Het raadsel van de codes (of van de niet-gestelde vragen)
dinsdag 7 oktober 2014 om 13:34
Ondanks het gevaar van een stortvloed aan kritiek, zal ik er toch maar een stukje over schrijven. Over de TV-docu van de VPRO van gisterenavond.
We hoorden daarin ouders van een hoogbegaafd jongetje zeggen dat ze vooral wilden dat hun zoon gelukkig zou worden.
Dezelfde ouders stonden zomer 2013 bij Edwins micro-chip-programmeren-voor -kinderen-Workshop op Hackersconferentie OHM. Ze waren gehaast, keken niet naar de (beperkte) hoeveelheid apparatuur, —voor elk kind een soldeerbout, een microchip, een moederbordje met ledlampjes, een uitlegvel, schetspapier, tangetje — de grote opkomst van jonge tieners, en het feit dat iedereen, bij elke Workshop op de OHM, een beetje geduld moest hebben: de zon brandde op de tent, de soldeerbouten waren heet en zelfs doorgewinterde geek-kinderen moesten af en toe een beetje kletsen, limonade inschenken, elkaar helpen, wachtend op Edwins uitleg of tijd om op zijn laptop te kunnen compileren. Zo gaat dat op de OHM/HAR/HIP, en gelukkig zijn de computers een stuk sneller dan bij de HIP in 1997.
Edwin ging gewoon rustig door met zijn uitleg, hielp elk kind om de beurt, en vooral de jongsten en minder ervaren kinderen een beetje extra.
Kortom, bij mijn introverte echtgenoot kreeg het gehaaste paar geen poot aan de grond met hun aandringen of Edwin een beetje kon opschieten omdat hun hoogbegaafde zoon extra aandacht nodig had. Dus kwamen ze naar mij.
U kent mij In Real Life, en kan zich vast mijn gebruikelijk aarzelende, bijna-angstvallig-vriendelijke reactie voorstellen. “Goh, wat fijn dat uw zoon zo begaafd is, het is heel druk, zoals u ziet moet iedereen af en toe even wachten...â€
Het verbaasde me ook dat ze zo aandrongen op hulp voor hun oudste zoon, terwijl ze een jonger zoontje hadden, dat ook aan een van de houten tafels zat, en beduidend meer moeite had met het werkstuk.
Waren het mijn kinderen geweest, dan had ik ook naast die tafel gestaan, maar bij de jongste. "Onze oudste redt het prima, die komt er zelf wel uit, das goed voor hem; tegen een kind zeggen dat hij vreselijk goed zijn best heeft gedaan is betere feedback dan zeggen dat hij zo goed is.. [externe link: The Trouble With Bright Kids.. getting praised for ability or ...efforts]"
Even later zaten wij dus met een allerliefst, maar huilend jongetje, temidden van leeftijdsgenootjes, in een grote tent die was opgezet als thuishonk voor de briljante Olivers van deze wereld.
De jongste had geprobeerd zijn chip zó goed te solderen, dat hij de chipvoetjes verbrand had en het hele moederbordje niet meer werkte.
Op zich kwam alles die dag goed. Edwin heeft zijn voorbeeld uitelkaar gehaald, en de chip daarvan op het werkstukje van de jongste gesoldeerd, zodat de jongen niet zonder werkstuk naar huis zou gaan.
In een documentaire over een jeugdig programmeer-talent, had ik verwacht dat dit aspect ook belicht zou worden: welke rol kies je als ouders van zo'n kind? Welke gevolgen heeft dit voor de andere kinderen in het gezin? De OHM kan natuurlijk een vertekende momentopname geweest zijn. Maar los van de OHM: ook voor andere ouders kunnen zulke vragen actueel zijn, waarom afzien van deze belichting?
De documentaire stelde überhaupt weinig concrete vragen. In The UK is programmeren sinds vorige maand een verplicht vak op school, waarom niet in Nederland?
Dit zou de eenzaamheid van deze kinderen (ze zaten vroeger ook in mijn klas, de briljante kinderen die later promoveerden, nu in het buitenland wonen: ze komen overal voor en er is weinig ruimte voor hen binnen nederland) verkleinen en het talent in Nederland ten goede komen.
Misschien moeten we hopen dat de VPRO een vervolg op deze documentaire maakt?
Naschrift: de foto's bij deze post tonen niet Edwins workshop, maar bijeenkomsten in andere tenten op de OHM.
©