een afscheid met een cadeau
zondag 9 november 2014 om 01:25
Vandaag was de uitvaart van een klasgenootje. Dat soort zinnen zou een mens voor z'n tachtigste eigenlijk niet moeten schrijven, —maar dat ter zijde.
Of ik over het klasgenootje iets zal vertellen...? Nee: ik denk dat hij dat niet gewild zou hebben. Hij was bescheiden, op de achtergrond, maar ook: een niet te negeren factor, een humoristische, relativerende rots, iemand bij wie je midden in de nacht nog kon aankloppen ('fiets even langs, ik heb paracetamol.')
Terwijl ik dit schrijf, kan ik nog steeds niet bevatten dat ik dit schrijf; ik wist dat mijn klasgenootje ongeneeslijk ziek was, hij meer tijd 'kreeg' dan de artsen hadden voorzien, en toch wil het besef er niet in. Klasgenootjes gaan niet dood. En al helemaal niet tientallen jaren voor de leeftijd die hun ouders bereikten.
Toch, hoeveel tranen er ook uit mijn ogen liepen bij de woorden van zijn moeder, collega, schoonzus, vriendin en zijn partner, zag ik ook een intens geluk in deze dag.
De zichtbare liefde, — ja hoe zie je dat, ik begin maar niet eens aan het omschrijven ervan.
De glimp van alle bekenden, dertig jaar niet gezien, toch herken je ze al op de rug gezien: klasgenootjes, leraren (heel veel leraren), je hoeft ze niet gesproken te hebben om te weten: het gaat hen goed, ze zijn er, ze zijn er nog, in de tachtig misschien al, en toch zijn ze er. Wat een wonder.
Dat heb ik als een groot onverwacht cadeau ervaren. De paar klasgenootjes die ik sprak, de leraren, die ik ogenblikkelijk herkende. Zeker dertig jaar niet gezien, en toch weet je meteen met naam en toenaam... "Mevrouw.. mijnheer... Van Duits.. Geschiedenis... Engels..."
Elk woord, een enorm cadeau.
U denkt misschien: Oh jee, wat emotioneel. Ja, zo kan het klinken, maar voor mij... (Ik heb hier even enkele herinneringen en gesprekken op basis daarvan gewist: stel dat u er geen touw aan vast zou kunnen knopen......)
Voor mij bevatte dit verdrietige afscheid meteen ook een groot cadeau: die zichtbare liefde, en al die onverwachte aanwezigen. Onverwacht ook voor de familie, begreep ik: er waren bijna 100 mensen meer dan het verwachte aantal gasten.
En jij lieve Luppo, ik hoop dat je meekeek uit het hiernumaals, en met een daverende lach (zo'n daverende lach als je kon lachen) zag dat het goed was..
©