Hysterische Testosteronbom-Trut
dinsdag 23 augustus 2016 om 20:25
Ja, die ben ik tegengekomen. Daarnet. In de Supermarkt. Een Hysterische Testosteronbom-Trut.
Zodra het chroomstalen hekje voor haar open ging, kon de hele winkel meegenieten van haar schelle schreeuwstem.
Als dat soort mensen alleen is, of slecht gekleed het gangpad van de Lidl onveilig maakt, denk je: och jee, de tragiek van de bezuinigingen op de psychiatrie.
Maar nee, deze Schreeuwstem was keurig gekleed, een jaartje of veertig en: sjouwde drie kleine kindertjes door het gangpad bij Albert Heijn. En weer terug naar de ingang, want Schreeuwstem was iets vergeten.
Even later kwam ze weer binnen. Bruuske bewegingen. Woest met de kar langs de rekken. Weer schreeuwen. NEEE!!!! Ik kan jou nu niet tillen!!!! LAAT DAT O Lie Vier!!!!!!
Ik heb me me teruggetrokken bij de groenten, alle kaartjes bestudeerd, de aanbiedingen bekeken. En nog eens bekeken. Nog even langs de appelmoes gelopen. Zelfs even volkomen onnodige piccadilly gekocht —want die staat in de allerverste uithoek van de winkel bij de groenten— na het bestuderen van alle etiketten, ingrediënten, merken en prijzen.
Allemaal in de hoop dat Schreeuwgeval en haar zielige kindertjes naar de kassa zouden gaan. Zouden verdwijnen. Of op z'n minst een vorm van zelfbeheersing zou hervinden om het aantal decibels te verminderen.
Maar nee.
Schreeuwgeval liep vast bij de Doe-Het-Zelf-Sap-Machine. Knoeien, sap op de vloer, doekjes. Schreeuwen, haar kinderen huilen en terugschreeuwen. Het tafereel was te triest, te lomp en te stom om aan te zien en te horen.
Even later kwam ze nog dichterbij, naar het vlees, waar ik stond. Opnieuw een schelle schreeuwstem opzetten tegen haar kinderen, ik schatte de jongste een jaar of drie en de oudste negen.
"Mevrouw..." legde ik heel vriendelijk een hand op haar schouder: een kleine aanraking kan mensen soms kalmeren, "Uw kinderen gaan alleen maar harder tekeer als u zo luid—"
Die zin kon ik niet afmaken. Met uitpuilende ogen begon ze tegen mij te schreeuwen.
"Nee!!!!!!!!! U HEEFT UW KANS IN 'T LEVEN GEHAD!!!!!!!" (Wat bedoelde ze dáármee? Dat mensen met zilvergrijs haar hun mond moeten houden?) Ik heb er niet naar gevraagd. Met elke vriendelijke vezel in mijn lichaam probeerde ik eenvoudig te herhalen dat ..........zo luid schreeuwen tegen kinderen geen zin heeft.
"NEE!!! NEE!!! Ze heeft me aangeraakt!!" greep ze haar kinderen en rende ze naar de Klantenservice. Daar begon ze een heel verhaal. Ik kon het bij de kaas —uiteraard— veel verderop in de winkel volgen. "Die mevrouw daar!!! JA DIE!!!!!!!!!!!!!"
Wat dacht ze?
Dat de medewerker van Albert Heijn mij nu de winkel uit zou gaan zetten?
Ik ga ervanuit dat haar hysterische gedrag de rest van de winkel ook is opgevallen. Niet alleen de klanten, maar ook de vakkenvullers en de Service-balie.
Later, toen ze weg was en ik de laatste boodschappen kon gaan zoeken, heb ik nog even gevraagd aan de jongen die ze aansprak, of ze tegen hem ook zo was gaan schreeuwen. En opgemerkt dat mensen zich soms zo eenzaam kunnen voelen als niemand hun leed opmerkt: dat ik niet meer had gezien dan haar leed, en dat van haar kinderen. Aan de twinkeling in zijn ogen zag ik dat de lach echt was.
Feit is, dat dit soort mensen onbereikbaar is. Mijn aanspreekdaad was volskrekt zinloos. Niemand hoeft het me te vertellen :-/
De overdosis stoffen die haar Testosteronbom-brein aanmaakt, geven haar heilig geloof in haar eigen agressie. Iedereen is gek, iedereen die het waagt iets te zeggen zouden ze het liefst op hun bek timmeren — haar ogen puilden genoeg uit om het te doen.
Haar kinderen denken dat het normaal is, dreigen, stampen, grijpen, zwaaiende bewegingen en natuurlijk: voortdurend schreeuwen. Wedden dat zij zelf ook zo'n kind was?
Thuis sloeg ik er, nog natrillend van de vreselijke ervaring, Alice Miller op na. En ik las een hoopvol artikel op haar site: een slachtoffer hoeft geen dader te worden, maar kan ook uitgroeien tot een enlightened witness.
Thank God.
©