de bakfietshaat en de bakfietsmoller
vrijdag 3 februari 2012 om 19:58
Op de Van Leeuwenhoekstraat nummer [bij de redactie bekend]
woont de Bakfietsmoller. Ik weet dat al enige tijd, maar omdat de goede man vandaag ruiterlijk toegaf dat hij zo vriendelijk geweest was een slag in mijn achterwiel te vouwen, leek het me een goed moment om eens een stukje te schrijven over de bakfietshaat.
Je hebt van die mensen, zoals deze allervriendelijkste heer Rudy Volkerink, die tegenover een school gaan wonen, en verbaasd zijn dat daar dagelijks tweehonderd kinderen door hun ouders worden afgehaald. Die zich ergeren dat er onder die ouders ook nog mensen zijn die te beroerd zijn om aan te sluiten bij de stationair draaiende, roet-uitstotende SUV-opstopping op het kruispunt, maar die met een —God betere het— bakfiets durven te komen.
Ga eens opzij, ik moet er langs met mijn fiets! sommeerde Volkerink mij namelijk vanmiddag, wijzend op mijn bakfiets, —omdat zijn innrit werd geblokkeerd door een (!) geparkeerde auto, en ik mijn fiets aan het inladen was op de stoep voor het ligusterhegje van nummer [bij de redactie bekend], zijn buren.
Jahoor, was mijn antwoord, want laatst heb je ook een slag in mijn achterwiel getrapt hè.
Inderdaad, stelde Volkerink, want hij blokkeerde mijn oprit, heb je dit bord niet gezien? Dáár moet je gaan staan! wees hij naar een stukje stoep dat ook altijd vol is: met een vast groepje moeders.
Dit is de openbare weg, meneer, overal staat het vast als de school uitgaat en overal sta je mensen in de weg. Je had hem kunnen optillen, zo — deed ik het voor — en hem zònder schade kunnen wegzetten. Nu zit er een slag in mijn wiel en loopt hij aan. Weet je wel wat een achterwiel kost!?
Het is trouwens al een half jaar geleden!, riep Volkerink. Wat ik beaamde met een blik van: nu weet ik helemaal zeker dat jij het geweest bent en niet je vrouw. Want inderdaad, ik rij al een half jaar met een achterwiel dat me als een krukas heen en weer zwiept. Dat mij dag in, dag uit, herinnert aan de bakfietshaat.
Wat is dat toch vandaag. Kranten die ‘kakfiets’ (oh ha ha ha ha, dijenkletser van een woordspeling!) schrijven of ten onrechte stellen dat ze gebruikt worden ‘om witte kindertjes naar witte scholen te brengen.’ Oh Really. Rare rechstdraaiende typetjes die spreken van ‘bakfietsterreur.’ Of zo'n vrome Pinkstergemeente-jongen uit Ommen, die naar Hilversum verhuist en het geoorloofd vindt om even een door de Heilige Geest bevangen slag in mijn wiel te vouwen bij het ‘wegzetten’ van mijn fiets.
Ik weet niet hoe het zit met zo'n Volkerink, maar in de tijd dat ik opgroeide, decennia eerder dan Volkerink, wàs je iemand als je rekening hield met de Schepping. Rentmeesterschap, noemden ze dat. Natuurlijk, tegenwoordig is ‘het Milieu’ niet meer hip en hot. En klaarblijkelijk hebben ze zich bij de Pinkstergemeente ook ‘bevrijd’ van het Rentmeesterschap. Tja. Godsdienstvrijheid, zullen we maar zeggen.
Maar dat je dan zelfs de Wet aan je laars lapt. Zèlfs als ik mijn bakfiets had geparkeerd voor een inrit met een wegsleepregeling, dan nog staat het de eigenaar van die inrit alleen vrij om de fiets te verplaatsen: het vernielen of beschadigen van andermans eigendom blijft strafbaar.
Maarja, neem het zo'n man eens kwalijk. Als de media al eerder spreken van bakfietsterreur dan van automobielterreur, de politiek zich liever druk maakt om het hoofddeksel van Beatrix dan om geweld tegen hulpdiensten (om maar een voorbeeld te noemen) en gemolesteerde leraren iets is waar scholen zich tegenwoordig in bijscholen......... Ach, dan is een slag in je wiel nog maar een onbelangrijke illustratie van de verhuftering.
Tegen de tijd dat Volkerink kinderen heeft, die hij —ongetwijfeld— ver weg moet brengen, hoop ik dat hij daar buurtbewoners treft die nèt zo over hèm denken als hij over mijn bakfiets. Het is hem van harte gegund.
©