Poezenpakje van Oma
vrijdag 31 oktober 2014 om 11:23
Dat is natuurlijk wel erg leuk... Eindelijk een keer verkleed naar school mogen, in het Poezenpakje dat Oma ooit maakte en dat nu Rosalie past.. :-)
oktober 2014
Psychoanalyse en religie van Erich Fromm
donderdag 30 oktober 2014 om 01:37
De prijs staat er nog met potlood in, 15 gulden investeerde ik 28 jaar geleden in dit tweedehands boek :-) Het blijft actueel, leest u even mee, Stalin als symbool voor elk willekeurige -isme:
"We praten met een Stalinist, een intelligent man, die er blijk van geeft het vermogen te bezitten om op vele gebieden voortreffelijk van zijn rede gebruik te maken. Wanneer we echter over het Stalinisme komen te spreken, worden we plotseling geconfronteerd met een gesloten systeem van denken, dat als enige functie heeft, te bewijzen dat zijn trouw in de lijn van en niet strijdig is met de rede."
en
"De mate waarin de mens zijn denken gebruikt om irrationele hartstochten te rationaliseren of de handelwijze van zijn groep te rechtvaardigen, bewijst hoe groot de afstand is die de mens nog moet afleggen om een homo sapiens te worden. Maar wij moeten niet bij deze constatering blijven staan. We moeten trachten de oorzaken van dit verschijnsel [...]"
Zo maakt Erich Fromm een onderscheid tussen autoritaire en humanistische religies. Religies die een gesloten systeem promoten waarbinnen de mens een afhankelijk wezen is, overgeleverd aan de genade van een almachtige. Een elitaire almachtige die in sommige gevallen gunstig gestemd kan raken, maar die evengoed al voor zijn geboorte kan hebben besloten dat hij geboren was als een minderwaardig en verdoemd mens.
De humanistische stromingen bieden het individu juist het tegenovergestelde: persoonlijke groei en bevestiging. Fromm: "... liefde voor anderen zowel als voor zichzelf tot ontwikkeling brengen en de solidariteit van alle levende wezens ervaren."
Staan de kanten bol van verslagen over mensen die elkaar met heilige boeken in de hand het graf in jagen, en wat doen we in Nederland? Het neofundamentalisme komt op in alle kleuren en smaken, en bij de Speakersacademie kun je mannen inhuren die in kerken schuilen met heilige boeken als deze:
"De verst gevorderden der mensheid ontvingen in het begin van de Arische periode de Hogere Inwijdingen. [...] Aan het einde van ons tegenwoordige tijdvak zal de hoogste Ingewijde in het openbaar verschijnen als een voldoende aantal mensen dit verlangt en zich vrijwillig aan de Leider onderwerpt. Zij zullen op die manier de kiem van het laatste ras vormen, dat aan het begin van het zesde tijdvak verschijnen zal. [..] De mensheid zal één geestelijke gemeenschap vormen, zoals vóór het einde van het Lemurische tijdvak." [Pagina 252.]
Fromm zei het al: we hebben nog een lange weg te gaan om homo sapiens te worden :-/
Het enige goede nieuws: Psychoanalyse en religie van Erich Fromm verschijnt in 2015 in herdruk.
Echo, Narcissus, Kaa de Slang en de Gnosiscursus
maandag 27 oktober 2014 om 13:22
Al een paar weken zit ik me af te vragen hoe ik een stukje schrijf Zonder Namen en Locaties te noemen. Ik kies voor deze vorm. Noemt u s.v.p. geen namen en locaties in de reacties.
In beide nieuwe scholen van mijn kinderen hangen in de gang posters. Cursus Gnostiek, las ik ergens. Het leek me onschuldig, en een aardige manier om de achtergrond van de school te leren kennen.
De eerste cursusavond werd geleid door een allerliefste oudere dame. Naast de cursusleidster waren er nog 10 andere aanwezigen. Cursisten, dacht ik aanvankelijk. Maar al snel bleek dat 5 van hen, net als de oudere dame, deze cursussen al heel vaak gevolgd hadden.
Eigenlijk waren er dus maar 5 echte cursisten.
Eén van de Hotel California-aanwezigen, type directeur van een klein IT-bedrijf, bleef maar doorpraten over het ego. Ja, Narcissus, goed dat de oudere dame die genoemd had, daar wilde hij wel een woordje, of honderden woordjes, over kwijt.
“Kent iemand de andere helft van het verhaal?†vroeg ik voorzichtig toen de IT-directeur uitgesproken was. Andere helft? Welke andere helft? Was er een andere helft dan? Ja, Ovidius vertelt het verhaal van Narcissus samen met het verhaal van nimf Echo, de liefde die hij negeerde, tot er niets van haar over was dan een stem in de bergen.
De tweede cursusavond waren opnieuw alle 5 de Hotel-California-cursisten aanwezig, net als de oude dame, de 5 'nieuwe mensen' en, tot mijn verbazing, een twaalfde persoon. Deze twaalfde persoon was een traagsprekende man, die de klemtoon in zijn naam op een ongebruikelijke plek legde. En dan bedoel ik niet een naam als Antonie, waarbij de klemtoon op verschillende plekken past, maar meer iets als Fransiscus: met zo'n naam noem je jezelf geen FransisKUSSSSS.
Maargoed, een kniesoor die daarover zeurt natuurlijk.
FransisKUS, laten we hem voor het gemak zo noemen, nam het woord. Dat woord werd al snel trage soep van woorden, begripsverbindingen die niet samengaan, maar wel heel interessant klinken. Met langgerekte klanken, lang vastgehouden zzz- en sss-en, waarbij ik in mijn hoofd het vrolijkste sketsje van mijn zus zag: “Kijk Jolie, zo doet Kaa de Slang... *Schaterlach*†Ik verlangde al snel naar het notitieblok waarmee ik wartaalsprekenden graag volg, maar helaas had ik vooraf ergens gelezen dat dit ongewenst was in deze cursus en het thuisgelaten.
In plaats daarvan bestudeerde ik de groep. Na de eerste cursusavond had ik thuis al schetsjes gemaakt van de opstelling, en nu viel het me op dat beide mannelijke Hotel-California-cursisten en FransisKUS in een driehoek in de cirkel rond de tafel zaten, en het woord voortdurend aan elkaar gaven. Alsof ze om de beurt hun woordensoepje mochten debiteren.
“Je hebt nu de Oosterse filosofie genoemd, en de Westerse Filosofie,†onderbrak ik de woordenstroom van Fransiskus, die geergerd opzij keek, “Maar daartussen zit ook nog iets... de mystiek uit het Midden-Oosten, toch?†Mijn stem had vriendelijk en vragend geklonken, maar KUSSS was overduidelijk geirriteerd. Hij somde een rijtje vroeg-christelijke gnostische bewegingen op, dat eindigde met de Manicheërs, de Bogomielen en de Bulgaren.
“Die ken ik niet,†zei ik beleefd, en daarop sloot de Driehoek zich weer.
Men richtte zich op een boek dat geschreven is in de 17e eeuw, volgens de auteur zelf als Ludibrium: komedie, persiflage. Nu heb ik het boek gelezen, en de auteur zou zèlf best gelijk kunnen hebben ;-)
Maarja, de prekenboeken van mijn Overgrootvader komen mij ook voor als Ludibrium, en die worden toch ook door groepen mensen gezien als zeer serieus. Net als dit boek, door deze mensen. Wie ben ik om dan te beweren dat de schrijver van dit boek zèlf gelijk heeft? ;-)
Ik weet niet welke indruk dit op u als lezer maakt.
Misschien bent u ervaren met Gnostische Cursussen en zegt "Ooooh, zo gaat dat altijd, overal."
Ik heb hiermee ook geen verslag gedaan van de complete avond: dat was onmogelijk omdat notities maken niet is toegestaan. De 5 echte cursisten stelden nog vragen, zodra ze ertussen kwamen. Mijn vraag betrof een boek waarnaar ze verwijzen in hun Brochures en op hun (nieuwe) Site, en dat ontegenzeglijk racistisch en antisemitisch is. Ik had verwacht dat ze zouden antwoorden met lachen en zeggen "Och ja, da's net zoiets als sommige stukken in het Oude Testament, vandaag doen we er niets meer mee."
Maar nee, Hotel California ontkende glashard. Die man, dat boek moest van een andere orde zijn. Ze noemde de naam van die orde. Thuis heb ik het nageslagen: juist die à ndere orde neemt er nadrukkelijk afstand van.
Zo ver is Hotel-California nog lang niet. Ik heb hun site opnieuw gelezen en, ja heus, ze verkopen het boek, en verwijzen er op veel punten naar. Niets afstand dus.
Prima hoor, we zitten allemaal vol met latent racisme. Waarom zouden we er ook moeilijk over doen :-/
U begrijpt het misschien: ik heb de cursus opgezegd. Wie deze cursus blijft volgen, eindigt als de niet-vertelde helft van het Narcissus-verhaal... :-/
Nobelprijs Modiano
vrijdag 10 oktober 2014 om 23:36
Ach wat bijzonder, mijn favoriete schrijver —in elk geval de schrijver van wie ik de meeste boeken heb— wint de Nobelprijs voor Literatuur.
In Nederland schijnt Patrick Modiano nauwelijks bekend te zijn. Naar het Waarom kan ik alleen maar raden. Misschien omdat de schrijver heel introvert schijnt te zijn: men zegt dat hij verlegen hakkelt bij interviews en geen signeersessies geeft? Misschien omdat veel Hollanders boeken met ehhh, seks willen? Misschien omdat we in NL een 'Germaanse Inslag' hebben? Een boek moet Dik en Moeilijk zijn?
Een jaar of twintig geleden, toen ik nog 'lezers wilde bekeren tot Modiano' ;-) deed ik zijn boeken nog wel 'ns cadeau op verjaardagen. Ik heb toen wel eens gehoord dat het 'Geen literatuur kon zijn, want dit boek las te makkelijk.'
Nu bedriegt schijn, en dat is precies een van Modiano's thema's. Zijn plots zitten zo knap en sluipend in elkaar, dat hij de enige literaire schrijver is van wiens werk ik na de middelbare school nog wel 'ns samenvattingen heb geschreven. Voor mezelf. Om te ontdekken, 'waar raakt de lezer hier het spoor bijster', 'waar zit het moment dat één van de personages eigenlijk net zo goed nooit bestaan zou kunnen hebben in de tijd dat dit zich afspeelt.' En het blijft een raadsel. Een evengroot raadsel als alle mensen in je leven die je ooit gekend hebt, en eigenlijk nooit ècht kende.
En daarmee raakt Modiano iets wezenlijks in ieders bestaan. Maar ik besef me, na de Modiano-cadeautjes die ik vroeger uitdeelde, dat niet iedereen dat zo ervaart. Het hoeft ook niet. Er zijn genoeg boeken die aan de Hollandse Behoefte voldoen, desnoods Duitse Boeken :-)
Als hij zich nu maar niet tot een writers block laat vereren, want voor een Nobelprijs-winnaar is Modiano wel erg jong: ik hoop nog jaren boeken van hem te zien verschijnen :-)
Het raadsel van de codes (of van de niet-gestelde vragen)
dinsdag 7 oktober 2014 om 13:34
Ondanks het gevaar van een stortvloed aan kritiek, zal ik er toch maar een stukje over schrijven. Over de TV-docu van de VPRO van gisterenavond.
We hoorden daarin ouders van een hoogbegaafd jongetje zeggen dat ze vooral wilden dat hun zoon gelukkig zou worden.
Dezelfde ouders stonden zomer 2013 bij Edwins micro-chip-programmeren-voor -kinderen-Workshop op Hackersconferentie OHM. Ze waren gehaast, keken niet naar de (beperkte) hoeveelheid apparatuur, —voor elk kind een soldeerbout, een microchip, een moederbordje met ledlampjes, een uitlegvel, schetspapier, tangetje — de grote opkomst van jonge tieners, en het feit dat iedereen, bij elke Workshop op de OHM, een beetje geduld moest hebben: de zon brandde op de tent, de soldeerbouten waren heet en zelfs doorgewinterde geek-kinderen moesten af en toe een beetje kletsen, limonade inschenken, elkaar helpen, wachtend op Edwins uitleg of tijd om op zijn laptop te kunnen compileren. Zo gaat dat op de OHM/HAR/HIP, en gelukkig zijn de computers een stuk sneller dan bij de HIP in 1997.
Edwin ging gewoon rustig door met zijn uitleg, hielp elk kind om de beurt, en vooral de jongsten en minder ervaren kinderen een beetje extra.
Kortom, bij mijn introverte echtgenoot kreeg het gehaaste paar geen poot aan de grond met hun aandringen of Edwin een beetje kon opschieten omdat hun hoogbegaafde zoon extra aandacht nodig had. Dus kwamen ze naar mij.
U kent mij In Real Life, en kan zich vast mijn gebruikelijk aarzelende, bijna-angstvallig-vriendelijke reactie voorstellen. “Goh, wat fijn dat uw zoon zo begaafd is, het is heel druk, zoals u ziet moet iedereen af en toe even wachten...â€
Het verbaasde me ook dat ze zo aandrongen op hulp voor hun oudste zoon, terwijl ze een jonger zoontje hadden, dat ook aan een van de houten tafels zat, en beduidend meer moeite had met het werkstuk.
Waren het mijn kinderen geweest, dan had ik ook naast die tafel gestaan, maar bij de jongste. "Onze oudste redt het prima, die komt er zelf wel uit, das goed voor hem; tegen een kind zeggen dat hij vreselijk goed zijn best heeft gedaan is betere feedback dan zeggen dat hij zo goed is.. [externe link: The Trouble With Bright Kids.. getting praised for ability or ...efforts]"
Even later zaten wij dus met een allerliefst, maar huilend jongetje, temidden van leeftijdsgenootjes, in een grote tent die was opgezet als thuishonk voor de briljante Olivers van deze wereld.
De jongste had geprobeerd zijn chip zó goed te solderen, dat hij de chipvoetjes verbrand had en het hele moederbordje niet meer werkte.
Op zich kwam alles die dag goed. Edwin heeft zijn voorbeeld uitelkaar gehaald, en de chip daarvan op het werkstukje van de jongste gesoldeerd, zodat de jongen niet zonder werkstuk naar huis zou gaan.
In een documentaire over een jeugdig programmeer-talent, had ik verwacht dat dit aspect ook belicht zou worden: welke rol kies je als ouders van zo'n kind? Welke gevolgen heeft dit voor de andere kinderen in het gezin? De OHM kan natuurlijk een vertekende momentopname geweest zijn. Maar los van de OHM: ook voor andere ouders kunnen zulke vragen actueel zijn, waarom afzien van deze belichting?
De documentaire stelde überhaupt weinig concrete vragen. In The UK is programmeren sinds vorige maand een verplicht vak op school, waarom niet in Nederland?
Dit zou de eenzaamheid van deze kinderen (ze zaten vroeger ook in mijn klas, de briljante kinderen die later promoveerden, nu in het buitenland wonen: ze komen overal voor en er is weinig ruimte voor hen binnen nederland) verkleinen en het talent in Nederland ten goede komen.
Misschien moeten we hopen dat de VPRO een vervolg op deze documentaire maakt?
Naschrift: de foto's bij deze post tonen niet Edwins workshop, maar bijeenkomsten in andere tenten op de OHM.
ESA open dag
maandag 6 oktober 2014 om 00:58
Even snel wat foto's van de open dag van de European Space Agency in Noordwijk. Anders blijven ze weer liggen tot ze oud zijn ;-} Schrijf ik morgen iets in de reacties ;-)
Hmm, ik dacht dat het script de foto's 3 x 4 zou plaatsen, maar het maakt er 2 x 6 van.. Nahja..
©