Slecht voor links: het taboe heiligt de middelen
maandag 10 december 2012 om 13:45
Vandaag in de Volkskrant, pagina 4, verslaggever Pieter Smit laat het einde van zijn artikel over de doodgeschopte voetbalvader over aan onze fantasie: In een gesprek met één van de werklieden bij het Almeerse Clubhuis van de Buitenboys tekent hij op: "Wat ik vind, kan niet in de krant, en dan weet jij genoeg," zegt hij met een knipoog.
Eerlijk gezegd heb ik géén idee, wat de man gevonden zou kunnen hebben. Wilde hij even een portie onbeschoft vloeken? Wilde hij Wilderiaanse voorstellen doen: Stuur gewelddadige jongetjes een jaartje naar hun strenge Tante in Marokko? Wilde hij pleiten voor het herinvoeren van de doodstraf, ook voor jonge kinderen die nog geen impulscontrole hebben?
Wat is er zo gek dat het niet in de krant kan? Dan is het dus a) onbeschoft (en niet vermeldenswaardig) of b) suggereert het dat er een taboe bestaat in Nederland. Verras me Pieter Smit, welk taboe meent deze man dat er bestaat?
Een antwoord vinden we in een tweede artikel in de Volkskrant van vandaag, Haye van de Heyden schrijft daarin over zijn ontslag bij de VARA, omdat hij het in 2011 openlijk heeft opgenomen voor de Geert Wilders-stemmers.
In zijn artikel stipt Van der Heyden een aantal taboes aan waarover ik me ook regelmatig opwind, in mijn eentje, genegeerd door mijn huisgenootjes ;-] Waarover zal de verbazing gaan waarmee men over honderd jaar naar deze tijd kijkt? (Letterlijk, Haye! Mijn woorden!) Over het feit dat Volkert van der G. een dikke tien jaar na zijn gruweldaad alweer vrij komt? (Letterlijk! Mijn woorden!) Dat ons land zich van stemming onthoudt bij het verzoek tot acceptatie van de Palestijnse staat? (Opnieuw, letterlijk!)
Dit soort onbespreekbaarheden zijn slecht voor onze vrijheid en democratie. Het zijn juist deze onbespreekbaarheden die Wilders in het zadel geholpen hebben.
Ook ik herinner me maar al te goed hoe ik op verjaardagen in de jaren negentig, toen ik nog in de Indische Buurt in Amsterdam woonde, naar sprakeloos openvallende monden keek als ik vertelde hoe je in de Indische Buurt nauwelijks Nederlands hoorde op weg naar de Supermarkt, op dat ene nageschreeuwde woordje "Hoer! Hoer!" na dan. Terwijl ik, juist om dat te voorkomen, al was overgegaan op het dragen van een zwarte sjaal om mijn hoofd. Met zwarte sjaal, lange jas en al, heb ik wel eens een steen, een flinke stoeptegelpunt, tegen me aan gehad, toen ik Stadsgenootjes van toevallig Marokaanse afkomst aansprak op het molesteren van een Bushokje. Met de woorden hoer en jood werd ik nageroepen, toen ik na de steen in mijn maag weigerde om weg te rennen maar doodkalm verderliep. Ik heb destijds aangifte gedaan van dit 'Bushokjes-incident,' maar geen politie die zich daar verder in verdiept. En dan op feestjes, bijeenkomsten met linksdenkende mensen, vervolgens de glasharde ontkenning zodra je vertelt over je negatieve ervaringen met zulke slechtopgevoede Amsterdammertjes: veel mensen zijn naar Wilders gejaagd.
Ik geloof niet dat ik hoef uit te leggen dat ik geen fan van Wilders ben, noch voorstander van gemakkelijke kritiek op Wilders. Ook zullen de meeste lezers zich herinneren dat ik niet een paar jongetjes mijn beeld van een hele bevolkingsgroep laat verpesten. Integendeel.
De VARA, de achterban van de VARA —die, oh ironie, vandaag voor een groot deel juist PVV zal stemmen— en ook alle welwillende Nederlanders van wèlke afkomst dan ook, zoals de aangeslagen ouders van Yassin D., zijn niet gebaat bij taboes, maar gebaat bij mensen die kritische kanttekeningen durven zetten.
Kritiek moet je niet overlaten aan Wilders.
Dus verslaggevers als Pieter Smit: kom maar op met die woorden: wat hadden de werklui in Almere te zeggen? En welke linkse omroep neemt Haye van der Heyden in dienst? Of hoopt men de kritiek te smoren in dat amateuristische gebabbel van WNL en PowNed?
©