hoogst integer, ingetogen, vriendelijk en capabel mens. Suzette had ik niet gesproken, maar bij een man als Ronald kon alleen een vrouw van zijn kaliber passen.
Er was maar één ding waar ik me al die jaren wel eens zorgen over maakte: hoe zwaar lag deze taak op de schouders van Ronald en Suzette? Ook zij die onvermoeibaar nuchter op elk bericht van haat en elke overtreding van de strafrechtelijke discriminatiebepalingen in actie komen, hebben hun fysieke grenzen.
Waar de overtredingen in de jaren negentig nog het formaat van vissersbootjes hadden, werden het na de millenniumwisseling steeds meer mammoettankers.
Een kleine 24 jaar na die ontmoeting in maart 1997, véél vroeger dan ooit denkbaar, namen we op Zorgvliet afscheid van Ronald. En nu, 8 maanden later, binnenkort ook van Suzette.
Ronald en Suzette laten ons niet alleen de taak na ons te blijven inzetten tegen haatspraak en ongelijkheid, maar ook hun motto: het leven vieren, respecteren en herdenken.
INACH.net: very sad news... In Memoriam Suzette Bronkhorst
Radar.nl: In Memoriam Suzette Bronkhorst
Suzette Bronkhorst talks about her work (1 minute) (YouTube)
Suzette Bronkhorst - Tackling Cyber Hate (10 minutes) (YouTube)
Cadat.nl: In Memoriam Ronald Eissens
Radar.nl: In Memoriam Ronald Eissens
Cidi.nl: In Memoriam Ronald Eissens
De illustraties zijn details uit de In Memoriam & History-site
|
©