Jolies weblog

Oog voor de IJsvogel

17 december 2015 17:32

Ik ben een geniepig, ordinair, onbeschaafd personage. Want, ik zou het gewaagd hebben om een Persoon Die Zijn Kop Boven Het Maaiveld Durfde Te Steken af te schieten. Ja ja. Het spreekwoordelijke maaiveld. Bent u ook zo dol op iedereen die ons, middelmatige dwergen, er voortdurend van beticht dat wij niets dat boven dat vermaledijde maaiveld uitsteekt kunnen laten lopen?

Als ik er dan toch van word beticht, maak ik graag gebruik van het mij verleende voorrecht! Gaat u er even voor zitten!

Ik heb deze man niet zomaar afgeknald, nee: ‘keihard op de persoon spelend’ in een ‘sfeer van achterklap en zwartmakerij’ heb ik een arme man belaagd met ...woorden! [1]

Deze arme, bescheiden, zelfkritische man, de eeuwige optimist, die slechts een paar keer per jaar van zijn hart geen moordkuil maakt. En dan, op zo'n zeldzaam moment, waarachtig van binnenuit schrijft en ‘na elf jaar bloggen’ ook wel weet dat hij kwetsbaar is...... Ach —Heere Heere— leest u de breeduitgesponnen woorden [2] van de arme man vooral zelf, want ik —slechts uit op het vernietigen van al wat zich kwetsbaar boven het maaiveld verheft— kan ze onmogelijk eerlijk weergeven.

U begrijpt: er zijn twee maten:

• Sommige mensen hebben het recht om ‘een paar keer per jaar’ van hun hart géén moordkuil te maken. Anderen niet. Die moeten hun mond houden.
• Sommige mensen hebben het recht om alles op te schrijven wat hen, vanuit hun diepste wezen voorkomt als ‘waarachtig.’ [2] Andere mensen niet: die moeten hun mond houden.

En ik, moreel en verbaal volkomen verrot dankzij twintig jaar webschrijverij, funeste nivellering van de mammoetwet, het lage allooi van mijn ouders, grootouders en overgrootouders, behoor tot die laatste categorie.

Mijn visie, dat onze wereld een hoop verrotte slechtigheid bevat maar nooit beter werd van Pastoors, Profeten of End-Time Pilgrims die Hel en Verdoemenis over het hedendaagse Sodom en Gomorra preken, is schaamteloos onnozel.

Schaamteloos onnozel, want de gehele Westerse wereld kent tot in alle uithoeken nog maar 1 motto: ‘Work hard and play hard.’ [3] Leeghoofdig marcheren we schuin het graf in, zuipend, snuivend, dansend met de espressomachine in de ene hand en de baardtrimmer in de andere.

Op weg naar de hel komen we hier en daar nog een gnoom in een paarse tuinbroek tegen, die vanonder zijn puntmuts een idealistisch geluid piept, met maar één enkel doel: onze hele samenleving versneld naar de ratsmodee helpen.

Kortom, we hebben End-Time Pilgrims als profeet Rob H. hard nodig!

Mensen die ons er op wijzen dat het Compleet Fout gaat met de wereld! Plezier moet je verbieden. Om te beginnen bij koppen koffie met moeilijke namen.

Vragen wat iemand heeft gedaan in het weekend? Verbieden. Stel je voor! Er zou maar iemand tussen zitten die iets anders doet dan iso-ritmisch zingen!

Gratis Wifi-hotspots. Ook verbieden. Niet omdat je gehackt kunt worden, maar omdat we er toch niets anders mee doen dan breinloze bluf of positivistisch paarsebroeken neuzelpraat de wereld in tweeten.

Konden we het gebalsemde lijk van de Grote Profeet Mao Zedong nog maar leven inblazen! Culturele revolutie! Kaderscholen! Werkkampen! Voortdurende heropvoeding! Maak een einde aan dat leeghoofdige, hippe-hotte-gehappening! Een einde, aan pretpark Nederland!

Zonder gekheid.
Zo klinkt het als je ‘de toestand van het land’ beschrijft in karikaturen.

Mij lijkt een enorme zorg als één van je ouders,[3] of een andere persoon in je naaste omgeving [4] is geneigd tot Grote Bitterheid en om zich heen niets meer ziet dan Barse Karikaturen.

Wanneer was de laatste keer dat u iemand met een lijn coke bezig zag? Zelf moet ik dan heel diep graven naar beelden van de toenmalige concierge van de Filmacademie, die samen met een alumnus een lijn hakte. Meerdere decennia geleden. Kans is zelfs groot dat dergelijke beelden u uw hele leven bespaard zijn. Waarom dan beweren dat het hele land snuivend, zuipend en dansend ten onder gaat?

Mijn ouders hebben beide genoeg redenen tot bitterheid. Genoeg meegemaakt, genoeg (of eigenlijk: teveel) verloren, genoeg lichamelijke kwalen, genoeg gedwongen beperkingen. Ook wetenschappelijk zou mijn vader redenen hebben om bitter te zijn: als (niet eens links georienteerde) leraar fysische geografie schreef hij in de jaren '70 en '80 al readers over de milieu-problemen van de toekomst. Een toekomst die hem inhaalde.

Toch zijn mijn ouders, beide afzonderlijk, niet bitter.
Bezorgd, net als iedereen die de krant leest.
Maar niet bitter.

Mijn vader zal het niemand verbieden om al of niet te genieten van keuze-stress en het niemand opleggen om wel of niet deel te nemen aan de prestatiemaatschappij of de vrijdagmiddagborrel.

Ondanks zijn kwalen geeft mijn vader lezingen. Over zijn vak, maar ook over geschiedenis, kunst of oude gebruiken. Introvert maar bevlogen deelt hij zijn kennis: waarom zou je verbitterd thuis gaan zitten?

Ook thuis laat mijn vader zich niet verblinden door het grote leed van de wereld. Natuurlijk maakt hij zich bezorgd als zijn kleinzoon naar Lesbos afreist, maar hij ziet evengoed het paaltje van het ijsvogeltje. Het weggehaalde paaltje waardoor de ijsvogel moest verhuizen.

Recent wetenschappelijk onderzoek [5] [6] richtte zich op bitterheid. Bitterheid neemt gemakkelijk destructieve vormen aan. Men misgunt anderen wat men zelf heeft moeten missen. Maatschappelijke kansen, plezier. Bittere mensen voelen zich slachtoffer. Onrechtvaardig behandeld door anderen.

Sommige psychiaters pleiten ervoor om bitterheid op te nemen in de DSM als Posttraumatic embitterment disorder [7]. Duitse psychiater Linden heeft er een therapie voor opgesteld: Wisdom therapy. [8] Al zoeken bittere mensen zelden hulp: "de wereld moet veranderen, niet ik," is hun overtuiging.

Voor mezelf of mijn vader heeft een überhippe kop koffie in een rooftopbar van een conceptstore ook geen toegevoegde waarde, maar mijn vader zal zeggen: ‘Als daar nou markt voor is, en mensen er plezier, werk en inkomen aan hebben, laat ze dan toch hun gang gaan.’

Mocht ik zo oud worden als de in de jaren '30 geborenen vandaag zijn, dan zullen het niet de woorden van Rob H. zijn die mij tot voorbeeld of ‘steun op een lastige dag’ dienen. Dan zal ik terugdenken aan de grootmoedige, in diepste somberheid, ondraaglijk verlies en tegenslag nog positieve en creatieve levenshouding van mijn vader.

Mack, maak liever een keer een praatje met mijn vader boven een gewone kop koffie of een wandeling langs de stek van de ijsvogel.

[1] Reactie Jolie, op blog Mack: "Misschien is het beter de dag niet te beginnen met blogs van mensen die niet meer open en onbevooroordeeld om zich heen kijken naar de pareltjes die er weldegelijk te vinden zijn, als je iets langer kijkt." Later vatte ik Rob H's tekst samen als misantropen-pokon.
[2] Rob windt zich op omdat ik 2 x in 11 maanden [9] [10] bittere misantropie in zijn tekst ontdek.
[3] In 'de stand van het land' spuugt Rob bittere gal, waar Mack, prijzend, naar verwees. Wanneer ik familie van Rob was, zou ik me zorgen maken over zo'n stuk.
[4] Mack gaat gebukt onder wat hij bitterheid noemt, iets dat ik eerder somberheid zou noemen.
[5] Posttraumatic embitterment disorder
[6] Abstract CEFifo onderzoek, PDF, Bitterness in Life and Attitudes Towards Immigration.
[7] LA Times: Bitterness as mental illness?
[8] Posttraumatic Embitterment Disorder and Wisdom Therapy
[9] Ja, met Bitterheid en Misantropie bereik je veel (januari 2015)
[10] Cynisme en andere zwarte gaten (januari 2015)