|
december 2018
dinsdag 25 december 2018 om 22:03
Kerst met rouwrand in afwachting van uitvaart. Licht en duisternis.
Omdat we dit jaar geen kaarten verstuurd hebben (al lagen ze met postzegelvellen klaar) onze Goede Wensen alleen per weblog.
Misschien heeft Flits-de-kat alle goede wensen wel het hardste nodig, hij kwam binnen met een akelige wond :-/ Omdat de dierenartspraktijk dicht is, hebben we het schoongemaakt met Betadine. Maar het voelt dik en lijkt te etteren :-/
Enfin, iedereen Alle Goeds gewenst!
maandag 24 december 2018 om 01:05
Wie zelf redelijk grip op zijn leven heeft, kan zich soms moeilijk verplaatsen in mensen die daartoe minder in staat zijn. We zijn geneigd om onze eigen capaciteiten ook anderen toe te dichten. En ons dan af te vragen "Waarom doe je niet........?"
Jenneke werd in de zomer van 1971 deel van ons gezin. Een beeldschoon baby-zusje — en tegelijk een kindje dat, ik kende het woord nog niet, een ontwikkelingsachterstand had. Ze kon niet zitten, niet kruipen, niets vasthouden, niet reageren, niet lachen. "Ze is veel te vroeg geboren," verklaarde Mama dan, "en ze heeft elke dag andere zusters gezien."
De ochtend waarop ze zichzelf voor het eerst had opgetrokken aan de rand van het ledikantje, en er twee blije oogjes boven de rand uitkeken, staat nog steeds op mijn netvlies — alsof we er een foto van gemaakt hebben. (En misschien bestaat die foto zelfs wel, al was het de tijd waarin filmrolletjes niet altijd paraat waren.)
Na deze mijlpaal volgden nieuwe mijlpalen. Jenneke haalde diploma's, leerde verschillende talen spreken en schrijven, kende meer moppen en André-van-Duin-imitaties dan menig comediant. Ze trouwde met een allerliefste, geduldige man, Lex, en wijdde zich aan haar vogels en konijnen alsof het kinderen waren. Ze kon blij zijn met kleine dingen en — of ze nou 10 of 44 was — bulderend schaterlachen om de Deense Zeep-gebruiksaanwijzing die ik haar als kind op de WC vaak voorlas.
Toch kwam er altijd weer de vraag "Waarom doe je niet........?" Waarom praat je zo hard? Waarom zit je niet stil? Waarom gedraag je je niet zoals een ander? Nu niet meer van bezorgde passanten die haar voor het eerst ontmoetten, maar van instanties, mentoren, dokters. "Waarom leef je niet iets gezonder...? Roken bijvoorbeeld, zo ongezond mevrouw."
Toch was haar slechte gezondheid haar niet aan te rekenen. Als ze haar medicijnlijst opnoemde — van prednison, diabetes- tot epilepsiemedicijnen — dan besefte ik dat geen enkele arts deze middelen zo langdurig in combinatie zou voorschrijven, als Jenneke's kwalen niet erger waren dan de middelen.
En haar lijst met kwalen werd alleen maar groter. Net als de medicijnen die ze met zich meedroeg, meereed, in haar rolstoel, die zich later opstapelden naast de zuurstofflessen en het ziekenhuisbed, waar ze zèlf niet meer uitkon.
Ze heeft het geprobeerd. Ze stopte met roken, volgde diëten en revalidatie in een revalidatie-centrum, maar voor elke kwaal die ze bestreed, kwam er weer een andere terug. Elk medicijn bracht weer nieuwe bijwerkingen. COPD, botontkalking, ingestorte wervels, huidproblemen, oedeem. Kwalen die om extra medicijnen vroegen, met weer nieuwe bijwerkingen. Bijwerkingen als beven, waardoor ze aan de telefoon steeds slechter verstaanbaar werd.
Lex en Mama bleven dag en nacht paraat, net als de mensen van de Thuiszorg, een aardige Buur, mensen die even langskwamen voor een praatje. Maar alle zorg, zuurstofflessen en zwachtels ten spijt, niets kon de dood buiten de deur houden, zelfs de humor en levenslust van Jenneke niet.
Zo kwam er op 20 december, tien dagen voor haar 48ste verjaardag, iets ouder dan haar biologische moeder, een einde aan Jenneke's leven. De thuiszorg, die met een code haar huis kon binnenkomen als Lex aan het werk was, dacht dat ze sliep en niet wakker werd.
Wij blijven achter met het besef dat de vraag "Waarom doe je niet........?" meer over onszelf zegt, dan over die ander. Want die ander, die roeit met de riemen die ze heeft. Tegen de klippen op, misschien wel, met die veel te kleine, bescheiden roeiriemen.
Maar andere riemen had ze niet, onze Jenneke. En wij, in ons rustige vaarwater, ons past bescheidenheid en respect — niet alleen voor Lex en voor Mama en voor de mensen van de thuiszorg en de Buurman, maar vooral voor het laverende ledikantje met die twee blije oogjes, die maar nèt boven de rand konden uitkijken.
Ach lieve Jenneke, je hebt van je eerste tot je laatste moment zó je best gedaan, en ik had je zoveel meer gezondheid en tijd gegund.
P.S.:
Foto's afkomstig uit familiealbum
|
© 
