Donderslaghoofdpijn
donderdag 25 juli 2013 om 18:22
7 dagen geleden maakte ik kennis met het verschijnsel "Donderslaghoofdpijn." Nu het een week geleden is, alle testen goed zijn, ben ik voorzichtig overtuigd dat die draak niet overal op de loer ligt.
Ja, ik weet het: je mag op internet eigenlijk NIET schrijven over gezondheidsthema's. Voor je het weet, staat het blogje ergens in je archief, ben je het vergeten en gepasseerd, maar duikt er een potentiele werk- of opdrachtgever op die het leest, en denkt "Nee, die toch maar niet."
Ik ben eigenwijs ;-) dus ik schrijf er toch over. Eventuele werkgevers mogen best weten dat ik me in mijn hele leven nooit heb hoeven ziekmelden met hoofdpijn-alleen, en dat ik JUIST daarom zo schrok van de aanval.
Tuurlijk, ik heb net als iedereen wel 'ns hoofdpijn. Stevige hoofdpijn, ook dat wel eens. Maar dan neem ik een tabeltje van de drogist, en is het over. Of vermijd ik dingen als wijn en weet ik zeker dat ik geen hoofdpijn na een feestje heb. Zoiets als DIT had ik nog nooit meegemaakt. Als dit het is wat de lezers-met-migraine regelmatig moeten doormaken: mijn complimentenen, wat een horror!
Mij overviel de hoofdpijn zonder waarschuwing. Rond half vier 's middags las ik de NRC online, een column van Joris Luyendijk. Ik was net bezig aan het laatste glas thee uit de pot: muntthee uit eigen tuin. En, ik at een verantwoord yoghurtijsje, langzaam, met een theelepeltje. Ergens in mijn achterhoofd voelde ik een klein hoofdpijntje, nauwelijks noemenswaardig, zoiets dat met een beetje suiker en een ibuprofen wel weer overgaat.
Maar even later, na het halen van die ibuprofen, had ik ineens een allomtegenwoordige hoofdpijn alsof er een loden pijp in mijn hoofd ontploft was.
L. en Rosalie waren op weg naar een vriendje, dus ik spoorde hen aan om te haasten: een waanzinnige misselijkheid kwam opzetten. En je moeder met zo'n kotsemmertje in de weer zien, is ook zo naar, dacht ik. Maar hoe ik mijn best ook deed, ze waren niet vertrokken voor de eerste braakgeluiden. Het was te overweldigend.
Uiteindelijk heb ik, zo'n 25, 30 minuten nadat L. en Rosalie vertrokken waren en ik nog steeds niet kon ophouden met braken, nauwelijks meer kon dan op de grond zitten wiegelen met m'n hoofd in de nek, Edwin gebeld en gezegd "kom je naar huis, ik ben ziek."
Zo'n cocon van pijn is een angstaanjagende ervaring, je vraagt je af: wat heb ik gedaan? Was het ijs besmet? Verrot? Heb ik hersenvliesontsteking? Of die muntthee.... Had ik vandaag niet het Vingerhoedskruid weggeknipt, waarbij het zaad door de tuin waaide, zou er iets daarvan ....op de thee terechtgekomen zijn? Maar ik had de munt toch heel goed gewassen..? De gekste (of meest creatieve) gedachten schieten door je hoofd.
En toen het maar niet overging en ik bij een poging om te lopen (ik moest toch die telefoon zien te bemachtigen om Edwin te bellen) met m'n rug tegen een sleutel in een kastdeur aanviel, dacht ik: "Straks komt Loes, mijn schoonmoeder hier in huis, want iemand moet voor L., Rosalie en Edwin zorgen als ik hier in blijf, en dan moet zij al die rotzooi hier opruimen... Alles wat ik nog niet af heb in mijn leven... Maar misschien is het maar beter ook als ik er in blijf, want met ZO'N hoofdpijn kan een mens niet leven." Niet dat ik van al deze gedachten iets kon zeggen, want ik kon eigenlijk nauwelijks nog iets dan kotsen en kreunen, een hel van een ervaring.
De huisarts vond Edwins beschrijving zo griezelig klinken dat hij een ambulance overwoog. Gelukkig konden we toch met eigen vervoer naar het ziekenhuis. Want tegen de tijd dat de huisarts bij ons arriveerde kon ik gelukkig weer enigzins praten en daardoor kon hij de ambulance afbellen. Het bleek namelijk dat artsen bij hoofdpijn die heel plotseling komt opzetten aan griezeliger dingen denken dan verrotte ijsjes of besmette muntthee.
De pijn was ook zo hevig dat het me niet veel moeite kostte me over m'n gebruikelijke 'ziekenhuis-allergie' ;-) te zetten. Om een lang verhaal kort te maken: alle testuitslagen waren GOED. Er was niets te vinden dat de plotselinge hevige hoofdpijn kon verklaren, geen hersenbloedingen, tia's, tumoren of andere verwoestende dingen. Godzijdank.
Wel wees de CT-scan uit dat ik een volkomen ongevaarlijke aangeboren hersencyste heb. Hoe of waar, weet ik niet, ik heb later nog gebeld met de huisarts, die weer met de Neuroloog heeft gesproken en bevestigde dat het ECHT ongevaarlijk en hoogstwaarschijnlijk aangeboren was.
Het heeft me nog een paar dagen gekost om het idee 'cyste - jaa onschuldig, maar toch' te laten bezinken. Naast die hele griezelaffaire van brakende hoofdpijn — waarvan ik nu dus eigenlijk niet weet wat het geweest is. De thee? Verrot ijs?
Misschien is het maar goed dat er in de jaren zestig nog geen echo's gemaakt werden. (Waarop zulke cystes tegenwoordig regelmatig te zien blijken te zijn.) M'n ouders zouden er vast van zijn geschrokken ;-) En hadden er vast allerlei onnodige voorzichtigheden bij bedacht.
Zelf heb ik nu een enorme weerzin tegen muntblad en ijs. Ik griezel bij de gedachte aan een kopje muntthee en een yoghurt-ijsje. Maar dat schijnt een normale paleopsychologische reactie te zijn vanuit ons reptielenbrein: iets waarvan je lijf denkt dat je er ziek van geworden bent, of dat nu zo is of niet, roept daarna weerzin op.
En ach, als dat het enige is: weerzin tegen muntthee en yoghurtijs, dan kan ik daar prima mee leven :-)
©