Eugène, de beste en meest onconventionele soapist van Veronica Blad
zaterdag 23 maart 2013 om 13:28
I N G E Z O N D E N H E R I N N E R I N G
door Klaas 2013
Het was op een vrijdagmiddag. Iets na 5. Het weekend was net begonnen.
Bij het verlaten van het pand van de uitgeverij heerste er bij de receptie, overigens in die periode DE wijn- en biertapperij van Hilversum, een mineurstemming. Ons Eugène was net ontslagen.
Waarom, waardoor wist men niet. Had zo m'n vermoedens. Eus was nog op z'n werkplek. Om zijn persoonlijke spullen te pakken.
Achter het bureau zat een hulpeloos restje ellende zonder toekomst dat enige ondersteuning kon gebruiken.
Na een onsamenhangend en verwarrend verhaal het restant gevraagd of het nog bereid was. Of hij het nog kan en wil opbrengen. Wat het ineengezakte figuur beaamde. Waarop Eus bevolen werd om de deur van de kamer gesloten te houden en vooral op z'n stoel te blijven zitten.
De directeur aangegeven dat ik vanuit persoonlijke motieven en niet als OR-lid over Eugène kwam praten. Toegegeven, Eus hield nog wel eens onregelmatige werktijden aan, met een gemiddelde werkweek van meer dan de overeengekomen 36 uur. Wat in een creatieve omgeving zoals de redactie en RTV-sectie als normaal werd ervaren. Zijn werk had daar nooit onder te lijden gehad, deadlines waren en werden altijd door hem gehaald. Sterker, binnen de print had hij in Nederland als soapist behoorlijk naam gemaakt. De schrijver van het meest gelezen deel van het Veronica Blad dient niet met zoveel gemak de concurrentie beschikbaar gesteld te worden. Een functioneringsgesprek, een herkansing met eventueel inzet van begeleiding en een herhaling van afspraken zou een juist hulpmiddel kunnen zijn. Gaf de directeur aan om in deze kwestie als katalysator op te willen treden. Dat het voor alles en iedereen goed was om direct handelend op te treden.
Het was opvallend stil in het pand toen Eus gehaald werd.
Ongeloof en hoop straalden uit z'n ogen. Nadat hij uitgenodigd was om mee te komen.
Zeker in het begin was het een wat onwennig gesprek. Beide partijen wensten in de herkansing te gaan. Zij schudden ter bevestiging en afsluiting elkaar de hand. En bleven samen nog even in de directiekamer napraten.
"En?" klonk het vanuit de zwijgende en drinkende plakkers bij de receptie. Gaf ze een glimlach en een vette knipoog. Aan Eus en de directie de eer om met het resultaat om te gaan.
's Maandagsmorgens iets voor half 9 kwam Eus op de zijn karakteristieke wijze op het werk aan. Alsof er dat weekend niets aan de hand was geweest.
Helaas heeft het niet lang mogen duren. Kwam het moment dat onze wegen als collega's elkaar scheidden. Met niet lang daarna het definitieve afscheid. Maar dan in gedachte. Want Eus was niet meer.
Klaas' echte naam is bij de webredactie bekend, de tekst staat ook hier.
Eugènes broer Paul reeg deze week vrijwel tegelijk twee berichten over zijn broer (*23 maart 1965 – † 18 september 1997.) Oude Jeugdfoto's van een wederzijdes vriend, en bovengeciteerde tekst, die ik had ontvangen van een Bekende van Eugène, vandaag hier geplaatst omdat Eugène vandaag, 23 maart, zijn 48ste verjaardag gevierd zou hebben.
Met Eugène was het leuk filosoferen geweest over de aard van zulk Toeval. Al durf ik het woord Kwamtumverstrengeling bijna niet meer in de mond te nemen. Want ik kreeg ooit, in die tijd van de heerlijke discussies met Eugène en de andere huisgenootjes over het thema, een hele zware, dikke, Onvoldoende toen ik bij Cultuurgeschiedenis, gevraagd om de toekomst van Wetenschap en Filosofie te schetsen, als antwoord had geschreven dat in de komende eeuwen de filosofische consequenties van de Kwantummechanica een einde zouden maken aan de Filosofie en de Natuurkunde zoals we die nu kennen.
Maud, zo heette de docente, zette er dikke rode ballpointkrassen doorheen: het allerdomste dat ze ooit gehoord had. Ze heeft me nadien nooit meer gemogen, want zoiets doms kon alleen iemand beweren die in ufo's, het gelul van Jung of Schrödingers kat geloofde. (Schrödingers kat, een treurig experiment waarbij alleen de observator de uitkomst van het experiment niet kent, en dus helemaal niets bewijst.)
Enfin. Eugène dus. Verdwenen, dood, al bijna 16jaar, maar onlosmakelijk verstrengeld met de pulsen in onze ingevingen. Jammer dat hij met zijn onconventionele Talent en haarscherpe analyses niet méér heeft kunnen doen en langer van het leven heeft kunnen genieten. Jammer dat ik hem niet nog één keer kan horen schaterlachen om mensen als Maud. Jammer, dat we hem niet gelukkig hebben kunnen zien met de Ware Liefde die hij ooit heus wel gevonden zou hebben.
Tenslotte wil ik één rake tekst van Eugène zelf citeren:
“Er zit een fout in die anti-alcohol-slogan. Als je zegt 'Geniet, MAAR drink met mate,' suggereer je dat er een tegenstelling zit tussen genieten en mate. SIRE zou dus beter kunnen zeggen: 'Geniet, DUS drink met mate.'”
Eugène Buitenhuis, zomer 1989
Jammer dat juist die tegenstelling, dat gebrek aan mate, Eugène-zelf uiteindelijk fataal geworden is. Alcohol is een ziekte, een veel te laat onderkende ziekte :-/
©