straat van de lege etalages
zaterdag 18 april 2015 om 09:15
Achter de toonbank stond een dame een kluwen wol op te winden. Een vloeiende polsbeweging en een draad die vanaf de grond omhoog danste.
"Goedenmiddag," groette ik en bleef voor de toonbank staan. De polsbeweging veranderde niet van ritme en mijn groet bleef onbeantwoord.
"Naar hè," begon ik, zo vriendelijk mogelijk en zo'n zestig polsslagen verder, "dat mensen die wol zo uit elkaar trekken."
"Vreselijk naar." zei ze, zonder over haar bril te kijken.
"U wenst?" schoof ze een paar minuten later de papieren wikkel om de bol.
"Een ijzeren rits van deze lengte," hield ik een kinderjasje omhoog.
"Die hebben wij niet in die kleur."
"Echt niet? Ook niet iets dat er op lijkt?"
Tien minuten later verliet ik de winkel, mèt een rits, nadat ik had aangehouden dat een miniem kleurverschil echt geen probleem was: het was immers geen effen jasje.
Een paar maanden later zag ik een bord in de etalage van de winkel: "Opheffingsuitverkoop."
U begrijpt het vast: ik was niet verbaasd.
Vandaag trof ik weer zo'n winkel. Geen handwerkzaak, deze keer —ik laat het vanwege de sluikreclame even in het midden welke zaak het was, in die straat vol lege etalages met "Te Huur"-plakkaten.
Het begon al op de stoep, toen ik mijn bakfiets zó neerzette dat hij géén probleem zou vormen voor de voetgangers. Of ik hem even op de stoep wilde zetten in plaats van naast de ingang. "Nou, mijn dochter zit erin met twee katten in een mandje, die wil ze liever niet mee naar binnen nemen." Oh, nou, dat moest dan maar. De winkel-eigenaar lachte vriendelijk en nam weer plaats aan zijn tafeltje met de sherry, port of misschien was het wel gewoon appelsap in de zon.
"Is dit de ingang?" wees ik naar de gesloten en praktisch gebarricadeerde deur. Oh.. Ja, natuurlijk, dat was de ingang...
Binnen vroeg ik bij de toonbank naar een produkt dat met een soort "pfffuuuhh - u verwacht toch niet dat wij DAT verkopen..." werd beantwoord. Voor het geval u denkt dat het iets heel gênants was, aambeienzalf ofzoiets, nee: het betrof een muziekinstrument-attribuut. Zoiets als men in de hoofdstad verkoopt bij muziekinstrumentenwinkels.
Het verkooptalent wilde alweer achter zijn toonbank wegduiken in interessanter werk dan iets verkopen, dus vervolgde ik snel met "Sorry! ik heb nòg een vraag..." Of ze dan zus-en-zo verkochten, toonde ik een foto op mijn internet-only-mobieltje. Ja, dat hadden ze, zij het dan alleen in bizar slechte kwaliteit, vijf euro duurder dan op internet en als onderdeel van een totaalpakket. Dus dan moest ik het hele pakket kopen. Prima, daar was ik al vanuit gegaan. Duurzaamheid is iets van zestig jaar geleden. En als je iets beters wil, bestel je het maar op internet. Alleen gekken die de lokale middenstand willen ondersteunen stappen nog over winkeldrempels.
U begrijpt het vast: ik ben niet verbaasd als ik over een paar maanden wéér een bord zie met "Opheffingsuitverkoop."
Evengoed kan ik me voorstellen dat dit soort winkels nog blijft bestaan tot Sint Juttemis. Want wat is er nu een beter excuus voor waken over je hobby met een appelsap in de zon? Geef mij zo'n lege etalage en ik bedenk zo drie winkel-met-werkplaatsconcepten, en dan mèt klantvriendelijkheid ;-)
Maarja.. die hoge huren in het winkelhart van Hilversum ;-}
©