|
februari 2011
maandag 28 februari 2011 om 18:13
We leven in een cultuur waarin we complimenten bewaren voor iemands uitvaart.
Kritiek verwoorden we makkelijker dan lof. Sterker, bij het woord lof denken veel Hollanders eerder aan een bepaalde groente dan aan eerbetoon of roem.
Tegelijkertijd raakt iets doen voor een ander steeds minder populair. De inkomenspolitiek maakt dat moeilijker: twee inkomens zijn vandaag al snel noodzakelijk om hypotheek of vaste lasten te kunnen betalen. Het aantal mensen dat naast een betaalde functie zorgtaken of vrijwilligerswerk op zich kan nemen, neemt jaarlijks af.
Je zou dus zeggen dat we alle redenen hebben om zuinig te zijn op mensen die welke vrijwillige taak dan ook op zich willen nemen.
Maar nee. Dat past niet in onze cultuur.
Ik moet me dus ook niet verbazen dat het bedankje dat ik mensen heb gegeven voor hun vrijwillige inzet wordt weggezet als "overbodig."
En ach, wie ben ik. Hoevaak heb ik me niet voorgenomen me nergens meer druk om te maken?
Doe ik dus ook niet meer ;-) Ik blijf gewoon bedanken wie ik bedanken wil en voor de rest maak ik wel een lijstje. Hebben we tenminste nog iets om, geheel in Hollandse traditie, voor te lezen op uitvaarten ;-)
zaterdag 26 februari 2011 om 17:25
© Photo by Sharon Davis
Bij het maken van het ICTRecht-webwinkelboek bleek een foto van een webwinkel lastig te vinden. Webwinkels hebben zelden etalages of toonbanken. Beeldmateriaal beperkt zich al snel tot clichées met winkelwagentjes en laptops.
Zoekend kwam ik terecht bij foto's van een webwinkel in Nieuw-Zeeland, een webwinkel die niet alleen webwinkel is, maar ook met een wagen (mèt url) naast een kathedraal staat. Aan de andere kant van de aardbol, ja. Maar misschien juist goed: een foto van een verre webwinkel geeft geen scheve ogen. Zo van: waarom staat concurrent X wel in jullie boek en wij niet? Enfin, de eigenaar was zo aardig om toestemming te geven, en zo kwam een Nieuw-Zeelandse webwinkel in een Nederlands boek.
Vandeweek, met een ontbijtbord in m'n hand en m'n hoofd om de hoek van de deur, herkende ik in de beelden van de aardbeving in Nieuw-Zeeland meteen die neo-gothische kathedraal en het plein van de notenwagen. Anders dan bij de aardbeving vorig jaar in hetzelfde gebied, kent deze aardbeving honderden doden en vermisten. Grimmig nieuws over plunderaars, drankmisbruik, wangedrag en medische noodsituaties als amputatie met zakmes. Vreemd hoe nieuws harder aankomt als je in het getroffen gebied iemand kent, nouja, kent: weet dat er naast zo'n ingestorte kathedraal een man met een notenwagen stond.
De eigenaar van de noten(web-)winkel en zijn familie zijn gelukkig ongedeerd. Maar hoe komt deze stad in Nieuw-Zeeland hier weer bovenop? Was het België, The UK of Duitsland, dan was giro 555 vast al geopend of dan zaten we vanavond voor de TV, te kijken naar een haastig georganiseerde Benefietavond. Gelukkig krijgt NZ hulp uit Groot-Brittantie, Canada, Japan, Australie, —en vast veel meer landen. Hoop ik.
In elk geval wens ik Milad Younan, zijn familie en stadgenoten, heel veel sterkte met deze tragedie en met de wederopbouw van hun stad..!
zondag 20 februari 2011 om 22:13
Doe eens een andere foto... schreef L. onder het vorige stukje, over de Pop uit Alicante.
Dan hoop ik dat deze foto's beter zijn... :-) ;-)
zondag 20 februari 2011 om 19:05
Oôôh, mama, heb je die gekocht voor je poppenplankje? riep L., meestal meer geinteresseerd in ‘Petshops’ en ‘Ponies’ dan in poppen.
Gelukkig had ik de avond voor ze het Panre-popje ontdekte, de fabricado en España-kleertjes gewassen en —stelt u zich Edwin heimelijk oogrollend voor ;-)— een doos wattenstaafjes en lotion leeggepoetst op het popje.
Want waarschijnlijk was het popje in een vorig leven de lieveling van een rokerige oma. Die kleiner ging wonen en huisraad afstond aan de kringloopwinkel. Het haar zat nog prachtig in de krul, alsof er nooit met het popje gespeeld was, en toch kwam er zelfs na het stofzuigen nog zwartbruine teer vanaf.
Op een site met Spaanse namen heeft L. een naam uitgekozen —Adora, moet het popje heten, van Adoración. En zo kreeg een Tomboy-achtig klederdrachtpopje uit Alicante een tweede leven ;-)
donderdag 17 februari 2011 om 23:05
Dankzij het mooie weer, mochten de kinderen gisteren in de buitenbak rijden. De oefening die L. en vriendinnetje D. hier doen, is de Pony zonder stijgbeugels rijdend, tussen twee palen door sturen. Met nukkige manegeponietjes en kinderspierkracht, kan dat een hele klus zijn ;-)
woensdag 16 februari 2011 om 23:54
Het was een schatje, deze Max, de Labrador (hoorde ik in de loop van die avond, —weetikveel, ik weet niks van honden ;-))
Beide foto's maakte ik in januari; -op een avond dat ik na een vergadering naar huis fietste, liep er een hond in zijn eentje door onze straat. Geen riem, penning of adreskokertje. Aangebeld bij hondeneigenaars, of iemand hem kende. Een schat van een hond; hij luisterde naar elk commando dat ik ter plekke bedacht (zit, plaats, blijf, kom) — het leek me dat ergens iemand deze goedopgevoede vriendelijkheid-in-eigen-persoon moest missen.
Uiteindelijk hebben we hem in ons halletje (Zip-de-kater keek me met schoteltjesogen aan: wat heb je NU meegebracht?? Was 1 Miesje niet genoeg??) laten wachten op de Dierenambulance. Die kon de hond z'n chip uitlezen, en hem terugbrengen naar z'n eigenaar.
Het is dat ons huis en tuin te klein is voor een hond. En lang niet alle honden zo vriendelijk zijn als deze Max. En en en en en. Maar anders zocht ik in een asiel zo'n schat van een hond.
dinsdag 15 februari 2011 om 23:30
Stel je voor, een kerk, met een koster— nee, verkeerd voorbeeld. Laat ik een woonzorgcentrum voor ouderen als voorbeeld nemen. Stel je voor dat er een woonzorgcentrum bestond, waarin niet het hoofd van de keuken of de officemanager de inkopen deed, maar waar familieleden zaken als koffie, thee, afwasmiddel moesten inkopen voor het hele centrum. Bent u er nog?
Stel je voor, familieleden die zeggen: "Jahoor, geen probleem: iedereen die hier werkt heeft het druk zat, wij doen die inkopen wel."
Stel je voor dat de Chef de clinique die familieleden-boodschappenploeg de volgende eis zou meegeven: Denk eraan dat je niet (ja: niet) overlegt met het Hoofd van de Keuken en de Officemanager. Nee, die Officemanager/keukenhoofd heeft het veel te druk, die heeft andere taken. Hier heb je een voorbeeld-boodschappenlijst, daar kun je het mee doen. En néé, niet gaan vragen aan de Officemanager wat 'ie nodig heeft!
U gelooft het vast niet, maar deze situatie bestáát. En sterker nog, toen ik nogmaals moest horen dat boodschappenlijst-overleg met de, laten we zeggen, Officemanager verboden was, moest ik daar om lachen. LACHEN, ja.
Ik weet het, mijn fantasie is veel te groot. Zoiets gaat natuurlijk nooit mis. Is zal altijd koffie zijn, thee, suiker, afwasmiddel. Dat bewijst de praktijk toch ook, —wat hoezo, niet dan..? Hoe háál ik het in mijn hoofd me voor te stellen dat zo'n zalig plan misgaat, en er dan nog bij te lachen ook!
Zelf was ik eigenlijk allang vergeten dat ik erom had moeten lachen. In mijn eigen beleving ben ik helemaal niet zo'n lachebekje, laat staan een onbeleefd lachebekje dat een ander vierkant in zijn gezicht zit uit te lachen.
Ik zit nu een beetje te twijfelen. Moet ik mijn zelfbeeld bijstellen? Je kunt toch niet eeuwig blijven proberen mensen te overtuigen dat iets, niet overleggen bijvoorbeeld, een onzalig plan is? Er komt een punt waarop lachen het enige is dat rest. Ja, of kluizenaar worden.
Misschien is het wel bevrijdend. Minder beleefd te zijn dan ik dacht. Zodra het om (on)zalige plannen (pardon, gebruik-geworden plannen) gaat ;-) ;-) ;-)
zaterdag 12 februari 2011 om 18:48
Zoals Marion, Mack, Moederdag e.v.a. hier
en hier en hier
al terecht opmerkten, het blijft maar stil ;-}
Sorry, sorry, sorry! (Ôh! wat heb ik eigenlijk een hekel aan dat woord ;-) ;-) ;-)) Het is niet zo dat ik niet aan mijn weblog denk, integendeel: elke dag maak ik wel foto's.
Maar die bereiken maar zelden mijn weblog.
Zodra mijn zitvlak de stoel hier raakt, staat er iemand te springen naast mijn bureau ;-) hoor ik een deurbel, telefoon, of gaat er ergens een wekker die meldt dat ik elders verwacht wordt: de deur uit moet, pannen moet afgieten of iets uit de oven moet halen.
Terwijl ik ondertussen bezig ben met zetwerk, boeken die op tijd bij de drukker moeten zijn, correcties, reclame-banners of wat er ook bij komt kijken.
Natuurlijk, ik weet het: werk en verplichte bezigheden heeft iederéén :-) Naast onbeantwoorde mail, wasgoed, vaat, rommel, ongelezen kranten en en en en en.
Ik dacht nu juist dat ik goed bezig was ;-) door af en toe, regelmatig, te denken: Achterstallige mail? Mòrgen kan ik ook nog antwoorden. Of: Wat is het leven eigenlijk maar kort. Laat ik gewoon dat ene spelletje met m'n kind(-eren) doen, nu ze nog geen veertien is (zijn) wil(len) ze het nog.
:-)
Natuurlijk heb ik liever dat u niet klaagt: want vrolijk word ik er niet van van ;-} Maar ik hoop nog steeds dat u mij wilt vergeven ;-) En ik zeg maar zo: het feit dat er nog mensen klagen, betekent in elk geval dat er nog een paar lezers zijn ;-)
|
© 
