van Meccano-kerstboom tot Meccano-boekenkast
woensdag 17 december 2014 om 00:11
Mijn vader had als kind Meccano, zo ontdekte ik rond mijn 5e op de zolder van mijn grootouders in Deventer. Een sprookjesachtige zolder was het in mijn ogen, waar mijn vaders jongste zusje een reusachtige modelspoorbaan had staan en doolhofachtige kamertjes waren, met in één ervan een gefiguurzaagd kabouterlampje (jeugdwerk van mijn vader) een schoenendoos met knikkers, en als ik me goed herinner kleding en boeken of tijdschriften, de laatste in kastjes met glazen deurtjes. Maar ik was zo jong, ik kan me heel goed vergissen.
De bak met Meccano, metalen constructiespeelgoed, herinner ik me des te beter. Tussen slijtageplekken kon je zien dat het ooit rood en blauw geweest moest zijn en van de lange staven waren er een aantal gebroken. Waarschijnlijk zal mijn vaders Meccano er ooit zo uitgezien hebben. Versleten of niet, ik was die middag niet meer bij die bak vol schroefjes en metalen plaatjes weg te krijgen.
Wie die middag het verhaal bij de Meccano vertelde weet ik niet meer. Het zal mijn Opa, mijn Oma, mijn vader zelf of één van zijn zusjes zijn geweest. Mijn herinnering zegt dat mijn Opa de verteller was, maar het kan evengoed zijn dat ze allemaal mij het verhaal van de Meccano-kerstboom wel een keer verteld hebben.
Mijn grootouders hadden in mijn vaders kindertijd geen kerstboom. Dat was heel gewoon in die tijd: was je christelijk, protestants christelijk, dan had je geen kerstboom. Een kerstboom in huis halen was een ‘heidens gebruik.’ Dus hadden geen van mijn grootouders kerstbomen in huis.
Maar mijn vader wilde zo graag een kerstboom, dat hij er één bouwde van Meccano. Hij versierde hem met papier, en maakte er echte kaarsjes in. Achteraf gezien best progressief van mijn grootouders, dat ze de Meccano-boom gedoogden. Een kerstboom is een kerstboom lijkt mij, al zullen de heidenen geen Meccano gehad hebben ;-) Enfin. De kaarsjes werden aangestoken, en...... al snel stond de hele Meccano-kerstboom in lichterlaaie.
U begrijpt wat ik op mijn zesde verjaardag kreeg: een doos vol fascinerende metalen plaatjes, schroefjes, moertjes en wieltjes, kortom, echte Meccano. Ik bouwde er eindeloos objecten mee, eerst volgens het boekje, en later zelfbedachte, met motortjes en batterijtjes, als het even kon uit ander speelgoed gesloopt.
Hoe graag ik ook buitenspeelde —vooral in Groningen want daar was het weiland vlakbij, net als het spoorviaduct, het kanaal, de verlaten vuilnisbelt en het stuk opgespoten grond, allemaal plekken waar je met de buurkinderen de spannendste avonturen kon beleven— het kwam regelmatig voor dat ik de vraag "Komste buuten speulen?" beantwoordde met "Nai, gaain zin.." ('dialect' was natuurlijk ten strengste verboden, maar hey, wie de taal van de buren niet spreekt, heeft geen vrienden ;-)) omdat ik nog een of andere helikopter wilde afbouwen die zelf moest kunnen vliegen. Wat natuurlijk nooit lukte —de zwaartekracht hè ;-)
Jarenlang heb ik niet meer aan de Meccano gedacht. Totdat ik een oplossing zocht voor het ‘probleem’ te veel boeken voor elke denkbare kast. En ja, nu zegt u: gooi ze dan weg. Prima, dat doen we regelmatig. Hele kliko's vol, verouderde programmeertalen, verouderd gedachtegoed van chakra-reutelbla tot Freud en P.C. Kuiper. Maar je kunt blijven weggooien en weggeven, er blijven tòch boeken die je blijft lezen.
En zo werd een paar weken geleden dit Meccano-pakket-voor-volwassenen bezorgd: een plafondhoge boekenkast die precies in de gang past.
Als 'ie klaar is zal ik nog een fotootje maken: ik ben maar niet tot in de avond doorgegaan met inelkaar-zetten: voor de Buren klinkt het vast alsof ik een Eiffeltoren aan het bouwen ben ;-)
© 