De tragedie, met, zogezegd, minieme maatschappelijke betekenis
woensdag 22 mei 2013 om 15:29
"Wantrouw alles waar de massa's, het volk, zich mee bezighoudt." Die boodschap kunnen we de hele dag ontvangen. Impliciet en expliciet, geschreven, verwoord, verbeeld, op kunstacademies, in hoger onderwijs, in gegoede of intellectuele huishoudens —ik maak me geen illusie dat deze opsomming compleet is.
Het streven achter ons dogma is eenvoudig. Iedereen wil bij de elite horen, en niet bij 'de massa.' We willen hogerop. Of laten zien dat we hogerop gekomen zijn. Tja.
Zo scheppen we een voortdurende centrifugale kracht. In de kunsten —volkskunst versus kunst voor de hogere klassen— in waardering voor muziek, cultuur, en in de onderwerpen waarover je het wel of niet mag hebben.
Onze cultuurcentrifuge werkte afgelopen weken op volle kracht in de berichtgeving over de vermiste jongetjes Ruben en Julian. Deskundigen stonden stil bij de vraag waarom twee dode kinderen een ...collectieve emotiebeleving zouden zijn geworden. Er werd massaal geschamperd, in blogs, in columns, in opiniestukken, over het meeleven van gewone mensen met andere gewone mensen.
Ja hoor, de schamperaars hebben allemaal grif gelijk. Dat domme oppervlakkige volk ook, die typetjes die maar niet boven het epithumetikon willen uitstijgen, de massa die privacygevoelige details wil weten, kaarsjes brandt, bloemen en knuffelberen neerlegt, en vervolgens snel weer naar de volgende ramp rent. Of de volgende ramp juist weer vergeet, overslaat. Doet 'alsof er in Syrie niets aan de hand' is, alsof er elders in de wereld niet.... Enz enz enz. Zoals ik zei: de schamperaars hebben altijd en volledig gelijk. Zij weten het beter.
Ondertussen slaan de schamperaars enkele interessante vragen over. Niet dat dat mag deren.
Het is totaal niet interessant wat de gevolgen voor kinderen zijn, van zo'n vechtscheiding. Wie aanvoelt dat daar een angel in zit —die is niet van deze tijd. Jaarlijks maken zo'n 70.000 kinderen een echtscheiding mee. En dat dat de afgelopen 40 jaar niet minder ongezond geworden is voor kinderen, nog steeds leidt tot evenveel psychische problemen, daling op de sociale ladder, minder kansen in het eigen leven... Ach, een kniesoor die daarmee zit. Chips en cola zijn ook niet gezond.
Ook de vraag wat Jeugdzorg hier aan had kunnen doen is compleet overbodig. Niets immers, weten we nu . En terecht. Jeugdzorg en aanverwante instellingen bestaan alleen om ons in de geruststellende illusie te houden dat Overal het Belang Van Kinderen Voorop staat. En dat we daar Alles aan doen. Oh, en natuurlijk ook om werkloze -gogen de straat te houden, maar dat mag geen naam hebben als je bedenkt hoeveel er al is bezuinigd in de GGZ, de jeugdzorg, en wat de maatschappelijke gevolgen daarvan zijn.
Kortom, laten we het dus vooral NIET over Ruben en Julian hebben. Laten we blij zijn dat Pauw en Witteman niet de juiste Bram Bakker, Hjalmar van Marle of Corine de Ruiter naar de Studio kon halen, of een hoogleraar gezinspedagogiek kon strikken om een woord aan de tragedie te wijden. Laten we ons vooral niet afvragen wat wij zèlf, elke dag weer in ons leven kunnen doen, om te voorkomen dat er relaties vol haat ontstaan. Laten we vooral niet om ons heenkijken, of er mensen in de wachtrij gezet worden, mensen die doordraaien of die te maken hebben met doordraaiende partners. Laten we blij zijn dat een breed maatschappelijk probleem, de vechtscheiding mogelijkgemaakt met steun van de bureaucratie, maar zo zelden leidt tot iets extreems als spousal revenge filicide.
Wij zijn, kortom, beter. Wij stellen ons die vragen 'met minieme maatschappelijke betekenis' (Volkskrant) niet. Wij kijken op Tweede Pinksterdag weer snel naar Pauw en Witteman, met Anouk en Wagner.
U begrijpt vast dat ik nu een gebaar maak van even naar mijn huig wijzen.
©